Fragment nga A. W. Tozer

Ishte Radhërfordi i ngazëllyer i cili mund të bërtiste në mes të sprovave të rënda dhe të dhimbshme: «Lavdi Zotit për çekiçin, për limën dhe furrën».

Çekiçi është një vegël e dobishme, por gozhda, nëse do të kishte ndjenja dhe intelekt, mund të paraqiste një anë tjetër të historisë. Sepse gozhda e njeh çekiçin vetëm si një kundërshtar, si një armik brutal e të pamëshirshëm që jeton për ta shtypur atë drejt nënshtrimit, për ta goditur drejt zhdukjes dhe për ta fiksuar atë në një vend. Kjo është pikëpamja e gozhdës për çekiçin dhe është e saktë me përjashtim të një gjëje: gozhda harron që si ajo ashtu dhe çekiçi janë shërbëtorë të të njëjtit punëtor. Mjafton që gozhda të kujtojë se çekiçi mbahet nga punëtori dhe çdo mërzitje ndaj tij do të zhduket. Karpentieri vendos se koka e cilës gozhdë e ka radhën për t’u goditur dhe se çfarë çekiçi do të përdoret për goditjen. Kjo është e drejta e tij sovrane. Kur gozhda t’i jetë nënshtruar vullnetit të punëtorit dhe të ketë parë një shikim të shpejtë të planeve të tij dashamirëse për të ardhmen e saj, ajo [gozhda] do t’i dorëzohet çekiçit pa ankesa.

Lima është akoma më e dhimbshme, pasi puna e saj është që të gërryejë metalin e butë, duke i ngrënë dhe brejtur buzët, derisa t’i ketë dhënë metalit formën e dëshiruar. Megjithatë lima nuk ka, në fakt, vullnet real në këtë punë, por i shërben një mjeshtri tjetër, sikurse dhe metali. Është mjeshtri dhe jo lima i cili vendos se sa do të brehet, se çfarë forme do të marrë metali dhe se sa gjatë do të vazhdojë lëmimi i dhimbshëm. Metali le të pranojë vullnetin e mjeshtrit dhe nuk do të përpiqet që t’i diktojë se kur apo se si do të lëmohet.

Sa për furrën, ajo është më e keqja nga të gjitha. E padhembshme dhe e egër, ajo hidhet te çdo gjë e djegshme që hyn brenda saj dhe nuk e ndalon kurrë tërbimin e saj derisa ta ketë kthyer atë të gjithën në hi pa formë. Ajo që refuzon të digjet do të shkrihet në një masë lënde të pambrojtshme, pa vullnet apo qëllim në vetvete. Kur gjithçka që shkrin të ketë shkrirë dhe gjithçka që digjet të jetë djegur, atëherë dhe jo më parë furra zbutet dhe qetësohet nga tërbimi i saj shkatërrues.

Duke ditur gjithë këtë, si mund të lavdëronte Radhërfordi Perëndinë për çekiçin, për limën dhe për furrën? Përgjigjja është thjesht sepse ai e donte Mjeshtrin e çekiçit, ai e admironte Punëtorin që mbante limën dhe e adhuronte Zotin që e ndizte furrën për bekimin e përjetshëm të fëmijëve të Tij. Ai e kishte ndierë çekiçin, derisa goditjet e tij të ashpra nuk e lëndonin më; ai e kishte duruar limën deri, derisa kishte arritur, në fakt, të gëzonte mprehjen prej saj; ai kishte ecur me Perëndinë në furrë për aq kohë që ajo ishte bërë vendbanimi i tij i natyrshëm.

Një doktrinë si kjo nuk gjen shumë mirëkuptim midis të krishterëve në këto ditë të buta dhe mishore. Ne priremi ta mendojmë krishterimin si një sistem pa dhimbje përmes së cilit ne mund t’i shpëtojmë dënimit të mëkateve të kaluara dhe që të arrijmë qiellin përfundimisht. Ajo dëshira e zjarrtë që të heqim qafe çdo gjë jo të shenjtë dhe që të veshim ngjashmërinë e Krishtit me çdo kush nuk gjendet më mes nesh. Ne presim që të hyjmë në mbretërinë e përjetshme të Atit tonë dhe të ulemi rreth tryezës me të urtë, shenjtorë dhe martirë; dhe përmes hirit të Perëndisë, ndoshta do të hyjmë; po, ndoshta do të hyjmë. Por për shumicën prej nesh mund të dalë fillimisht një përvojë e sikletshme. Përvojat tona mund të jenë heshtja e ushtarit jo të sprovuar në praninë e heronjve të kalitur nga beteja, të cilët kanë kryer luftimin dhe kanë korrur fitore dhe të cilët kanë plagë për të vërtetuar se ata ishin të pranishëm kur filloi beteja.

(Tozer, «Rrënja e të drejtit», Kapitulli 39, Christian Publications, 1986).