A. Shtegtari në lidhje me Fjalën (2:11,12)
2:11 Pjesa më e madhe e pjesës tjetër të Letrës së Parë të Pjetrit merret me sjelljen që duhet të karakterizojë të krishterin në marrëdhënie të ndryshme të jetës. Pjetri i kujton besimtarët se ata janë si të huaj dhe shtegtarë në botë dhe se ky fakt duhet të lërë shenjë në sjelljet e tyre. Ata janë të huaj në kuptimin që po jetojnë në një komb të huaj ku nuk kanë të drejtat e qytetarëve. Ata janë shtegtarë në kuptimin se janë të detyruar të jetojnë për pak kohë në një vend i cili nuk është shtëpia e tyre e përhershme.
Himnet e të djeshmes na kujtojnë për shtegtimin tonë. Për shembull:
Thirrur prej së larti dhe me anë të lindjes jemi njerëz qiellorë
(që një herë e një kohë ishim të tokës qytetarë),
si shtegtarë këtu, kërkonim një shtëpi qiellore
pjesën tonë në kohët që do të vijnë.
Ne jemi vetëm të huaj këtu, ne nuk ndërtojmë
një shtëpi në tokë, e cila i dha Atij veçse një varr:
Kryqi yt na ka zgjidhur nga lidhjet që na mbajtën këtu,
Ti vetë, je thesari ynë në një më të shndritshme sferë.
James G. Deck
Por në përgjithësi tani këto ndjenja mungojnë nga himnologjia jonë. Kur kisha rri qetë në botë, duket pak si hipokrite të këndojmë përtej përvojës sonë.
Kur lexojmë nxitjen të hiqni dorë nga lakmitë e mishit, që luftojnë kundër shpirtit, na shkon menjëherë mendja te mëkatet seksuale. Por zbatimi është më i gjerë se kaq; ka të bëjë me çdo dëshirë të fortë që nuk përkon me vullnetin e Perëndisë. Këtu përfshihet teprim në ushqim apo të pirë, ushtrimi i trupit me një gjumë të zgjatur, shtysa për të grumbulluar pasuri materiale apo zhytja në kënaqësitë e botës. Të gjitha këto gjëra zhvillojnë një luftë të pandërprerë kundër mirëqenies sonë frymërore. Ato pengojnë përbashkësinë me Perëndinë. Ato pengojnë rritjen frymërore.
2:12 Jo vetëm që duhet të ushtrojmë disiplinën në fushën e shkeljeve të mishit, por gjithashtu na thuhet silluni mirë ndër johebrenjtë [15], që do të thotë, ndër botën pagane. Ne nuk duhet të modelojmë jetët tona sipas botës. Ecja jonë duhet të jetë ndryshe nga ajo e botës.
Është e sigurt se ne do të kritikohemi. Në kohën kur Pjetri shkroi këtë letër, Erdman shkroi:
… të krishterët po përgojoheshin si të pafetarë, sepse nuk adhuronin perënditë pagane, si moronët dhe asetikët, sepse u përmbaheshin veseve popullore, si pandershmëria ndaj qeverisë, duke treguar besnikëri ndaj Mbretit qiellor [16].
Një kritikë e tillë nuk mund të shmanget. Në asnjë rrethanë të krishterët nuk duhet t’i japin botës një arsye të vlefshme për një qortim të tillë. Çdo përgojim duhet të mos pranohet me anë të veprave të mira. Atëherë paditësit do të shtyhen të përlëvdojnë Perëndinë ditën e ardhjes së tij.
Dita e ardhjes së tij është çdo kohë kur Zoti afrohet, qoftë për hir qoftë për gjykim. Kjo shprehje përdoret te Luka 19:41-44. Jezusi qau për Jerusalemin, sepse nuk dinte kohën e ardhjes së Tij, që do të thotë, Jerusalemi nuk kuptoi se Mesia kishte ardhur në dashuri dhe mëshirë. Këtu mund të nënkuptojë: 1. Ditën kur hiri i Perëndisë do të vijë për kritikët dhe ata do të shpëtohen; 2. ditën e gjykimit kur të pashpëtuarit do të qëndrojnë para Perëndisë.
Sauli nga Tarsi ilustron interpretimin e parë. Ai ishte dakord me paditjen që iu bë Stefanit, por veprat e mira të Stefanit triumfuan ndaj çdo kundërshtimi. Kur Perëndia vizitoi Saulin në mëshirë në rrugën për në Damask, fariseu i penduar përlëvdoi Perëndinë dhe doli, ashtu si Stefani, të ndikonte te të tjerët me shkëlqimin e një jete të mbushur me Krishtin. Jowett ka thënë:
Jeta e mrekullueshme është të ngresh mendimet e njerëzve në nderim të Perëndisë së lavdishëm. Kur shohin Hyjnorin të bërë njeri, edhe ata duhet të futen në përbashkësinë qiellore. Ata duhet të futen jo me anë të rrjedhshmërisë së të folurës sonë, por me anë të shkëlqimit të sjelljes sonë. Me anë të hirit të një jete fisnike ne duhet të “bëjmë të heshtë padituria e njerëzve të marrë” dhe ajo heshtje do të jetë për ta hapi i parë në një jetë përkushtimi frymëzues [17].
Sipas interpretimit të dytë, mendohet se njerëzit e pashpëtuar do të shtyhen të përlëvdojnë Perëndinë ditën e gjykimit. Ata nuk do të shfajësohen, sepse jo vetëm që dëgjuan ungjillin, por e panë atë në jetët e të afërmve, miqve dhe fqinjve të krishterë. Perëndia atëherë do të marrë hak me anë të sjelljes së patëmetë të bijve të Tij.
B. Qytetari në lidhje me qeverinë (2:13-17)
2:13 Pesë vargjet e tjerë merren me lidhjen e të krishterit ndaj qeverisë. Fjala kyçe këtu është nënshtrohuni. Në fakt, urdhri për t’u nënshtruar haset katër herë në letër.
Qytetarët duhet t’i nënshtrohen qeverisë (2:13).
Skllevërit duhet t’u nënshtrohen zotërve të tyre (2:18).
Gratë duhet t’u nënshtrohen burrave të tyre (3:1).
Besimtarët e rinj duhet t’u nënshtrohen pleqve (5:5).
Lyall ka thënë:
Përgjigjja e të krishterit të përulur ndaj përndjekjes, nënvlerësuesve dhe kritikëve është një jetë e patëmetë, duke qenë i paqortuar dhe qytetar i mirë. Në veçanti… nënshtrimi është një virtyt shumë i lartë i atij që i ngjan Krishtit [18].
Qeveritë njerëzore janë caktuar nga Perëndia (Rom. 13:1). Kryesuesit janë shërbëtorët e Perëndisë (Rom. 13:4). Edhe pse kryesuesit nuk janë besimtarë, ata mbeten zyrtarisht njerëzit e Perëndisë. Edhe pse mund të jenë diktatorë apo tiranë, kryesimi i tyre është më mirë se pa kryesim fare. Mungesa e plotë e kryesimit është anarki dhe asnjë shoqëri nuk mund të ecë përpara në anarki. Po kështu çdo qeverisje është më mirë sesa pa qeveri. Rregulli është më i mirë se kaosi. Besimtarët duhet t’i nënshtrohen çdo institucioni njerëzor për hir të Zotit. Duke bërë këtë, ata po përmbushin vullnetin e Tij dhe duke bërë gjërat që i pëlqejnë Atij. Këto udhëzime janë për perandorin apo për cilindo kryesues të lartë. Edhe sikur Neroni të banojë në pallatin mbretëror, nxitja e përgjithshme është t’i nënshtrohemi atij.
2:14 Urdhri i bindjes ka të bëjë me zyrtarët vartës siç janë qeveritarët. Ata janë të autorizuar nga Perëndia të ndëshkojnë fyesit dhe të lavdërojnë ata që zbatojnë ligjin. Aktualisht, qeveritarët kanë pak kohë apo nuk kanë fare të bëjnë këtë të fundit, por kjo nuk ndryshon fare përgjegjësinë e të krishterit që të bindet! Historiani Arnold Toynbee ka vënë re se “për sa kohë mëkati fillestar mbetet në natyrën njerëzore, Cezari do të ketë gjithmonë lirinë të ndëshkojë mëkat.”.
Sigurisht, ka përjashtime. Ka raste kur nuk kërkohet bindja. Nëse një qeveri njerëzore urdhëron një besimtar të veprojë kundër vullnetit të zbuluar të Perëndisë, atëherë ai duhet të mos i bindet qeverisë. Në atë rast ai ka një përgjegjësi më të lartë; ai duhet t’i bindet Perëndisë jo njerëzve (Veprat e Apostujve 5:29). Nëse ndëshkimi vjen për shkak të mosbindjes së tij, ai duhet ta durojë me guxim. Në asnjë rrethanë nuk duhet të ngrejë krye apo të hedhë poshtë qeverinë.
Teknikisht, ata që shpërndajnë Bibla në vende ku nuk lejohet po shkelin ligjin. Por ata po i binden një ligji që ka përparësi mbi çdo ligj njerëzor – urdhrin për të shkuar në mbarë botën që të shpallin ungjillin. Kështu, ata nuk mund të ndëshkohen mbi bazat e Shkrimit.
Të mendojmë se qeveria urdhëron një të krishterë të futet në ushtri. A është ai i detyruar të bindet dhe të mbajë armë? Nëse ai mendon se kjo është shkelje e drejtpërdrejtë e fjalës së Perëndisë, ai duhet të shqyrtojë çdo mundësi që i lejohet sipas statusit të një personi që nuk lufton apo një mohuesi të vetëdijshëm. Nëse me këto nuk ia del mbanë, atëherë nuk duhet të pranojë dhe të ketë parasysh pasojat.
Shumë të krishterë janë të pangurruar me vetëdije për sa i përket shërbimit ushtarak. Kjo është një çështje ku secili duhet të jetë i bindur plotësisht në mendjen e tij dhe të lëmë të tjerët të lirë që të mos jenë dakord.
Çështjet nëse një i krishterë duhet të marrë pjesë në votime apo të merret me politikë janë të një fushe tjetër. Qeveria nuk i kërkon këto gjëra, prandaj nuk është çështje bindjeje apo mosbindjeje. Secili duhet të veprojë nën dritën e parimeve të sjelljes dhe qytetarisë që janë gjetur në Bibël. Edhe këtu duhet të lëmë të tjerët të lirë për pikëpamje të ndryshme dhe të mos këmbëngulim që të tjerët të jenë dakord me ne.
2:15 Vullneti i Perëndisë është që populli i Tij të jetojë me ndershmëri dhe të jetë i patëmetë, që të pakthyerit të mos kenë baza për të na paditur. Me anë të sjelljes shembullore të krishterët munden dhe duhet nxjerrin në pah paditurinë e padive të bëra kundër krishterimit nga njerëzit e pamend.
Të krishterët dhe besimi i krishterë sulmohen pa reshtur nga padituria e njerëzve të pamend. Mund të ndodhë në ndonjë klasë universiteti, në laboratorin shkencor, në podium. Pjetri thotë se një ndër përgjigjet më të mira ndaj këtyre akuzave është një jetë e shenjtë.
2:16 Veproni si njerëz të lirë. Ne nuk jemi robër apo skllevër të pushtetit civil. Ne nuk duhet të jetojmë në servilizëm apo terror. Mbi të gjitha, ne jemi njerëzit e lirë të Perëndisë. Por kjo nuk do të thotë se jemi të lirë që të bëjmë mëkat. Liri nuk do të thotë liri e tepërt. Liria nuk përfshin shkeljen e ligjit. Kështu ne nuk duhet të përdorim kurrë lirinë tonë si pretekst për të keqen. Mosbindja mëkatare nuk duhet të justifikohet kurrë nga disa justifikime pseudo-frymërore. Çështja e Krishtit nuk përparon kurrë nga maskarada e ligë në veshjet fetare.
Nëse jetojmë si shërbëtorë të Perëndisë, marrëdhënia jonë me pushtetet qeveritare do të vihet në vendin e duhur. Ne duhet të veprojmë në dritën e pranisë së Tij, t’i bindemi Atij në çdo gjë, të bëjmë çdo gjë për lavdinë e Tij. Qytetari më i mirë është një besimtar që jeton si një skllav i Zotit. Fatkeqësisht, shumë qeveritarë nuk e kuptojnë se sa shumë u detyrohen të krishterëve që besojnë dhe i binden Biblës.
Mendoni për shprehjen shërbëtorë të Perëndisë. “Qielli i merr fjalët më të tmerrshme [shërbëtorë]” – shkruan F. B. Meyer – “dhe i bën të shndrisin në dritën e tij, derisa ajo që dukej sinonimi i terrorit të bëhet qendra e qëllimeve tona më të fisshme [shërbëtorë të Perëndisë]” [19].
2:17 Asnjë marrëdhënie e jetës nuk mund të lihet jashtë fushës së përgjegjësisë së krishterë. Kështu Pjetri këtu e rreh problemin me katër urdhra të gjallë.
Nderoni të gjithë. Ne nuk mund të nderojmë gjithmonë fjalët dhe sjelljet e tyre, por mund të mbajmë mend se çdo jetë e veçantë ka më tepër vlerë se e gjithë bota. Ne mund të pranojmë se çdo njeri u bë sipas shëmbëlltyrës dhe ngjashmërisë së Perëndisë. Nuk duhet të harrojmë kurrë se Zoti Jezus derdhi gjakun dhe vdiq edhe për njeriun më pa vlerë.
Doni vëllazërinë. Ne duhet të duam të gjithë, por jemi të detyruar të duam pjesëtarët e familjes sonë frymërore. Kjo është një dashuri si dashuria e Perëndisë për ne. Ajo është plotësisht e pamerituar, është për ata që nuk kanë dashuri, nuk pret të shpërblehet dhe është më e fortë se vdekja.
Druani Perëndinë. Ne e druajmë Atë kur e pranojmë si Zotin suprem. Përlëvdimi i Tij është numri një i përparësive tona. Ne druhemi të bëjmë ndonjë gjë që nuk i pëlqen Atij dhe ne druajmë nëse nuk flasim për Të para njerëzve.
Nderoni mbretin. Pjetri kthehet te tema e kryesuesve njerëzorë për një kujtesë të fundit. Ne duhet të respektojmë kryesuesit tanë si zyrtarë të caktuar nga Perëndia për ruajtjen e një shoqërie të rregullt. Kjo do të thotë se ne duhet të paguajmë “tatimin atij që i përket, druajtje atij që është për t’u druajtur” (Rom. 13:7). Përgjithësisht, i krishteri mund të jetojë në çdo formë qeverisjeje. Të vetmen herë kur duhet të mos bindet është kur i urdhërohet të kompromentojë besnikërinë apo bindjen e Tij ndaj Zotit Jezu Krisht.
C. Shërbëtori në lidhje me të zotin e tij (2:18-25)
2:18 Është domethënëse që DhR jep më tepër udhëzime ndaj shërbëtorëve sesa mbretërve. Shumë prej besimtarëve tokësorë ishin shërbëtorë dhe Shkrimi na tregon se shumë të krishterë vinin nga shtresa të mesme apo të ulta të shoqërisë (Mt. 11:5; Mark. 12:37; 1 e Korintasve 1:26-29).
Kjo pjesë u drejtohet shërbëtorëve shtëpiakë, por parimet vlejnë për punëtorët e çdo lloji. Thirrja bazë është nënshtrimi ndaj të zotit me respekt të madh. Ky është një fakt përbërës i jetës pasi në çdo shoqëri apo organizatë, duhet të ekzistojë pushteti në njërën anë dhe bindje ndaj atij pushteti nga ana tjetër. Është për të mirën e çdo shërbëtori t’i nënshtrohet të zotit të tij, përndryshe nuk do të ketë punësim. Por është edhe më e rëndësishme për një të krishterë të nënshtrohet. Më tepër se rroga e tij, dëshmia e tij varet nga kjo.
Bindja nuk duhet të ndryshojë sipas karakterit të punëdhënësit. Gjithkush mund t’i bindet punëdhënësve që janë të mirë dhe të drejtë. Besimtarët janë thirrur të shkojnë përtej kësaj dhe të jenë të respektueshëm dhe të bindur edhe ndaj të padrejtëve, ndaj pronarit të padurueshëm. Kjo është një sjellje e krishterë për t’u veçuar.
2:19 Kur vuajmë padrejtësisht marrim miratimin e Perëndisë. Ai është i kënaqur kur na sheh aq të vetëdijshëm për lidhjen tonë me Të kur durojmë dhimbje të pamerituar pa u hakmarrë apo pa ua kthyer të keqen. Kur durojmë butësisht një trajtim të padrejtë, ne shfaqim Krishtin; kjo jetë e mbinatyrshme fiton urimin e Perëndisë: “Të lumtë!”.
2:20 Nuk ka virtyt në vuajtjen e duruar për veprat tona të gabuara. Me siguri që Perëndia nuk përlëvdohet në to. Një vuajtje e tillë nuk do të na shquajë si të krishterë, apo të shtyjë të tjerët të bëhen të tillë. Por durimi në vuajtje për vepra të mira është ajo që vlen. Është kaq e panatyrshme, kaq e pazakontë saqë i çon njerëzit në bindje për mëkat dhe, ku i dihet, në shpëtim.
2:21 Mendimi i vuajtjeve të besimtarëve në emër të drejtësisë e çon në mënyrë të pashmangshme këtë pjesë sublime në shembullin tonë të madh, Zotin Jezus. Askush nuk është trajtuar aq padrejtësisht sa Ai apo të ketë duruar aq tepër.
Jemi thirrur të veprojmë ashtu si Ai, duke vuajtur për të këqijat e të tjerëve. Fjala e përdorur këtu shembull jep idenë e një fletoreje bukurshkrimi e modeluar që përmban shkrim të përsosur. Nxënësi përpiqet të riprodhojë origjinalin sa më mirë të jetë e mundur. Kur e kopjon shembullin me kujdes, shkrimi i tij është shumë i mirë. Por sa më tepër të largohet nga ai, aq më tepër do të gabojë. Siguria jonë varet nëse qëndrojmë sa më afër Origjinalit.
2:22 Zoti ynë nuk vuajti për mëkatet e Tij, sepse Ai nuk kishte asnjë. “Ai… nuk njihte mëkat” (2 Kor. 5:21); Ai nuk bëri asnjë mëkat (thotë ky varg); “Në të nuk ka mëkat.” (1 Gjonit 3:5).
E folura e Tij nuk qe kurrë me mashtrim. Ai nuk gënjeu asnjëherë apo të fshihte të vërtetën. Mendo pak për këtë! Një Njeri që jetoi në këtë planet që ishte plotësisht i ndershëm, plotësisht pa hile dhe pa mashtrim.
2:23 Ai ishte i durueshëm kur e ngucnin. Kur e fyenin, Ai nuk e kthente fyerjen. Kur e fajësonin Ai nuk ua kthente. Kur e paditën Ai nuk e mbrojti Veten. Ai s’kishte dëshirën për t’u hakmarrë.
Një autor i panjohur ka shkruar:
Është shenjë e përulësisë më të thellë dhe të vërtetë kur shohim veten të dënuar pa shkak dhe të rrimë të heshtur për këtë. Të rrimë heshtur kur na shajnë dhe na bëjnë të këqija është një imitim i fisshëm i Zotit tonë. Kur kujtojmë se në sa mënyra vuajti, në një mënyrë që nuk e meritonte, ku janë ndjenjat tona kur duam të mbrojmë dhe justifikojmë vetveten?
Kur vuante, nuk kërcënonte. “Asnjë fjalë të pahijshme apo kërcënuese nuk doli nga gjuha e Tij e heshtur.” Mbase sulmuesit e Tij e morën gabimisht heshtjen e Tij si dobësi. Nëse do ta kishin provuar do të shikonin se nuk ishte dobësi po një fuqi e mbinatyrshme!
Cili ishte burimi i Tij i fshehur që duroi një abuzim kaq provokues? Ai i besoi Perëndisë që gjykon drejtësisht. Dhe ne jemi thirrur të bëjmë të njëjtën gjë:
Mos u hakmerrni për veten tuaj, o të dashur, por i jepni vend zemërimit të Perëndisë, sepse është shkruar: ‘Mua më përket hakmarrja, unë kam për të shpaguar, thotë Zoti.’. ‘Në qoftë se armiku yt, pra, ka uri, jepi të hajë; në pastë etje, jepi të pijë; sepse, duke bërë këtë, do të grumbullosh mbi krye të tij thëngjij të ndezur’. Mos u mund nga e keqja, por munde të keqen me të mirën (Rom. 12:19-21).
2:24 Vuajtjet e Shpëtimtarit ishin jo vetëm shembullore, por edhe shlyese gjithashtu. Ne nuk mund të imitojmë vuajtjet e Tij në këtë kuptim, dhe Pjetri nuk po na thotë se duhet të bëjmë një gjë të tillë. Për më tepër diskutimi duket se është si më poshtë: Agonia e Shpëtimtarit nuk erdhi për shkak të mëkateve të Tij, sepse Ai nuk kishte asnjë. Por për mëkatet tona ai u gozhdua në kryq. Ngaqë vdiq për mëkatet tona një herë e përgjithmonë, ne nuk duhet të vihemi në pozitën për të vuajtur për to. Fakti që Ai vdiq për to, duhet të na çojë në atë që duhet ta quajmë veten të vdekur për to që të mos bëjmë mëkat. Dhe megjithatë, nuk është thjesht një çështje e një të mire negative; ne jo vetëm duhet ta quajmë veten të vdekur për mëkatin, por të rrojmë për drejtësi.
Me vurratat e tij ju u shëruat. Fjala vurratat është në njëjës në origjinal, mbase për të dhënë idenë se trupi i Tij ishte një brez masiv. Cili duhet të jetë qëndrimi ynë ndaj mëkatit kur shërimi ynë i kushtoi kaq shumë Shpëtimtarit? Theodoret komenton: “Një metodë e re dhe e çuditshme e shërimit! Doktori pagoi çmimin dhe i sëmuri mori shërimin.”.
2:25 Para kthimit, ne ishim si dele endacake – të humbur, të çjerrë, të mavijosur, të gjakosur. Përmendja e Pjetrit për delen endacake është referenca e gjatë dhe e fundit e Isaias 53 në këtë pjesë:
v. 21 Krishti… vuajti për ne (shih edhe Is. 53:4,5).
v. 22 Ai nuk bëri asnjë mëkat dhe nuk u gjet asnjë mashtrim në gojë të tij (shih edhe Is. 53:9).
v. 23 Kur e fyenin, nuk e kthente fyerjen (shih edhe Is. 53:7).
v. 24 Ai vet i barti mëkatet tona në trupin e tij mbi drurin e kryqit (shih edhe Is. 53:4,11).
v. 24 Me vurratat e tij ju u shëruat (shih edhe Is. 53:5).
v. 25 Sepse ju ishit si dele endacake (shih edhe Is. 53:6).
Kur jemi shpëtuar ne u kthyem te Bariu – Bariu i mirë që jep jetën e Tij për delet (Gjoni 10:11); te Bariu i madh që “e sillet me tufën me ëmbëlsi dhe pa lodhje, për të cilën derdhi gjak” dhe te Kryebariu që do të shfaqet së shpejti që të çojë delet e Tij në kullotat me bar të njomë, vend në të cilin nuk do të humbasin kurrë.
Kthim te Zoti do të thotë kthim te Ruajtësi [20] i shpirtrave tanë. Ne jemi të Tijët që nga krijimi, por humbëm me anë të mëkatit. Tani ne kthehemi te kujdesi i Tij ruajtës dhe jemi të sigurt dhe të qetë përgjithmonë.
D. Gruaja në lidhje me burrin e saj (3:1-6)
3:1 Pjetri ka theksuar detyrimin e të krishterëve për t’iu nënshtruar qeverisë njerëzore dhe pronarëve tokësorë. Tani ai flet për nënshtrimin e grave ndaj burrave të tyre.
Çdo grua duhet t’i nënshtrohet burrit të saj, është apo një besimtar. Perëndia i ka dhënë njeriut vendin e kryesimit dhe është vullneti i Tij që gruaja të pranojë pushtetin e burrit. Marrëdhënia midis burrit dhe gruas është një figurë e Krishtit me kishën. Gruaja duhet t’i bindet burrit të saj ashtu si kisha i bindet Krishtit.
Kjo quhet si e vjetëruar në shoqërinë e kohës sonë. Gratë po ngrihen në vende pushteti mbi burrat dhe shoqëria jonë po bëhet gjithnjë e më tepër matriarkat. Në shumë kisha, gratë duken se janë më aktive dhe më me dhunti sesa burrat. Por Fjala e Perëndisë mbetet. Kryesia e burrit është një urdhër hyjnor. Pavarësisht se sa të arsyeshme mund të tingëllojnë argumentet, asgjë tjetër përveç kaosit dhe shqetësimeve mund të rrjedhin kur gratë përdorin pushtet mbi burrat.
Edhe kur burri i një gruaje nuk është një besimtar, ajo duhet ta respektojë atë si kreun e saj. Kjo do të jetë një dëshmi për të për besimin e saj në Krishtin. Sjellja e saj si një grua e bindur, e dashur, e përkushtuar mund të përdoret për ta çuar atë te Shpëtimtari.
Dhe ajo mund ta fitojë pa fjalë. Kjo do të thotë se gruaja nuk ka nevojë që t’i predikojë burrit të saj në mënyrë të vazhdueshme. Një dëm i madh është bërë nga gratë që kanë ngacmuar jashtë mase burrat e tyre për ungjillin, duke ua ngecur në fyt. Theksi këtu vihet në fitimin e grave ndaj burrave duke jetuar Krishtin përditë para tij.
Por a mendoni se një burrë mund të ndërfutet në jetën e krishterë të gruas? Çfarë duhet të bëjë ajo në këtë rast? Nëse i kërkohet që të mos bindet një urdhri të qartë të Shkrimit, ajo duhet të mos i bindet të shoqit dhe t’i mbetet besnike Zotit. Nëse, megjithatë, çështja përfshin privilegjin e krishterë më tepër se një detyrë të qartë, ajo duhet t’i nënshtrohet burrit të saj dhe të paraprijë privilegjin.
Kur Pjetri flet për një grua të krishterë që ka një burrë pagan, ai nuk anashkalon martesën e besimtarit me një jobesimtar. Ky nuk ka qenë vullneti i Perëndisë. Apostulli merret kryesisht me rastet në të cilat gruaja është shpëtuar pas martese. Detyra e saj është t’i nënshtrohet edhe një burri jobesimtar.
3:2 Burri i pashpëtuar mund të preket nga sjellja e dëlirë dhe e ndershme e gruas së tij. Fryma e Perëndisë mund të përdorë këtë për të bindur atë për jetën e tij mëkatare dhe që të shkojë me besim te Krishti.
George Müller flet për një gjerman të pasur gruaja e të cilit ishte një besimtare e përkushtuar. Ky njeri ishte shumë pijanec, duke ndenjur deri natën vonë nëpër taverna. Ajo dërgonte shërbëtorët të flinin, rrinte vetë derisa ai kthehej, e priste ëmbëlsisht dhe nuk e qortoi kurrë apo të qahej prej tij. Nganjëherë i duhej ta zhvishte dhe ta shtrinte në shtrat.
Një natë në tavernë ai u tha miqve të tij të ngushtë: “Unë vë bast se po të shkoj në shtëpinë time, gruaja do të jetë ende zgjuar, duke më pritur. Do të shkojë te dera, do të na mirëpresë si mbretër dhe do të na bëjë edhe darkë, nëse do t’ia kërkoj një gjë të tillë.”.
Në fillim ata ishin skeptikë, por vendosën të shkonin dhe të shikonin. Ajo erdhi te dera, i priti me përzemërsi dhe me dëshirë pranoi t’u gatuante darkë pa shenjën më të vogël të mërzitjes. Pasi u shërbeu, shkoi në dhomën e saj. Pasi u largua prej tyre, njëri prej tyre filloi të dënonte burrin e saj: “Çfarë lloj njeriu je ti që sillesh me gruan tënde në mënyrë kaq mizore?”. Paditësi u çua pa mbaruar darkën dhe u largua. Të njëjtën gjë bëri edhe një tjetër, dhe një tjetër derisa u larguan të gjithë pa ngrënë ushqimin.
Pas një gjysmë ore, burri u bind thellë për ligësinë e tij dhe sidomos për trajtimin e tij të pashpirt ndaj gruas së tij. Ai shkoi te dhoma e saj, i kërkoi që të lutej për të, u pendua për mëkatet e tij dhe iu dorëzua Krishtit. Që nga ajo kohë, ai u bë një dishepull i përkushtuar i Zotit Jezus. I fituar pa fjalë!
George Müller këshillon:
Mos u shkurajo nëse të duhet të vuash nga të afërmit e pakthyer te Zoti. Mbase për pak kohë Zoti mund të të japë dëshirën e zemrës tënde dhe t’i përgjigjet lutjes tënde për ta. Por ndërkohë, përpiqu t’i bindesh të vërtetës, jo duke i qortuar për llogari të sjelljes së tyre ndaj teje, por duke shfaqur ndaj tyre butësinë, ëmbëlsinë dhe mirësinë e Zotit Jezu Krisht [21].
3:3 Tema këtu duket sikur ndryshon në veshjen e grave, por apostulli po flet së pari për mënyrat se si gratë t’u pëlqejnë dhe shërbejnë burrave të tyre më mirë. Nuk është pamja e tyre e jashtme që do të ndikojë tek ai po jeta e saj e brendshme e shenjtërisë dhe nënshtrimit.
Lloje të ndryshme të stolisjes së jashtme që duhet të shmangen janë:
1. Gërshetimi i flokëve. Disa mendojnë se kjo përfshin edhe gërshetat më të thjeshta. Këtu Pjetri po flet kundër teprimit të rregullimit të tepërt me breza gërshetash, që ishin të përhapura në Romën e lashtë.
2. Stolisja me ar. Disa e interpretojnë këtë si një ndalim absolut kundër përdorimit të arit si stolisje. Të tjerë e shohin si ndalimin e një shfaqjeje të dukshme dhe të tepruar.
3. Veshja me rroba të bukura. Është e qartë se nuk bëhet fjalë për rrobat që veshim që janë të ndaluara, por veshja e rrobave të ekspozuara. Lexoni Isaian 3:16-25 për të parë se çfarë mendon Perëndia për sa i përket çdo forme stolisjeje të tepruar.
Veshja e krishterë
Për sa i përket çështjes së veshjes dhe stolisjes me ar ka rregulla që kanë të bëjnë me çdo besimtar, si për burrat ashtu edhe për gratë. Parimi i parë është shpenzimi. Sa para harxhojmë për të blerë rroba? A është e domosdoshme? A mund të harxhoheshin paratë në një mënyrë më të mirë?
1 Tim. 2:9 ndalon të blihen rroba të shtrenjta: “jo me… rroba të shtrenjta”. Nuk është çështje nëse na i mban xhepi apo jo. Është mëkat për të krishterin të harxhojë para në rroba të shtrenjta, sepse Fjala e Perëndisë e ndalon një gjë të tillë. Dhembshuria e ndalon gjithashtu. Situata e dëshpëruar e të afërmve tanë në vende të tjera, nevojat e tyre frymërore dhe fizike, tregojnë për zemërgurësinë e harxhimit të parave në mënyrë të panevojshme në veshje.
Kjo ka të bëjë jo vetëm me cilësinë e veshjeve që blejmë, por gjithashtu edhe me sasinë. Dollapët e disa të krishterëve ngjajnë me disa dyqane veshjeje. Zakonisht kur udhëtojnë me pushime, valixhet janë të mbushura me aq shumë rroba, bluza dhe kostume saqë konkurojnë me dyqanet e veshjeve.
Pse e bëjmë një gjë të tillë? A nuk është një çështje krenarie? Ne duhet të përgëzohemi për shijen tonë të mirë, pamjen tonë të bukur. Shpenzimi i bërë për blerje rrobash është vetëm një parim që duhet të na drejtojë në zgjedhjen tonë të veshjeve.
Një parim tjetër është modestia. Pali thotë “me hije dhe modesti”. Një domethënie e fjalës hije është “e denjë” ose “pamja e diçkaje që krijon një përshtypje të perëndishme”. Një nga funksionet e veshjes është të fshehë lakuriqësinë e njeriut. Të paktën, kështu ishte në fillim. Por tani veshja duket se modelohet për të zbuluar gjithnjë e më tepër zona të gjera të anatomisë. Njeriu përlëvdohet në turpin e tij. Nuk është për t’u çuditur të shohësh burra të paperëndishëm që bëjnë një gjë të tillë, por është më tepër tronditëse kur të krishterët i imitojnë.
Por modest do të thotë gjithashtu edhe tërheqës. Kjo sugjeron që të krishterët duhet të vishen këndshëm. Nuk ka virtyt në rreckosje dhe çrregullsi. Oswald Chambers ka thënë se çrregullsia është një fyerje për Frymën e Shenjtë. Veshjet e besimtarit duhet të jenë të pastra, të hekurosura, të mirëmbajtura dhe që i rrinë mirë.
Në përgjithësi, i krishteri duhet të shmangë modën që tërheq vëmendjen. Nuk është ky funksioni i jetës së tij. Ai nuk është në tokë si një stoli, por si një degë frytdhënëse e Hardhisë. Ne mund të tërheqim vëmendjen në shumë mënyra. Veshjet të dala mode do ta bëjnë një gjë të tillë. I krishteri duhet të shmangë të veshurit e rrobave që janë të pazakonshme apo që janë krejt të veçanta.
Së fundi, i krishteri, dhe ky mund të jetë një problem i veçantë për besimtarët e rinj, duhet të shmangë rroba që janë sugjestive apo provokuese. Tashmë kemi folur për modën që është “të nxjerrësh gjërat në pah”. Por rrobat mund të mbulojnë të tërë trupin dhe megjithatë mund të nxisin epsh te të tjerët. Moda moderne nuk është përshtatur për të nxitur perëndishmërinë. Përkundrazi, ajo pasqyron joshjen me seksin në moshën tonë. Besimtari nuk duhet të veshë kurrë veshje që nxisin njerëzit apo u krijojnë vështirësi të tjerëve për ta jetuar jetën e krishterë.
Problemi i madh, me siguri, është shtypja e madhe shoqërore për konformitet. Kjo ka qenë e vërtetë dhe do të jetë e tillë. Të krishterët kanë nevojë për forca në mënyrë që t’u bëjnë ballë gjërave të tepruara të modës, për të ecur kundër prirjes së mendësisë së masës, dhe të vishen në atë mënyrë që është e dobishme për ungjillin.
Nëse e bëjmë Krishtin Zotin e garderobës sonë, atëherë gjithçka do të shkojë mirë.
3:4 Veshja që e bën një besimtar me të vërtetë tërheqës është bukuria e njeriut të fshehur. Prerja e flokëve sipas modës, argjendaria e shtrenjtë dhe rrobat e mira janë të prishshme. Duke paraqitur këtë kontrast të gjallë, Pjetri na sfidon të bëjmë një zgjedhje. F. B. Meyer vë re: “Të shumtë janë ata trupi i të cilëve është i stolisur me gjëra të shtrenjta, por ana e brendshme është e veshur me rrecka; ndërsa të tjerët, stolisjet e të cilëve janë të grisura dhe të përdorura shumë, janë të lavdishëm përbrenda”[22].
Njerëzit mendojnë se xhevahirët janë të çmuar; përpara Perëndisë kanë një vlerë të madhe si xhevahirë shpirti i butë dhe i qetë.
3:5 Gratë e perëndishme të DhV stoliseshin duke ruajtur bukurinë morale dhe frymërore të qenies së brendshme. Një aspekt i kësaj bukurie ishte nënshtrimi i bindur ndaj burrave të tyre. Ato gra të shenjta… shpresonin në Perëndinë. Ato bënë një jetë sipas Perëndisë. Duke dëshiruar t’i pëlqenin Atij në çdo gjë, pranuan urdhrin e Tij në shtëpitë e tyre dhe iu nënshtruan burrave të tyre.
3:6 Sara citohet si një shembull. Ajo i bindej Abrahamit duke e quajtur “zot.” Kjo na kthen te Zanafilla 18:12 kur Sara tha këtë “me veten e saj.” Ajo nuk shkonte andej-këndej dhe të shpallte nënshtrimin e saj ndaj Abrahamit duke e quajtur hapur zot. Për më tepër, në jetën e saj të brendshme, ajo e pranoi atë si kreun e saj dhe ky pranim u shfaq me anë të veprimeve të saj.
Ato gra që ndjekin shembullin e Sarës janë bijat e saj. Gratë judease janë pasardhëse të Sarës me anë të lindjes natyrore. Por për të qenë bijat e saj në kuptimin më të mirë të fjalës, ato duhet të imitojnë karakterin e saj vetjak. Fëmijët duhet të kenë ngjashmërinë e familjes së tyre.
Ato duhet të bëjnë mirë dhe të mos lejojnë që t’i frikësojë ndonjë gjë. Kjo do të thotë se një grua e krishterë duhet të përmbushë rolin e saj të caktuar nga Perëndia si një shoqe jete e bindur dhe të mos frikësohet edhe sikur të duhet të vuajë sjelljen e paarsyeshme të ndonjë burri jobesimtar, përveçse, sigurisht, kur bëhet i dhunshëm apo kërcënues për jetën.
E. Burri në lidhje me gruan e tij (3:7)
Tani apostulli kthehet te burrat dhe tregon detyrat përgjegjëse që duhet të kryejnë. Ata duhet të jetojnë në një mënyrë të vlerësueshme me gratë e tyre, t’u shfaqin dashuri, ngrohtësi dhe t’i kuptojnë. Ata duhet t’u japin grave të tyre kujdesin e tyre të ëmbël që është e nevojshme për gjininë më delikate.
Në këto ditë të lëvizjes liberaliste të grave, Bibla mund të duket jashtë kohe kur flet për gratë si enë më delikate. Por është një fakt i thjeshtë i jetës se një grua mesatarisht është më delikate fizikisht sesa burri. Gjithashtu, në përgjithësi, ajo nuk ka të njëjtën fuqi për të kontrolluar emocionet e saj dhe ajo udhëhiqet më tepër zakonisht nga reagimet ndijimore sesa nga ato të arsyes, mendimeve logjike. Zgjidhja e probleme të mëdha teologjike nuk karakterizon pikën e fortë të grave. Dhe, në përgjithësi, ajo është më e pavarur sesa burri.
Por fakti që gruaja është më delikate në disa pika nuk do të thotë se ajo është më e ulët se burri; Bibla nuk flet në asnjë vend për një gjë të tillë. As nuk do të thotë gjithashtu se ajo nuk mund të jetë më e fortë, apo më e zonja në disa fusha. Në fakt, gratë janë më tepër të përkushtuara ndaj Krishtit sesa burrat. Dhe zakonisht ato janë më tepër të afta të durojnë dhimbjen e zgjatur dhe sprovat e vështira.
Sjellja e një burri ndaj gruas së tij duhet të pranojë faktin se bashkë me burrin ajo është një shoqe [trashëgimtare] e hirit të jetës. Kjo i referohet martesës në të cilën që të dy janë besimtarë. Edhe pse më delikate sesa burri në disa pika, gruaja gëzon të drejta të barabarta para Perëndisë dhe ndan në mënyrë të barabartë dhuratën e jetës së përjetshme. Gjithashtu ajo ka diçka më tepër se barazia me burrin e saj në një pikë: duke sjellë jetë të re fizike në botë.
Aty ku ka mosmarrëveshje, lutja pengohet. Bigg ka thënë: “Psherëtima e gruas së fyer vjen midis lutjeve të burrit dhe veshit të Perëndisë” [23]. Gjithashtu është shumë e vështirë për një çift të luten së bashku kur diçka ndërpret përbashkësinë e tyre. Për paqen dhe mirëqenien e shtëpisë është e rëndësishme për burrin dhe gruan të zbatojnë disa rregulla themelore:
1. Të ruajnë ndershmërinë absolute për të pasur një bazë të besimit të dyanshëm.
2. Të mbajnë dyert e komunikimit hapur. Duhet të ketë një gatishmëri të vazhdueshme për të folur për gjëra. Kur avulli lihet i mbyllur në ngrohësin e ujit, shpërthimi është i pashmangshëm. Diskutimi i gjërave përfshin dëshirën nga secili për të thënë: “Më fal” dhe të vijojë falja.
3. Anashkalimi i gabimeve të vogla dhe i zakoneve jokarakteristike. Dashuria mbulon një shumicë mëkatesh. Mos kërko përsosmëri te tjetri kur nuk je i zoti të kesh në veten tënde.
4. Përpiquni për unitet për sa i përket parave. Shmangni shpenzimin e tepërt, blerjen e pajisjeve të rehatshme dhe lakminë për të blerë pikë për pikë ato që ka i afërmi.
5. Kujtoni se dashuria është një urdhër, jo një emocion i pakontrolluar. Dashuri do të thotë gjithçka që përfshihet te 1 Korintasve 13. Për shembull, dashuria është sjellshme; ajo do t’ju ruajë nga kritikat apo kontradiktat me partnerin para të tjerëve. Dashuria do t’ju ruajë nga zënkat në sytë e fëmijëve, gjë e cila mund të minojë sigurinë e tyre. Në këtë mënyrë dhe në shumë të tjera, dashuria krijon një atmosferë të gëzuar në shtëpi dhe lë jashtë fërkimet dhe ndarjet.
F. Vëllai në lidhje me përbashkësinë (3:8)
Duket qartë nga nxitjet e unitetit dhe të dashurisë vëllazërore që ky varg merret së pari me të krishterin dhe lidhjen e tij me përbashkësinë. Tri nxitjet e tjera mund të kenë një zbatim më të gjerë.
Fjalët më në fund nuk duan të thonë se Pjetri po e mbyll letrën. Ai u ka folur deri tani klasave të ndryshme të individëve si shërbëtorëve, grave dhe burrave. Tani, për në fund, ai ka një fjalë për të gjithë ju.
Jini të gjithë të një mendjeje. Nuk pritet që të krishterët të shohin sy për sy çdo gjë. Kjo është uniformitet dhe jo unitet. Formula më e mirë gjendet në shprehjen e mirënjohur: Në gjëra thelbësore, uniteti; në gjëra jothelbësore, liria; në çdo gjë, dashuria. Ne duhet të jemi të dhembshur me njëri-tjetrin. Fjalë për fjalë, kjo do të thotë “të vuash me” dhe paralajmërimi është në mënyrë të veçantë kur ka të bëjë me ata që përndiqen. Këshilla vlen për të gjitha kohërat, sepse asnjë kohë nuk përjashtohet nga vuajtja.
Plot dashuri vëllazërore. Një autor i panjohur ka shkruar:
Providenca nuk na pyet se kush na pëlqejnë të jenë vëllezërit tanë – kjo është caktuar për ne; por ne duhet t’i duam ata, pavarësisht nga parapëlqimet apo shijet tona. Mund të thoni: “Kjo është e pamundur!”. Por mbani mend se dashuria e vërtetë nuk nis patjetër nga emocioni, por te vullneti; nuk ka të bëjë me ndjenjën, por me veprimin; jo te ndjenja, por te veprimi; jo në fjalë të ëmbla, por në vepra të fisshme dhe joegoiste.
Të mëshirshëm do të thotë të kemi një zemër të ndjeshme ndaj nevojave dhe ndjenjave të të tjerëve. Mëshira nuk pranon të jetë e ftohtë, e pashpirt, apo cinike në dallim kjo me abuzimin.
Dashamirës [24]. Duket kaq e drejtë saqë dashamirësia duhet të mësohet si një nga virtytet e krishtera. Në thelb do të thotë mendim i përulur ndaj të tjerëve, vendosja e të tjerëve përpara dhe thënia e bërja e gjërave të hirshme. Dashamirësia u shërben të tjerëve para vetes, shfrytëzon rastin për të ndihmuar dhe shpreh vlerësim të menjëhershëm për mirësinë e marrë. Ajo nuk është kurrë e ashpër, vulgare apo e rëndomtë.
G. Vuajtësi në lidhje me përndjekësit (3:9-4:6)
3:9 E tërë kjo letër është shkruar në një sfond përndjekjeje dhe vuajtjeje. Duke filluar nga ky varg deri në vargun 4:6 tema është i krishteri dhe lidhja e tij me përndjekësit. Përsëritet se besimtarët duhet të vuajnë në emër të drejtësisë pa e kthyer për hakmarrje. Ne nuk duhet të kthejmë të keqen me të keqe ose fyerjen me fyerje. Në vend të kësaj duhet të jemi bekim për ata që na keqtrajtojnë dhe të kthejmë fyerjen me mirësi. Si të krishterë, nuk jemi thirrur të dëmtojmë të tjerët, por që t’u bëjmë të mira, jo të mallkojmë, por të bekojmë. Perëndia e shpërblen këtë lloj sjelljeje me bekim.
3:10 Në vargjet 10-12, Pjetri citon Psalmin 34:12-16a, për të pohuar se bekimet e Perëndisë janë mbi ata që largohen nga veprat e liga dhe e folura e ligë dhe që praktikojnë drejtësinë.
Forca e vargut të parë është kjo: Ai që dëshiron të shijojë jetën tërësisht dhe të përjetojë ditë të mira duhet ta ruajë… të folurit me mashtrim apo me ligësi. Ai nuk duhet të kthejë fyerjen dhe gënjeshtrat me të njëjtën sjellje.
Ta duash jetën dënohet te Gjoni 12:25, por ajo nënkuptohet të jetuarit për vete dhe të lësh pas dore qëllimin e vërtetë të jetës. Këtu do të thotë të jetosh ashtu siç pëlqen Perëndia.
3:11 Jo vetëm e folura e keqe, por edhe veprat e këqija janë të ndaluara. Ta kthesh me të njëjtën monedhë vetëm shton konfliktet. Është poshtërim të përdorësh armët e botës. Besimtari duhet të kthejë të keqen me të mirën dhe të përpiqet për paqen me butësi duke thyer abuzimin. Zjarri nuk mund të fiket me zjarr.
Mënyra e vetme për të luftuar të keqen është ta lësh të ndjekë drejtimin e saj, në mënyrë që të mos hasë qëndresën që po kërkon. Qëndresa thjesht krijon të keqe të mëtejshme dhe i shton benzinë zjarrit. Por kur e keqja nuk has ndonjë kundërshtim dhe nuk ndeshet me ndonjë pengesë, por vetëm me durimin, thumbat e saj tërhiqen, atëherë takohet me një ‘kundërshtar’ që ka fuqi ta mund të keqen. Sigurisht, kjo mund të ndodhë vetëm atëherë kur hiqet grima e fundit e qëndresës dhe dorëheqja e hakmarrjes është e plotë. Atëherë e keqja nuk mund të godasë në shenjë, nuk mund të prodhojë të keqe tjetër dhe lihet mënjanë (pjesë e zgjedhur).
3:12 Zoti shikon me miratim ndaj atyre që veprojnë me drejtësi. Ai hap veshët për lutjet e tyre. Me siguri, Zoti dëgjon lutjet e gjithë njerëzve të Tij. Por Ai ndërmerr një zotim të veçantë për ata që vuajnë për emrin e Krishtit duke mos kthyer të keqen me të keqe.
Fytyra e Zotit është kundër atyre që bëjnë të keqen. Kjo i referohet në radhë të parë përndjekësve të njerëzve të Tij. Por mund të përfshijë gjithashtu besimtarin që kundërlufton armiqtë e tij me dhunë fizike dhe gjuhë të papërmbajtur. E keqja është e keqe dhe Perëndia i kundërvihet sa herë që e has atë, qoftë në të shpëtuarit apo në të humburin.
Duke cituar Psalmin 34:16, Pjetri lë pa përmendur fjalët mbyllëse: “…për të çrrënjosur kujtimin e tyre nga faqja e dheut.”. Kjo shkëputje nuk ishte një mungesë vëmendjeje. Ne po jetojmë në kohën e hirit të Perëndisë; ky është viti i pranueshëm i Zotit. Dita e hakmarrjes së Perëndisë nuk ka ardhur ende. Kur Zoti Jezus të kthehet si Mbret i mbretërve dhe Zot i zotërve, Ai do të ndëshkojë të ligjtë dhe do të çrrënjosë kujtimin e tyre nga faqja e dheut.
3:13 Pjetri e përmbledh argumentin e tij me një pyetje: “Dhe kush do t’ju bëjë keq, në qoftë se ju ndiqni të mirën?”. Përgjigjja është “Askush”. Dhe megjithatë historia e dëshmorëve duket se provon se armiqtë e ungjillit dëmtojnë dishepujt besnikë.
Ka të paktën dy shpjegime të mundshme ndaj këtij paradoksi:
1. Në përgjithësi, ata që ndjekin rrugën e drejtësisë nuk dëmtohen. Një siguri që nuk bën qëndresë çarmatos kundërshtimin. Mund të ketë përjashtime, por, si rregull, ai që është i etur për drejtësi është i mbrojtur nga dëmtimi me anë të mirësisë së tij.
2. Më e keqja që mund të bëjë armiku ndaj një të krishteri nuk është një dëm i përjetshëm. Armiku mund të dëmtojë trupin e tij, por nuk mund të dëmtojë shpirtin e tij.
Gjatë Luftës II botërore një djalë i krishterë dymbëdhjetë vjeçar nuk pranoi të bashkohej me një lëvizje në Europë. “A nuk e di ti se ne kemi fuqi të të vrasim?” – thanë ata. “A nuk e dini” – iu përgjigj ai me qetësi – “se unë kam fuqi të vdes për Krishtin?”. Ai pati bindjen se asnjë mund mund t’i bënte gjë të keqe.
3:14 Por mendoni sikur një i krishterë të vuajë përndjekjen për shkak të besnikërisë së tij ndaj Shpëtimtarit. Çfarë atëherë? Kemi tre përfundime:
1. Perëndia prapëson vuajtjet për lavdinë e Tij.
2. Ai përdor vuajtjen për të sjellë bekime për të tjerët.
3. Ai bekon atë që vuan për emrin e Tij.
Mos kini frikë nga njerëzit, apo nga kërcënimet e tyre. Sa mirë jetuan dëshmorët me këtë siguri! Kur Polikarp-it iu premtua se do ta lironin nëse do të blasfemonte Krishtin, tha: “Tetëdhjetë vjet i kam shërbyer Krishtit dhe Ai nuk më ka bërë gjë të keqe. Si mund të blasfemoj Mbretin dhe Shpëtimtarin tim?”. Kur prokonsulli kërcënoi se do ta hidhte para bishave, ai u përgjigj: “Është një gjë e mirë për mua të çlirohem menjëherë nga kjo jetë e mjerë.”. Së fundi, sunduesi e kërcënoi se do ta digjte të gjallë. Polikarp-i tha: “Nuk kam frikë nga zjarri që djeg për një çast: Ti nuk e di për atë që djeg për gjithmonë.”.
3:15 Në pjesën e fundit të vargu 14 dhe në këtë varg, Pjetri citon nga Isaia 8:12b,13, që thotë: “Mos kini frikë nga ajo që ai [ky popull] druan dhe mos u trembni. Zotin e ushtrive, atë duhet të shenjtëroni. Ai të jetë frika juaj, tmerri juaj.”. Dikush ka thënë: “Ne kemi kaq pak frikë nga Perëndia, sepse kemi shumë frikë nga njeriu.”.
Pjesa e Isaias flet për Zotin e ushtrive si Ai që do të hakmerret. Duke e cituar këtë, Pjetri me anë të frymëzimit të Frymës së Shenjtë, thotë: shenjtëroni Zotin Perëndinë [25] në zemrat tuaja.
Të nderojmë [të shenjtërojmë] Zotin do të thotë ta bëjmë Atë Sovranin e jetëve tona. Gjithçka që bëjmë dhe themi duhet të jetë sipas vullnetit të Tij, për kënaqësinë dhe për lavdinë e Tij. Të qenurit Zot i Krishtit duhet të mbizotërojë çdo fushë të jetëve tona: pasurinë, punën, leximet, martesën, kohën tonë të lirë, asgjë nuk duhet të përjashtohet.
Jini gjithnjë gati për t’u përgjigjur në mbrojtjen tuaj kujtdo që ju kërkon shpjegime për shpresën që është në ju, por me butësi e me druajtje. Kjo nënkupton së pari kohët kur të krishterët përndiqen për shkak të besimit të tyre. Vetëdija e pranisë së Zotit Krisht duhet të nxisë një guxim të shenjtë dhe të frymëzojë besimtarin të bëjë një rrëfim të mirë.
Vargu gjithashtu vlen edhe për jetën e përditshme. Njerëzit zakonisht na bëjnë pyetje të cilat hapin dyert për t’u folur natyrshëm për Zotin. Ne duhet të jemi gati për t’u treguar se çfarë gjërash të mëdha ka bërë Zoti për ne. Kjo dëshmi duhet bërë në çdo rast me butësi dhe nderim. Nuk duhet të ketë fare ashpërsi, hidhësi apo mosnderim kur flasim për Shpëtimtarin dhe Zotin tonë.
3:16 Besimtari duhet të ketë një ndërgjegje të mirë. Nëse ai e di se është i pafajshëm për ndonjë krim, ai mund të durojë përndjekjen me guximin e një luani. Nëse ka një ndërgjegje të keqe, ai do të plagoset me ndjenjat e fajit dhe nuk do të jetë i zoti të qëndrojë para armiqve. Edhe sikur jeta e një besimtari të jetë e patëmetë, armiqtë e ungjillit do të kërkojnë të gjejnë faj tek ai dhe do të bëjnë padi të rreme për të. Por kur çështja shkon në gjyq dhe paditë janë boshe, paditësit do të turpërohen.
3:17 Nëse një i krishterë duhet të vuajë, gjë e cila mund të jetë vullneti i Perëndisë për të, duhet të jetë duke bërë mirë. Por ai nuk duhet të sjellë vuajtjet mbi veten e tij për gabimet e tij; nuk ka virtyt në këtë.
3:18 Pjesa tjetër e kapitullit 3 paraqet Krishtin si shembullin klasik të Atij që vuajti në emër të drejtësisë dhe na kujton se për Të vuajtja qe udha për në lavdi.
Vini re gjashtë veçoritë e vuajtjeve të Tij: 1. Ato ishin për të bërë shlyerjen, që do të thotë, ato çlirojnë mëkatarët që besojnë nga ndëshkimi i mëkateve të tyre. 2. Ato ishin përjetësisht të frytshme. Ai vdiq një herë e përgjithmonë për të gjithë dhe e zgjidhi çështjen e mëkatit. Vepra e shpengimit u përmbush. 3. Ato ishin zëvendësuese. I drejti vdiq për të padrejtët. “Zoti bëri që të bjerë mbi të paudhësia e ne të gjithëve” (Is. 53:6b). 4. Ato ishin pajtuese. Me anë të vdekjes së Tij ne u çuam te Perëndia. Mëkati që shkaktoi largim u hoq. 5. Ato ishin të dhunshme. Vdekja e Tij ndodhi përmes ekzekutimit. 6. Së fundi, ato arritën pikën kulminante në ringjallje. Ai u ringjall nga të vdekurit në ditën e tretë. Shprehja u ngjall nga Fryma do të thotë se ringjallja e Tij u bë me anë të fuqisë së Frymës së Shenjtë.
3:19 Vargjet 19,20 përbëjnë një ndër tekstet më turbulluese dhe intriguese në DhR. Këto janë bërë preteksti i doktrinave jobiblike si purgatori nga njëra anë dhe shpëtimi universal nga ana tjetër. Megjithatë, midis të krishterëve ungjillorë, ka dy interpretime të pranuara gjerësisht.
Sipas interpretimit të parë, Krishti shkoi në Hades në frymë midis vdekjes dhe ringjalljes së Tij, dhe shpalli triumfin e veprës së Tij të madhe në kryq. Ka disa mospërputhje midis të krishterëve për këtë paraqitje, nëse frymërat që ishin në burg për të cilët flitet ishin besimtarët, jobesimtarët apo të dy grupet së bashku. Por ka një pikë përputhjeje të përgjithshme se Zoti Jezus nuk ua predikoi ungjillin atyre. Kjo do të përfshijë doktrinën e një rasti të dytë për shpëtim, gjë e cila nuk mësohet gjëkundi në Bibël. Ata që pranojnë këtë paraqitje e lidhin zakonisht këtë pjesë me Efesianëve 4:9 ku Zoti përshkruhet si Ai që ka zbritur “në pjesët më të ulta të dheut”. Ata e citojnë këtë si provë shtesë se Ai shkoi në Hades duke qenë jashtë trupit të Tij dhe lajmëroi fitoren e Tij në Kalvar. Ata gjithashtu citojnë fjalët e kredos së apostujve: “zbriti në ferr”.
Interpretimi i dytë është se Pjetri po përshkruan se çfarë ndodhi në ditët e Noeut. Ishte fryma e Krishtit që predikoi përmes Noeut brezit të pabesë para përmbytjes. Ata nuk ishin frymë pa trup në atë kohë, por burra dhe gra që nuk pranuan paralajmërimet e Noeut dhe u shkatërruan nga përmbytja. Kështu tani ata janë frymë në burgun e Hadesit.
Kjo paraqitje e dytë i përshtatet më mirë kontekstit dhe ka më pak vështirësi në lidhje me të. Le të shqyrtojmë pjesën në mënyrë analitike.
Me anë të së cilës ai shkoi t’u predikojë frymërave që ishin në burg. Përemri lidhor së cilës i referohet dukshëm Frymës në fund të vargu 18. Ne e kuptojmë se kjo nënkupton Frymën e Shenjtë. Te 1:11 i kësaj letre “Fryma e Krishtit”, që do të thotë, Fryma e Shenjtë, përshkruhet se ka folur përmes profetëve të DhV. Dhe te Zanafilla 6:3, Perëndia flet për Frymën e Tij, që është, Fryma e Shenjtë, kur po kalohej kufiri i durimit me njerëzit para përmbytjes.
Ai shkoi t’u predikojë. Ashtu siç e kemi përmendur më parë, ishte Krishti që predikoi, por Ai predikoi përmes Noeut. Te 2 Pjetrit 2:5, Noeu përshkruhet si “predikuesi i drejtësisë”. Është e njëjta rrënjë fjale e përdorur këtu për predikimin e Krishtit.
Frymërave që ishin tani në burg. Këta ishin njerëzit të cilëve u predikoi Noeu – burra dhe gra të gjallë që dëgjuan paralajmërimet e një përmbytjeje të pashmangshme dhe premtimin e shpëtimit me anë të arkës. Ata nuk e pranuan lajmin dhe u mbytën në ujë. Ata tani janë pa trupa frymë në burg, duke pritur gjykimin përfundimtar.
Kështu, vargu mund të plotësohet në këtë mënyrë: “me anë të së cilës (Frymës së Shenjtë) ai (Krishti) shkoi t’u predikojë (me anë të Noeut) frymërave që ishin tani në burg (Hades) “.
Por çfarë të drejtë kemi të pranojmë se frymët që ishin në burg ishin njerëzit e gjallë në kohën e Noeut? Përgjigjja gjendet në vargun që pason.
3:20 Këtu frymërat në burg janë të njëjtësuar në mënyrë të pagabueshme. Cilët ishin ata? Ata që dikur ishin rebelë. Kur ishin rebelë? Kur durimi i Perëndisë i priste në ditët e Noeut, ndërsa po ndërtohej arka. Cili ishte rezultati përfundimtar? Vetëm pak vetë, gjithsej tetë, shpëtuan nëpërmjet ujit.
Është mirë të ndalemi këtu dhe të kujtojmë për rrjedhën e përgjithshme të mendimit në këtë letër që është shkruar kundrejt një sfondi të përgjithshëm përndjekjeje. Të krishterët, të cilëve Pjetri u shkroi, po vuanin për shkak të jetës dhe dëshmisë së tyre. Mbase ata po habiteshin përse, nëse besimi i krishterë ishte i drejtë, duhej të vuanin në vend që të mbretëronin. Nëse krishterimi ishte besimi i vërtetë, pse kishte aq pak të krishterë?
Për t’iu përgjigjur pyetjes së parë Pjetri drejtohet nga Zoti Jezus. Krishti vuajti në emër të drejtësisë, madje deri në vdekje. Por Perëndia e ngjalli prej së vdekurish dhe e përlëvdoi në qiell (shikoni v. 22). Udha për në lavdi shkon së pari në luginën e vuajtjeve.
Pastaj Pjetri i referohet Noeut. Për 120 vjet ky predikues besnik paralajmëroi se Perëndia do të shkatërronte botën me ujë. Falënderimi që mori qe përbuzja dhe mohimi. Por Perëndia u hakmor për të dhe familjen e tij përmes përmbytjes.
Pastaj del problemi: “Nëse kemi të drejtë, pse nga tanët jemi kaq pak?”. Pjetri përgjigjet: “Ishte një kohë kur vetëm tetë vetë në botë ishin të drejtë dhe të tjerët të gabuar!”. Në të njëjtën mënyrë në historinë e botës pjesa më e madhe nuk ka qenë e drejtë. Besimtarët e vërtetë janë zakonisht një tepricë e vogël, kështu besimi i dikujt nuk duhet të çapitet për shkak të numrit të vogël të të shpëtuarve. Ishin vetëm tetë besimtarë në ditën e Noeut; por ka miliona sot.
Në fund të vargut 20, ne lexojmë se pak vetë, gjithsej tetë, shpëtuan nëpërmjet ujit. Nuk është se ata u shpëtuan me anë të ujit; ata u shpëtuan nëpërmjet ujit. Uji nuk ishte shpëtimtari, por gjykimi nëpërmjet të cilit Perëndia i shpëtoi.
Për të kuptuar më mirë këtë pohim dhe vargun që vijon, ne duhet të shohim domethënien tipike të arkës dhe përmbytjes. Arka është një figurë e Zotit Jezu Krisht. Përmbytja përshkruan gjykimin e Perëndisë. Arka ishte udha e vetme e shpëtimit. Kur erdhi përmbytja, vetëm ata që ishin brenda u shpëtuan; të gjithë ata që ishin jashtë humbën. Kështu Krishti është udha e vetme e shpëtimit; ata që janë në Krishtin janë të shpëtuar sepse Vetë Perëndia mund t’u japë këtë shpëtim. Ata që janë jashtë nuk mund të jenë më të humbur se kaq.
Uji nuk ishte mjeti i shpëtimit, sepse ata që qenë në ujë u mbytën. Arka qe vendi i strehimit. Arka kaloi sipër ujit të gjykimit; ajo përballoi goditjen e plotë të stuhisë. Kështu Krishti mbarti zemërimin e gjykimit të Perëndisë kundër mëkateve tona. Për ata që janë në Të nuk ka gjykim (Gjo. 5:24).
Arka kishte ujë poshtë saj, ujëra që zbrisnin sipër saj dhe ujëra përreth saj. Por ajo mbarti pasagjerët që besuan, nëpërmjet ujit, në shpëtim në një krijim të ripërtërirë. Kështu, ata që besojnë në Shpëtimtarin çohen të sigurt nëpërmjet një skene vdekjeje dhe shkretimi në ringjallje dhe në një jetë të re.
3:21 I cili është shëmbëllesa e pagëzimit… që tani na shpëton. Përsëri kemi vështirësi dhe jemi në një fushë të minuar! Ky varg ka qenë një fushë beteje midis atyre që mësojnë ripërtëritjen me anë të pagëzimit dhe atyre që mohojnë se pagëzimi ka ndonjë fuqi për të shpëtuar.
Pagëzimi
Së pari le të shohim se çfarë mund të jetë dhe pastaj çfarë nuk mund të jetë.
Në fakt, është një pagëzim që na shpëton – jo pagëzimi ynë në ujë, por një pagëzim që ndodhi në Kalvar para 2000 vjetësh. Vdekja e Krishtit ishte një pagëzim. Ai u pagëzua në ujërat e gjykimit. Prandaj këtë kishte ndërmend kur tha: “Tani unë kam një pagëzim me të cilin duhet të pagëzohem dhe jam në ankth derisa të kryhet” (Lluk. 12:50). Psalmisti e përshkruan këtë pagëzim me këto fjalë: “Një hon thërret një hon tjetër në zhurmën e ujërave të tua; të gjitha dallgët e tua dhe valët e tua kanë kaluar përmbi mua” (Ps. 42:7). Në vdekjen e Tij Krishti u pagëzua në dallgët dhe valët e zemërimit të Perëndisë dhe është ky pagëzim që është baza e shpëtimit tonë.
Por ne duhet të pranojmë vdekjen e Tij për veten tonë. Ashtu si Noeu dhe familja e tij u futën në arkë për t’u shpëtuar, po kështu edhe ne duhet t’ia dorëzojmë vetveten Zotit si Shpëtimtarit tonë të vetëm. Kur bëjmë një gjë të tillë, njëjtësohemi me Të në vdekjen, varrosjen dhe ringjalljen e Tij. Në kuptimin e plotë të fjalës, ne jemi kryqëzuar me Të (Gal. 2:20), jemi varrosur me Të (Rom. 6:4) dhe kemi kaluar nga vdekja në jetë me Të (Rom. 6:4).
E gjithë kjo pasqyrohet në pagëzimin e besimtarit. Ceremonia është një shenjë e jashtme e asaj që ka ndodhur frymërisht; ne jemi pagëzuar në vdekjen e Krishtit. Ndërsa futemi nën ujë, ne pranojmë se jemi varrosur me Të. Ndërsa dalim jashtë nga uji, ne tregojmë se jemi ringjallur me Të dhe duam të ecim në risinë e jetës.
Një kundërformë që tani na shpëton, pagëzimi, i referohet pagëzimit të Krishtit në vdekjen në kryq dhe njëjtësimi ynë me Të në të, e përfaqëson uji i pagëzimit.
Ky varg nuk do të thotë se ne jemi shpëtuar me anë të pagëzimit ritual në ujë për këto arsye:
1. Kjo e bën ujin shpëtimtar, në vend të Zotit Jezus. Por Ai tha: “Unë jam udha” (Gjo. 14:6).
2. Kjo do të nënkuptonte se Krishti vdiq më kot. Nëse njerëzit mund të shpëtohen përmes ujit, atëherë pse duhej të vdiste Zoti Jezus?
3. Thjesht nuk shkon. Shumë vetë që janë pagëzuar kanë dëshmuar me anë të rrjedhës së jetëve të tyre se nuk kishin lindur me të vërtetë sërish.
Gjithashtu nuk nënkupton se jemi shpëtuar nëpërmjet besimit me gjithë pagëzimin.
1. Kjo do të thotë se vepra e Shpëtimtarit në kryq nuk ishte e mjaftueshme. Kur ai thirri: “U krye!” nuk ishte kryer me të vërtetë, sipas kësaj pikëpamjeje, sepse pagëzimi duhet t’i shtohet veprës së shpëtimit.
2. Nëse pagëzimi është i domosdoshëm për shpëtimin, është e çuditshme që Zoti nuk pagëzoi njerëz vetë. Gjoni 4:1,2 thotë se Jezusi nuk i pagëzoi ndjekësit e Tij në këtë mënyrë; kjo u bë nga dishepujt e Tij.
3. Apostulli Pal falënderoi Perëndinë që kishte pagëzuar vetëm disa në Korint (1 e Korintasve 1:14-16). Ky do të ishte falënderim i çuditshëm për një ungjilltar nëse pagëzimi do të ishte thelbësor për shpëtimin! Fakti që Pali pagëzoi disa tregon se ai mësonte pagëzimin e besimtarit, por fakti që pagëzoi vetëm ca tregon se ai nuk e konsideronte si një kërkesë për shpëtim.
4. Hajduti që u pendua në kryq nuk u pagëzua, edhe pse u sigurua se do të ishte në Parajsë me Krishtin (Lluk. 23:43).
5. Johebrenjtë që u shpëtuan në Cezarea e morën Frymën e Shenjtë pasi besuan (Veprat e Apostujve 10:44), duke treguar se i përkisnin tashmë Krishtit (Rom. 8:9b). Pasi morën Frymën e Shenjtë, që do të thotë, pasi u shpëtuan, ata u pagëzuan (v. 47,48). Prandaj, pagëzimi nuk qe i nevojshëm për shpëtimin e tyre. Ata u shpëtuan më parë, pastaj u pagëzuan me ujë.
6. Në DhR pagëzimi lidhet gjithnjë me vdekjen dhe jo me lindjen frymërore.
7. Ka rreth 150 pjesë në DhR që mësojnë se shpëtimi është vetëm prej besimit. Kjo nuk mund të kundërshtohet nga dy apo tre vargje që duken se mësojnë se pagëzimi është i domosdoshëm për shpëtim.
Prandaj, kur lexojmë në vargun 21: Shëmbëllesa e pagëzimit… që tani na shpëton, nuk nënkupton pagëzimin tonë në ujë, por pagëzimin e Krishtit në vdekje dhe njëjtësimin tonë me Të në të.
Jo heqja e ndyrësisë së mishit. Adhurimi ceremonial i DhV, për të cilin lexuesit e krishterë judenj ishin të njohur, siguronte një lloj pastrimi të jashtëm. Por nuk ishte i aftë t’u jepte priftërinjve apo popullit një ndërgjegje të pastër në lidhje me mëkatin. Pagëzimi për të cilin po flet Pjetri nuk është një çështje e pastrimit fizik apo ritual nga ndotja. Uji e ka aftësinë të heqë pisllëkun nga trupi, por nuk siguron një ndërgjegje të mirë para Perëndisë. Vetëm një njëjtësim vetjak me Krishtin në vdekjen, varrosjen dhe ringjalljen e Tij mund të bëjë një gjë të tillë.
Po kërkesa e një ndërgjegjeje të mirë te Perëndia. Pyetja del në mënyrë të pashmangshme: “Si mund të kem një standard të drejtë para Perëndisë? Si mund të kem një ndërgjegje të pastër para Tij?”. Përgjigjja gjendet në pagëzimin për të cilin ka folur Pjetri – pagëzimi i Krishtit në vdekjen e Kalvarit dhe pranimi vetjak i asaj vepre. Me anë të vdekjes së Krishtit çështja e mëkatit u zgjidh një herë e përgjithmonë.
Me anë të ringjalljes së Jezu Krishtit. Si mund ta di se Perëndia është kënaqur? E di sepse Ai ringjalli Krishtin prej së vdekurish. Një ndërgjegje e pastër lidhet në mënyrë të pandashme me ringjalljen e Jezu Krishtit; ata qëndrojnë apo bien së bashku. Ringjallja na thotë se Perëndia është kënaqur plotësisht me veprën shpenguese të Birit të Tij. Nëse Krishti nuk është ringjallur, ne nuk mund të jemi kurrë të sigurt se mëkatet tona janë vënë mënjanë. Ai do të kishte vdekur si gjithë njerëzit e tjerë. Por Krishti i ringjallur është siguria jonë absolute se kërkesat e Perëndisë kundër mëkateve tona janë plotësuar krejtësisht, ashtu si shkrimtari i himneve, James G. Deck, ka thënë: “Ndërgjegjja jonë ka paqe që nuk mund të dështojë kurrë, sepse është Qengji në lartësi, në fron.”.
Kështu shëmbëllesa e pagëzimit… kërkesa e një ndërgjegjeje të mirë te Perëndia, që tani na shpëton edhe ne me anë të ringjalljes së Jezu Krishtit. Siguria ime e vetme për një ndërgjegje të mirë mbështetet në vdekjen, varrosjen dhe ringjalljen e Zotit Jezus. Rendi është si vijon:
1. Krishti u pagëzua në vdekje për mua në Kalvar.
2. Kur unë i besoj Atij si Zot dhe Shpëtimtar, unë bashkohem frymërisht me Të në vdekjen, varrosjen dhe ringjalljen e Tij.
3. Nëpërmjet njohjes se Ai është ringjallur, merr përgjigje kërkesa ime për një ndërgjegje të pastër.
4. Në pagëzimin me ujë, unë jap një shprehje të dukshme për çlirimin frymëror që kam përjetuar.
3:22 I cili shkoi në qiell dhe është në të djathtën e Perëndisë ku i janë nënshtruar engjëj, pushtete dhe fuqi. Zoti Jezu Krisht jo vetëm që u ringjall prej së vdekurish, por u ngjit në qiell nga kishte ardhur më parë. Ai ndodhet atje sot, jo si i padukshëm, si një qenie e paprekshme, por si një Njeri i gjallë në një trup të përlëvduar mishi dhe kockash. Në atë trup Ai mban përjetësisht plagët që mori në Kalvar – shenjat që flasin vetë dhe shenja të përjetshme të dashurisë së Tij për ne.
Zoti ynë është në të djathtën e Perëndisë, në vendin e:
Pushtetit: Meqë dora e djathtë është përgjithësisht më e fortë se e majta, ajo duhet të shoqërohet me fuqi (Mt. 26:64).
Nderit: Krishti është “ngritur në të djathtë të Perëndisë” (Veprat e Apostujve 2:33; 5:31).
Prehjes: Për shkak të veprës së Tij të përfunduar Krishti “u ul në të djathtën e Madhërisë në vendet e larta” (Heb. 1:3; shikoni gjithashtu edhe 8:1; 10:12). Kjo prehje është prehja e kënaqësisë dhe pëlqimit dhe jo prehja që pason lodhjen.
Ndërmjetësimit: Pali flet për Krishtin që është në të djathtë të Perëndisë ku ndërmjetëson për ne (Rom. 8:34).
Mbizotërimit: “…në të djathtën e tij në vendet qiellore, (Ai është) përmbi çdo principatë, pushtet, fuqi, zotërim dhe çdo emër që përmendet jo vetëm në këtë epokë, por edhe në atë të ardhme” (Efes. 1:20,21).
Sundimit: Te Hebrenjve 1:13 Perëndia Atë i thotë Birit të Tij: “Rri në të djathtën time, gjersa t’i vë armiqtë e tu shtroje të këmbëve të tua.”. Sundimi theksohet edhe te 1 Pjetrit 3:22: “…në të djathtën e Perëndisë ku i janë nënshtruar engjëj, pushtete dhe fuqi.”.
Engjëj, pushtete dhe fuqi pa dyshim mbulojnë çdo rang të qenieve qiellore. Ato janë të gjithë shërbyes të Krishtit të ringjallur dhe të përlëvduar.
Kjo ka qenë përvoja e Zotit duke vuajtur për diçka të mirë. Njerëzit nuk e pranuan Atë, si në dëshminë e Tij para mishërimit me anë të Noeut po ashtu edhe në Ardhjen e Tij të parë si Biri i Njeriut. Ai u pagëzua në ujërat e zeza të vdekjes në Kalvar. Por Perëndia e ringjalli Atë nga të vdekurit dhe e përlëvdoi Atë në të djathtën e Tij në qiell. Në qëllimet e përjetshme të Perëndisë vuajtja duhet të pararendë lavdinë.
Ky qe mësimi si për lexuesit e Pjetrit ashtu edhe për ne. Ne nuk duhet të mërzitemi nëse përjetojmë kundërshtim dhe madje përndjekje ngaqë bëjmë mirë, sepse ne nuk meritojmë trajtim më të mirë se Shpëtimtari ynë këtu mbi tokë. Ne duhet të ngushëllojmë veten tonë me premtimin se nëse vuajmë me Të, do të përlëvdohemi me Të (Rom. 8:17). Për më tepër, vuajtjet e kohës së tanishme nuk vlejnë aspak të krahasohen me lavdinë që do të shfaqet në ne (Rom. 8:18). Trishtimi ynë i lehtë që është vetëm për një çast, prodhon për ne një peshë të pamasë e të pashoqe, të amshueshme lavdie (1 e Korintasve 4:17).
4:1 Ka një lidhje të afërt midis kësaj pjese dhe asaj të mëparshme (shih 3:18). Ne kemi marrë në vlerësim Krishtin si një shembull i Atij që vuajti padrejtësisht. Ai vuajti në duart e të ligjve për shkakun e drejtësisë. Meqë qe kështu, ndjekësit e Tij duhet të armatosen me të njëjtin mendim. Ata duhet të presin të vuajnë për emrin e Tij. Ata duhet të jenë të përgatitur për të duruar përndjekjen sepse janë të krishterë.
Cilido që ka vuajtur në mish, që do të thotë, në trup, pushoi së mëkatuari. Besimtari ndeshet me dy mundësi – mëkatin ose vuajtjen. Nga njëra anë, ai mund të vendosë të jetojë si njerëzit e pashpëtuar që janë rreth tij dhe në këtë mënyrë të shmangë përndjekjen. Ose mund të jetojë në pastërti dhe perëndishmëri, duke bartur qortimin e Krishtit dhe të vuajë në duart e të ligjve.
James Guthrie, një dëshmor, ka thënë këto fjalë vetëm pak kohë përpara se të varej: “Miq të dashur, pini këtë kupë vuajtjesh që kam pirë unë, para se të mëkatoni, sepse mëkati dhe vuajtja më janë ofruar përpara dhe unë zgjodha vuajtjen.”.
Kur një besimtar zgjedh vetë të vuajë përndjekjen si një i krishterë sesa të vazhdojë një jetë në mëkat, ka pushuar së mëkatuari. Kjo nuk do të thotë se ai nuk kryen më vepra mëkati, por se fuqia e mëkatit në jetën e tij është thyer. Kur një njeri vuan sepse nuk pranon të mëkatojë, ai nuk kontrollohet më nga vullneti i mishit.
4:2 Gjatë pjesës së mbetur të jetës tokësore të një besimtari ai nuk kontrollohet nga pasionet njerëzore, por sipas vullnetit të Perëndisë. Ai parapëlqen të vuajë si një i krishterë në vend që të vdesë si një jobesimtar. Ai do të pëlqente të vdiste më mirë se të mohojë Zotin. Për të jetuar kohën që mbetet në mish do të thotë pjesën që na mbetet nga jeta këtu mbi tokë. Besimtari vendos të jetojë ato vite për lavdinë e Perëndisë në vend që të kënaqë orekset e ndjenjave.
4:3 Pjetri po u shkruan disave, të cilët, para kthimit të tyre, kishin jetuar në prishjen morale të botës johebrease. Kishin pasur së tepërmi nga ajo lloj jete! Si të krishterë, ata ishin krijesa të reja dhe mëkatet e vjetra duhet të braktiseshin. Vitet që mbeten të jetës i përkasin Perëndisë dhe duhet t’i jepen Atij.
Mëkatet e renditura karakterizojnë akoma botën jo të krishterë sot: mëkatet e seksit, alkoolit dhe feve të rreme.
Shthurja – përmbushja e dëshirave vetjake, së pari në imoralitet seksual.
Pasionet – kënaqësia e orekseve të palejueshme të çdo lloji, por mbase i referohen mëkateve seksuale.
Dehja – rendja pas pijeve alkoolike me pasojë dobësimin e fuqisë për t’i bërë ballë tundimit. Ka një lidhje të ngushtë midis dehjes dhe imoralitetit.
Teprimet – festa të harlisura dhe festime deri natën vonë.
Të ngrënat e të pirat – festat me pije alkoolike që çojnë në shthurje dhe potere.
Idhujtaria e neveritshme – adhurimi i idhujve me tërë imoralitetin që shoqëron këtë adhurim.
Njerëzit bëhen si ai që adhurojnë. Kur braktisin Perëndinë e vërtetë, standardet e tyre morale bien menjëherë. Këto standarde të rëna u japin mundësinë për t’u përfshirë në çdo lloj kënaqësie mëkatare për të cilën kanë oreks. Kjo është arsyeja se pse fetë idhujtare nxisin mëkatin dhe rënien.
4:4 Ky varg përshkruan përvojën e përbashkët të atyre që janë shpëtuar nga jetët e prishjes së jashtme. Miqtë e tyre të ngushtë që kishin më parë mendojnë se janë marrosur dhe i padisin si fanatikë fetarë. Ata e mendojnë si një formë marrëzie faktin që të krishterët nuk do të praktikojnë kërcimin, festat e botës dhe orgjitë seksuale. Jeta e pastër dhe morale e një besimtari dënon mëkatarin. Nuk ka një mister përse mëkatari urren ndryshimin!
4:5 Megjithëse të paperëndishmit blasfemojnë të krishterët në këtë jetë, ata do të japin llogari për çdo fjalë dhe vepër në Gjykimin e Fronit të Madh e të Bardhë. Zoti është gati të gjykojë të gjallë e të vdekur. Në mënyrë të qartë Pjetri ka në mendje jobesimtarët. Gjykimi i jobesimtarëve që janë gjallë do të ndodhë para se të fillojë Mijëvjeçari; të vdekurit e ligj do të gjykohen në fund të mbretërimit të Krishtit mbi tokë. Dënimi i tyre do të jetë provë e drejtësisë së bijve të Perëndisë.
4:6 Për këtë, në fakt – mbrojtja e bijve të Perëndisë – ungjilli u është predikuar edhe të vdekurve. Përsëri po hasim një pjesë të vështirë. A do të thotë kjo se ungjilli iu predikua njerëzve pasi vdiqën apo kur ishin akoma gjallë? Dhe cilët ishin këta njerëz?
Ne mendojmë se ky varg i referohet njerëzve të cilëve iu predikua ungjilli ndërsa ishin akoma gjallë mbi tokë dhe që besuan në Zotin. Për shkak të qëndresës së tyre të guximshme ndaj së vërtetës vuajtën në duart e njerëzve të ligj dhe në disa raste ranë dëshmorë. Këta besimtarë, edhe pse u gjykuan, apo u dënuan, në mish sipas njerëzve, u mbrojtën nga Perëndia. Tani ata po gëzojnë jetë të përjetshme me Të.
Ata nuk ishin të vdekur kur iu predikua ungjilli, por ata janë të vdekur tani, për sa u përket trupave të tyre. Megjithëse njerëzit i quajtën të marrë, Perëndia i nderoi dhe frymët e tyre janë tani në qiell.
Predikimi i ungjillit sjell dy rezultate për ata që besojnë – fyerjet e njerëzve dhe miratimin e Perëndisë. Barnes-i shpjegon:
Plani për të shpallur Ungjillin ndaj atyre ishte, edhe pse mund të gjykoheshin nga njerëzit në një mënyrë të zakontë, dhe pse mund të vdisnin, që për shkak të natyrës së tyre më të lartë dhe më të fisshme, frymës, të mund të jetojnë për Perëndinë [26].