A. Përshëndetja (1:1,2)

1:1 Në ditët kur u shkrua Dhjata e Re, ishte zakon që një letër të fillonte me emrin e shkruesit. Kështu Pali e paraqet veten si një apostull i Jezus Krishtit me anë të vullnetit të Perëndisë. Apostull ishte ai që ishte dërguar posaçërisht nga Zoti Jezus si një lajmëtar. Për të miratuar mesazhin që ata predikonin, apostujve u ishte dhënë fuqia për të kryer mrekulli (2 Kor. 12:12). Përveç kësaj, ne lexojmë që kur apostujt vendosnin duart e tyre mbi besimtarët në raste të veçanta, jepej Fryma e Shenjtë (Veprat e Apostujve 8:15-20; 19:6). Sot në botë nuk ka apostuj në kuptimin e ngushtë të fjalës dhe është një marrëzi kur njerëzit shpallin se janë pasues të dymbëdhjetë apostujve origjinalë. Vargu Efesianeve 2:20 është përdorur nga shumë vetë për të treguar që puna e atyre me një dhunti dalluese apostullore dhe profetike kishte të bënte me themelimin e Kishës, ndryshe kjo nga puna e ungjilltarëve, barinjve dhe mësuesve (Efesianeve 4:11), gjë që vazhdon ngado.

Pali gjen gjurmët e apostullimit të tij në vullnetin e Perëndisë (shiko gjithashtu Veprat e Apostujve 9:15; Gal. 1:1). Nuk ishte një punë të cilën ai e kishte zgjedhur për veten e tij apo për të cilën ishte stërvitur nga njerëzit. Kjo gjë nuk i ishte dhënë as nga ndonjë emërim njerëzor. Nuk ishte “nga njerëzit” (si burim), dhe as “nëpërmjet njerëzve” (si instrument). Për më tepër gjithë shërbesa e tij ishte kryer nën synimin solemn që Perëndia e kishte zgjedhur atë për të qenë një apostull.

Në kohën që kjo letër u shkrua me Palin ishte Timoteu vëllai ynë. Është mirë të vëmë re këtu mungesën e plotë të zyrtarizmit në qëndrimin e Palit ndaj Timoteut. Të dy ishin anëtarë të së njëjtës vëllazërie dhe nuk ekzistonte asnjë mendim hierarkie të funksionarëve të lartë të Kishës me tituj bombastikë dhe veshje të veçanta.

1:2 Letra i është drejtuar shenjtorëve dhe vëllezërve besimtarë në Krishtin që janë në Kolos. Këtu janë dy nga emrat e dashur që u janë dhënë të krishterëve në DhR. Shenjtorë do të thotë që ata janë të veçuar nga bota për Perëndinë dhe si rrjedhojë e kësaj ata duhet të jetojnë jetë të shenjta. Vëllezërvebesimtarë tregon që ata janë fëmijë të të njëjtit At nëpërmjet besimit në Zotin Jezus; ata janë vëllezër dhe motra besimtarë. Të krishterët në pjesë të tjera të DhR janë quajtur dishepuj dhe besimtarë.

Në Krishtin flet për pozicionin e tyre frymëror. Kur ata u shpëtuan, Perëndia i vendosi ata në Krishtin, “të pranuar në të dashurin.” Prandaj ata kanë jetën dhe natyrën e Tij. Prandaj ata nuk shihen më nga Perëndia si fëmijë të Adamit ose si njerëz të parigjeneruar, por tani Ai mund t’i shohë ata në gjithë pranueshmërinë e Birit të Tij të vetëm. Shprehja në Krishtin mbart shumë më tepër intimitet, pranim dhe siguri nga ç’mund të kuptojë një mendje njerëzore. Vendndodhja gjeografike e këtyre besimtarëve është treguar me anë të shprehjes që janë në Kolos. Mendohet se nëse ungjilli nuk do ishte predikuar në këtë qytet dhe nëse shpirtra nuk do ishin shpëtuar, ne nuk do të kishim dëgjuar për të.

Pali tani i përshëndet të shenjtët me fjalët e dashura: Hir dhe paqe mbi ju nga Perëndia, Ati ynëdhe nga Zoti Jezus Krisht. Asnjë fjalë tjetër përveç hirit dhe paqes nuk mund të përfshijë më mirë bekimet e Krishterimit. Hiri ishte një shprehje e zakonshme Greke, ndërkohë që paqja ishte me e zakonshme ndërmjet përshëndetjeve Judenje; dhe këto fjalë përdoreshin në takime dhe ndarje. Pali i bashkoi ato dhe lartësoi kuptimin dhe përdorimin e tyre. Hiri paraqet Perëndinë të përkulur poshtë tek njerëzimi i humbur dhe mëkatar, me një dhembshuri plot dashuri dhe butësi. Paqja përmbledh gjithçka që rezulton në jetën e një personi kur ai pranon hirin e Perëndisë si një dhuratë falas. R. J. Little ka thënë: “Hiri mund të nënkuptojë shumë gjëra, dhe është si një çek i bardhë. Paqja është përfundimisht pjesë e trashëgimisë së krishtere, dhe ne nuk duhet ta lejojmë Satanin të na rrëmbejë prej saj.” Renditja e fjalëve është domethënëse: hiri i pari dhe më pas paqja. Nëse Perëndia nuk do të kishte vepruar i pari në dashuri dhe mëshirë ndaj nesh, ne ende do të ishim në mëkatet tona. Por ngaqë Ai mori i pari iniciativën dhe dërgoi Birin e Tij të vdiste për ne, ne tani mund të kemi paqe me Perëndinë, paqe me njeriun dhe paqen e Perëndisë në shpirtrat tanë. Edhe pasi kemi thënë të gjitha këto dëshpërohemi sepse nuk kemi fjalët e mjaftueshme për të përkufizuar fjalë si këto.

B. Falënderimi dhe Lutja e Palit për Besimtarët (1:3-14)

1:3 Pasi ka përshëndetur këta të shenjtë në fjalë që janë bërë parullë e Krishterimit, apostulli bën diçka tjetër që është tepër karakteristike e tij – ai bie në gjunjë në falënderim dhe lutje. Duket sikur apostulli gjithmonë e fillon lutjen e tij me lavdërim drejtuar Zotit, dhe ky është një shembull i mirë për t’u ndjekur nga ne. Lutja e tij i është drejtuar Perëndisë Atit të Zotit tonë Jezu Krisht. Lutja është privilegji i papërshkrueshëm i të paturit audiencë me Sovranin e universit. Por mund të bëhet pyetja: “Si mund të guxojë një njeri i thjeshtë të qëndrojë në prezencën jashtëzakonisht të madhe të Perëndisë pafundësisht të lartë?” Përgjigjja gjendet në tekstin tonë. Perëndia i lavdishëm dhe madhështor i gjithë universit është Ati i Zotit tonë Jezus Krisht. Ai që është pafundësisht i lartë u bë kaq afër. Ngaqë si besimtarë në Krishtin ne marrim pjesë në jetën e Tij, Perëndia është Ati ynë gjithashtu (Gjoni 20:17). Ne mund të afrohemi me anë të Krishtit. Duke u lutur vazhdimisht për ju. Nëse merret në konsideratë më vete kjo shprehje nuk duket e rëndësishme, por ajo merr një kuptim të ri kur ne kujtojmë që përshkruan interesimin e Palit për njerëz të cilët ai nuk i kishte takuar kurrë. Ne shpesh e kemi të vështirë të kujtojmë të afërmit dhe shokët tanë kur i afrohemi fronit të hirit, por mendoni për listën e lutjeve që duhet të ketë patur apostulli! Ai lutej jo vetëm për ata që njihte, por edhe për të krishterë të vendeve të largëta emrat e të cilëve i ishin përmendur nga të tjerët. Është e vërtetë që jeta plot lutje e Palit na ndihmon ta kuptojmë atë më mirë.

1:4 Ai kishte dëgjuar për besimin që kishin Kolosianët në Krishtin Jezus dhe për dashurinë e tyre ndaj gjithë shenjtorëve. Së pari ai përmend besimin e tyre në Krishtin Jezus. Pikërisht këtu duhet të fillojmë gjithmonë ne. Në botë sot ka shumë njerëz fetarë të cilët janë gjithmonë duke folur për dashurinë e tyre për të tjerët. Por nëse i pyet ata, zbulon që ata nuk kanë besim në Zotin Jezus. Një dashuri e tillë është bosh dhe pakuptim. Në anën tjetër janë ata që shpallin se kanë besim në Krishtin, e përsëri është e kotë të kërkosh ndonjë shenjë dashurie në jetët e tyre. Në këtë rast Pali gjithashtu do të vinte në dyshim sinqeritetin e besimit të tyre. Në Shpëtimtarin duhet të ketë besim të vërtetë dhe ky besim duhet të shfaqet me anë të një jete plot dashuri për Perëndinë dhe për njerëzit.

Pali flet për besimin që është në Krishtin Jezus. Është shumë e rëndësishme që kjo gjë të vihet re mirë. Zoti Jezus Krisht është shfaqur gjithmonë në Shkrime si Objekti i besimit. Një person mund të ketë besim të pamasë në një bankë, por ky besim ka vlerë përsa kohë që banka është e besueshme. Vetë besimi nuk do të sigurojë paratë nëse banka nuk drejtohet mirë. Kështu është edhe në jetën frymërore. Vetëm besimi nuk është i mjaftueshëm. Ky besim duhet të përqendrohet në Zotin Jezus Krisht. Përderisa Ai nuk mund të dështojë kurrë, çdokush që e beson Atë nuk do të zhgënjehet kurrë.

Fakti që Pali kishte dëgjuar për besimin dhe dashurinë e tyre tregon që ata me siguri nuk ishin besimtarë sekretë. Në fakt, DhR i inkurajon shumë pak ata që kërkojnë të vazhdojnë si dishepuj sekretë. Mësimi i Fjalës së Perëndisë është që nëse një person ka pranuar me të vërtetë Shpëtimtarin, rrëfimi publik që do të bëjë ai për Krishtin është i pashmangshëm.

Dashuria e kolosianëve ishte për të gjithë të shenjtët. Në dashurinë e tyre nuk kishte diçka lokale apo sektariane. Ata nuk donin vetëm ata të bashkësisë së tyre, por kudo që gjenin besimtarë të vërtetë, dashuria e tyre dilte lirshëm dhe me ngrohtësi. Kjo gjë duhet të jetë një mësim për ne që dashuria jonë të mos jetë e ngushtë ose e kufizuar vetëm për ata të bashkësisë sonë lokale, ose për misionarët e vendit tonë. Ne duhet t’i njohim delet e Krishtit kudo që ndodhen dhe të shprehim dashurinë tonë për ta sa herë që na jepet mundësia.

1:5 Nuk është plotësisht e qartë se si ky varg lidhet me atë të mëparshmin. A është i lidhur me vargun 3: Ne falënderojmë (v3) … për shkak të shpresës që ruhet për ju në qiejt (v5)? Apo është i lidhur me pjesën e fundit të vargut 4: Dashurinë tuaj ndaj gjithë shenjtorëve (v4) … për shkak të shpresës që ruhet në ju në qiejt (v5)? Secili nga interpretimet është i mundshëm. Apostulli mund të jetë duke falënderuar, jo vetëm për besimin dhe dashurinë e tyre, por gjithashtu për trashëgiminë ardhshme që një ditë do të jetë e tyrja. Në anën tjetër, është gjithashtu e vërtetë që besimi në Krishtin Jezus dhe dashuria ndaj gjithë shenjtorëve ushtrohen duke patur parasysh atë që ndodhet përpara nesh në të ardhmen. Sidoqoftë ne mund të shohim që Pali këtu është duke renditur tre virtytet kryesore të jetës së krishtere: besim, dashuri, dhe shpresë. Këto janë përmendur gjithashtu në 1 Korintasve 13:13 dhe 1 Thesalonikasve 1:3; 5:8. Lightfoot thotë: “Besimi prehet në të kaluarën; dashuria punon në të tashmen; shpresa sheh nga e ardhmja.” [4]

Në këtë varg, shpresa nuk nënkupton qëndrimin e të priturit apo të të priturit me padurim të diçkaje, por për më tepër i referohet asaj për të cilën një njeri shpreson. Këtu nënkupton përmbushjen e shpëtimit tonë kur ne do të merremi në qiell dhe do të hyjmë në trashëgiminë tonë të përjetshme. Kolosianët kishin dëgjuar më parë për këtë shpresë, ndoshta kur Epafrai u predikoi atyre ungjillin. Ajo që ata kishin dëgjuar është përshkruar si fjalët e së vërtetës së ungjillit. Ungjilli këtu është përshkruar si mesazh i lajmit të mirë të vërtetë. Ndoshta Pali ishte duke menduar për mësuesit e rremë të Gnostizmit kur e shkroi këtë. Dikush e ka përkufizuar të vërtetën si ajo që Perëndia thotë për një gjë (Gjoni 17:17). Ungjilli është i vërtetë sepse është fjala e Perëndisë.

1:6 E vërteta e ungjillit arriti tek Kolosianët ashtu sikurse në gjithë botën e atëhershme. Kjo nuk duhet të merret në një kuptim absolut. Nuk mund të nënkuptojë që çdo burrë dhe grua në botë kishte dëgjuar ungjillin. Mund të nënkuptojë pjesërisht, që disa nga çdo komb kishin dëgjuar lajmin e mirë të shpëtimit (Veprat 2). Mund të nënkuptojë gjithashtu që ungjilli është për të gjithë njerëzit, dhe po shpërndahej kudo pa përkufizime të ndonjë paramendimi të veçantë. Pali është duke përshkruar gjithashtu rezultatet e pashmangshme që prodhonte ungjilli. Në Kolos dhe në të gjitha pjesët e tjera të botës ku ungjilli predikohej, dha fryt dhe po rritej (NKJV [5]). Kjo është thënë për të treguar karakterin e mbinatyrshëm të ungjillit. Në natyrë një bimë zakonisht nuk jep fryt e rritet në të njëjtën kohë. Shpesh herë ajo duhet të krasitet për të dhënë fryt, sepse nëse lihet të rritet vetë, rezultati është që e gjithë jeta e bimës shkon në prodhimin e degëve dhe gjetheve sesa të fryteve. Por ungjilli i bën të dyja në të njëjtën kohë. Ai jep fryt në shpëtimin e shpirtrave dhe në ndërtimin e shenjtorëve, dhe gjithashtu shpërndahet nga qyteti në qytet dhe nga kombi në komb.

Ky është saktësisht efekti që ungjilli pati në jetët e kolosianëve që nga dita që ata dëgjuan dhe njohën hirin e Perëndisë në të vërtetë. Kishte një rritje në numër në Kishën në Kolos dhe përveç kësaj, kishte rritje shpirtërore në jetët e besimtarëve që ndodheshin atje.

Duket që në shekullin e parë janë bërë hapa shumë të mëdhenj, dhe që ungjilli arriti në Europë, Azi dhe Afrikë, duke shkuar më larg se ç’mund ta mendojë dikush. E përsëri, nuk mund të mendohet që ai mbuloi të gjithë botën. Hiri i Perëndisë është përdorur këtu si një përshkrim i dashur për mesazhin e ungjillit. Çfarë mund të përmbledhë më bukur ungjillin sesa e vërteta e mrekullueshme e hirit të Perëndisë dhuruar njerëzve fajtorë të cilët meritojnë zemërimin e Perëndisë!

1:7 Apostulli shpreh qartë që besimtarët kishin dëgjuar nga Epafrai mesazhin e ungjillit dhe kishin arritur ta përjetonin atë në jetët e tyre. Pali e quan Epafrain si një shok të dashur në shërbesë dhe një shërbëtor besnik të Krishtit për ta. Tek apostulli nuk kishte ndonjë shenjë hidhërimi apo xhelozie. Ai nuk shqetësohej që shikonte një predikues tjetër të cilit i ishte besuar kjo detyrë. Në fakt, ai ishte i pari që shprehu dashurinë e tij për shërbëtorët e tjerë të Zotit.

1:8 Ishte pikërisht nga Epafrai që Pali kishte dëgjuar për dashurinë e tyre të madhe në Frymën. Kjo nuk ishte një dashuri e thjeshtë njerëzore, por ishte dashuria e sinqertë për Zotin dhe për njerëzit e Tij që krijohet nga Fryma e Perëndisë që banon në ta. Kjo është e vetmja referencë ndaj Frymës së Shenjtë në këtë Letër.

1:9 Pasi ka përfunduar këtë falënderim, Pali fillon të bëjë një ndërhyrje të veçantë për shenjtorët. Ne tashmë kemi përmendur sa të gjera ishin interesat e lutjes së Palit. Ne duhet të tregojmë më tej që kërkesat e tij ishin gjithmonë të përshtatshme për nevojën e popullit të Perëndisë në çdo lokalitet të veçantë. Ai nuk lutej në përgjithësi. Këtu ai duket se bën katër kërkesa të veçanta për kolosianët: (1) mprehtësi frymërore; (2) një ecje të denjë; (3) fuqi të bollshme; (4) një frymë falënderimi.

Kërkesat e tij nuk ishin koprace apo dorështrënguar. Kjo është tepër e qartë në vargjet 9, 10, dhe 11 nga përdorimi i fjalës çdo. (1) Çdo urtësi dhe mençuri frymërore (v. 9). (2) “t’i pëlqeni atij në çdo gjë” (v 10). (3) “Çdo vepër të mirë” (v 10). (4) “Çdo fuqi” (v. 11). (5) “Çdo ngulm e durim” (v. 11).

Prandaj lidhet me vargjet e mëparshme. Ajo do të thotë për shkak të raportimit të Epafrait (v 4, 5, 8). Që nga hera e parë që ai kishte dëgjuar përreth këtyre shenjtorëve të dashur në Kolos, për besimin, dashurinë dhe shpresën, apostulli e kishte bërë zakon të lutej për ta. Së pari, ai lutej që ata të mund të mbusheshin me njohjen e vullnetit të Tij me çdo urtësi dhe mençuri frymërore. Ai nuk kishte kërkuar që ata të ishin të kënaqur me njohurinë mburrëse të Gnostikëve. Ata dëshironte që ata të hynin në gjithë njohjen e vullnetit të Perëndisë për jetët e tyre siç zbulohet në fjalën e Tij. Kjo njohje nuk është e një natyre mishërore apo botërore; ajo karakterizohet nga mençuria frymërore dhe urtësia – urtësi për të zbatuar njohurinë në mënyrën më të mirë, dhe mençuri për të kuptuar se çfarë shkon dhe se çfarë nuk përputhet me vullnetin e Perëndisë.

1:10 Midis vargut 9 dhe 10 ekziston një lidhje shumë e rëndësishme. Përse donte apostulli që kolosianët të mbusheshin me njohjen e vullnetit të Perëndisë? Ndoshta që ata të ishin predikues të fuqishëm apo mësues sensacionalë? Apo që ata të mblidhnin sa më shumë njerëz rreth vetes së tyre, siç kërkonin të bënin Gnostikët? Jo, qëllimi i vërtetë i mençurisë frymërore dhe urtësisë është që t’i mundësojë të krishterët për të ecur në mënyrë të denjë për Zotin, që t’i pëlqejnë Atij plotësisht. Këtu ne kemi një mësim tepër të rëndësishëm në lidhje me subjektin e drejtimit. Perëndia nuk na e zbulon vullnetin e Tij për të kënaqur kuriozitetin tonë. Dhe as për të plotësuar ambicjet apo krenarinë tonë. Për më tepër Zoti na e tregon vullnetin e Tij për jetët tona që ne të mund ta kënaqim Atë në gjithçka që ne bëjmë.

Duke sjellë fryt në çdo vepër të mirë. Këtu ne kemi një letër përkujtuese të rëndësishme që megjithëse një person nuk është i shpëtuar me anë të veprave të mira, ai shpëtohet për të bërë vepra të mira. Ndonjëherë duke theksuar së tepërmi pavlefshmërinë e veprave të mira në shpëtimin e shpirtrave, ne mund të krijojmë përshtypjen që të Krishterët nuk besojnë në veprat e mira. Asgjë s’mund të jetë më larg të vërtetës! Ne mësojmë në Efesianëve 2:10 që “ne jemi bashkëpunëtorët e Tij, krijuar në Krishtin Jezus për vepra të mira.” Përsëri Pali i shkroi Titit: “Kjo fjalë është e sigurt dhe dua që ti të pohosh me forcë këto gjëra, që ata që kanë besuar në Perëndinë të kujdesen për të kryer vepra të mira” (Titit 3:8).

Pali jo vetëm që donte që ata të jepnin fryt në çdo vepër të mirë, por gjithashtu të rriteshin në njohjen e Perëndisë. Si bëhet kjo gjë? Para së gjithash, arrihet me anë të studimit të vazhdueshëm të fjalës së Perëndisë. Gjithashtu duke iu bindur mësimeve të Tij dhe duke i shërbyer Atij me besnikëri. (Kjo e fundit duket se është mendimi kryesor këtu). Kur ne bëmë këto gjëra hyjmë në një njohuri më të thellë të Zotit. “E njohim Zotin të përpiqemi ta njohim më mirë (Osea 6:3 KJV).

Vini re përsëriten e fjalëve që kanë të bëjnë me njohurinë në kapitullin 1 dhe shikoni që ekziston një avancim përfundimtar në lidhje me mendimin në çdo rast. Në vargun 6, ata “njihnin hirin e Perëndisë.” Në vargun 9, ata kishin “njohjen e vullnetit të Tij.” Në vargun 10, ata ishin “duke u rritur në njohjen e Perëndisë.” Ndoshta ne mund të themi që e para i referohet shpëtimit, e dyta studimit të Shkrimeve dhe e treta shërbesës dhe jetesës së krishterë. Doktrina e shëndoshë duhet të çojë në një sjellje të drejtë që e shfaq veten në një shërbesë të bindur.

1:11 Kërkesa e tretë e apostullit është që të shenjtët të mund të forcohen me çdo fuqi, pas pushtetit të lavdisë së Tij. (Vini re progresionin: të mbusheni v 9; të frytshëm, v 10; të forcuar, v11). Jeta e krishtere nuk mund të jetohet me anë të energjisë së thjeshtë njerëzore. Ajo kërkon energji të mbinatyrshme. Prandaj Pali dëshiron që besimtarët të njohin fuqinë e Birit të ringjallur të Perëndisë, dhe ai për më tepër dëshiron që ata duhet ta dinë këtë sipas pushtetit të lavdisë së Tij. Kërkesa nuk është që kjo lavdi të jetë nga pushteti i Tij i lavdishëm, por sipas tij. Pushteti i Tij i lavdishëm është i pafund dhe kjo është pikërisht sfera e lutjes. Peake shkruan: “Pajisja me fuqi është në përpjestim jo thjesht me nevojën e atij që e merr, por me furnizimin Hyjnor.” [6]

Përse dëshironte Pali që të krishterët të kishin këtë forcë? Që ata të shkonin dhe të kryenin mrekulli spektakolare? Që të mund të ringjallnin të vdekurit, të shëronin të sëmurët, dhe të zbonin demonët? Edhe njëherë përgjigjja është “Jo.” Kjo forcë duhet me qëllim që fëmija i Perëndisë të mund të ketë gjithë ngulmin e durimin me gëzim. Kjo meriton një vëmendje të veçantë. Në një pjesë të Krishterimit sot, një theks i madh është vendosur mbi të ashtu-quajturat mrekulli, si të folurit në gjuhë, shërimet dhe akte të tjera sensacionale. Por në epokën në të cilën ne jetojmë ekziston një mrekulli më e madhe sesa të gjitha këto: Një fëmijë i Perëndisë që vuan me durim dhe që falënderon Perëndinë në mes të provave!

Në e 1 e Korintasve 13:4, durimi është i lidhur me mirësinë; këtu me gëzimin. Ne vuajmë sepse nuk mund t’i shpëtojmë rënkimit të krijimit. Të mbash gëzim brenda dhe të tregosh mirësi ndaj të tjerëve kërkon fuqinë e Perëndisë dhe është fitorja e krishterë. Dallimi midis ngulmit dhe durimit është përcaktuar si dallimi midis të duruarit pa ankesa dhe të duruarit pa hequr dorë. Hiri i Perëndisë ka arritur një nga objektivat më të mëdha në jetën e besimtarit i cili mund të vuaj me durim dhe të falënderojë Perëndinë në mes të provës më të ashpër.

1:12Duke falënderuar në këtë varg i referohet Kolosianëve dhe jo Palit (në origjinal është shumës). Pali është duke u lutur që ata jo vetëm të forcohen me gjithë fuqinë, por që gjithashtu të mund të kenë një frymë falënderimi, që të mund të mos dështojnë kurrë në të qenurit mirënjohës ndaj Atit, që i bëri ata të denjë të kenë pjesë trashëgimin e shenjtorëve në dritë. Si bij të Adamit, ne nuk ishim të përshtatshëm për të gëzuar lavditë e qiellit. Në fakt, nëse njerëzit e pashpëtuar do të çoheshin në ndonjë farë mënyre në qiell, ata nuk do ta gëzonin atë, por do të ishin në një mjerim të thellë. Vlerësimi për qiellin kërkon një përshtatshmëri për të. Madje edhe si besimtarë në Zotin Jezus, ne nuk kemi ndonjë përshtatshmëri për qiellin në veten tonë. E vetme tapi për lavdi që ne kemi gjendet në Zotin Jezus Krisht:

Unë qëndroj mbi meritën e Tij,

nuk njoh qëndrim tjetër,

madje as atje ku banon lavdia,

në tokën e Emanuelit.

-Anne Ross Cousin

Kur Perëndia shpëton dikë, Ai menjëherë i dhuron atij personi përshtatshmëri për qiellin. Përshtatshmëria është Krishti. Asgjë s’mund të bëjë më mirë sesa kjo. Madje as një jetë e gjatë e kaluar me bindje dhe shërbesë këtu në tokë nuk e bën një person më të përshtatshëm për në qiell sesa ç’ishte ai ditën që u shpëtua. Tapia jonë për lavdi gjendet në gjakun e Tij. Ndërkohë që trashëgimia është në dritë dhe “e ruajtur në qiell,” ne besimtarë në tokë kemi Frymën e Shenjtë si “garanci për trashëgiminë tonë.” Prandaj ne mund të gëzohemi për atë që shtrihet përpara nesh, ndërkohë që gëzojmë edhe tani “frytet e para të Frymës.”

1:13 Duke na bërë ne “të denjë për të qenë pjesëtarë të trashëgimisë së shenjtorëve në dritë,” Perëndia na ka nxjerrë ne nga pushteti i errësirës dhe na çoi ne në mbretërinë e Birit të Tij të dashur (shih 1 Gjo. 2:11). Kjo mund të ilustrohet me eksperiencën e bijve të Izraelit, siç është shënuar në Eksodi. Ata kishin jetuar në Egjipt duke rënkuar nën kamxhikët e mbikëqyrësve atje. Me anë të një veprimi të mrekullueshëm të ndërhyrjes hyjnore, Perëndia i çliroi ata nga ajo skllavëri e frikshme dhe i drejtoi ata përmes shkretëtirës për në tokën e premtuar. Në mënyrë të ngjashme, si mëkatarë ne ishim nën skllavërinë e Satanit, por nëpërmjet Krishtit ne jemi nxjerrënga kthetrat e tij dhe tani ne jemi subjekte të mbretërisë së Krishtit. Mbretëria e Satanit është një mbretëri errësire – një mungesë drite, ngrohtësie, dhe gëzimi; ndërkohë mbretëria e Krishtit është një mbretëri dashurie, që përfshin prezencën e të treve.

Mbretëria e Krishtit është parë në Shkrimet në disa aspekte të ndryshme. Kur Ai erdhi në tokë për herë të parë, Ai i ofroi një mbretëri të drejtpërdrejtë kombit të Izraelit. Judenjtë dëshironin çlirim nga pushtuesit Romakë, por ata nuk dëshironin të pendoheshin për mëkatet e tyre. Krishti do të mbretëronte vetëm mbi një popull i cili ishte në një marrëdhënie të duhur me Të. Kur kjo gjë iu bë e qartë atyre, ata e hodhën poshtë mbretin e tyre dhe e kryqëzuan Atë. Që prej asaj kohe, Zoti Jezus është kthyer në qiell dhe ne tani kemi mbretërinë në një formë të mistershme (Mat. 13). Kjo do të thotë që mbretëria nuk shfaqet në një formë të dukshme. Mbreti mungon. Por të gjithë ata që e pranojnë Zotin Jezus Krisht gjatë epokës së tanishme e shpallin Atë si Drejtuesin e tyre të ligjshëm dhe kështu janë pjestarë të mbretërisë së Tij. Në një ditë në të ardhmen, Zoti Jezus do të kthehet në tokë, do të vendosë mbretërinë e Tij me Jeruzalemin si kryeqytet të saj dhe do të mbretërojë për njëmijë vjet. Në fund të kësaj kohe, Krishti do të vërë nën këmbët e Tij të gjithë armiqtë dhe më pas do t’ia dorëzojë mbretërinë Perëndisë At. Kjo gjë do të inagurojë mbretërinë e përjetshme e cila do të vazhdojë në gjithë përjetësinë.

1:14 Pasi ka përmendur mbretërinë e Birit të dashur të Perëndisë, Pali tani hidhet në një nga pjesët më të mëdha të Fjalës së Perëndisë mbi Personin dhe veprën e Zotit Jezus. Është e vështirë për ne të dallojmë nëse e ka përfunduar lutjen e tij apo nëse kjo lutje vazhdon në këto vargje që ne jemi duke studiuar. Por kjo nuk ka një rëndësi aq të madhe, sepse edhe nëse vargjet që pasojnë nuk janë thjesht lutje ato janë adhurim i vërtetë.

Sturz ka thënë që “në këtë pjesë madhështore që e lartëson Jezus Krishtin më shumë së çdo pjesë tjetër, emri i Tij nuk shfaqet qoftë edhe një herë të vetme në ndonjë mënyrë apo në tjetrën.” Ndërkohë që kjo gjë është e rëndësishme në një anë, përsëri nuk është për t’u habitur. E kush tjetër përveç Shpëtimtarit tonë të bekuar mund ta përmbushë më mirë përshkrimin që na është dhënë këtu? Pjesa na kujton ne pyetjen që Maria i bëri kopshtarit: “Zot, po e pate hequr ti më trego ku e vure dhe unë do ta marr” (Gjo. 20:15). Ajo nuk e emëroi Atë. Në mendjen e saj ishte vetëm një Person.

Krishti së pari është paraqitur si Ai në të cilin ne kemi shpengimin …, [7] faljen e mëkateve. Shpengimi përshkruan aktin me anë të të cilit ne u blemë nga tregu i skllavërisë së mëkatit. Zoti Jezus vendosi një etiketë çmimi mbi ne. Sa shumë na vlerësoi Ai ne? Ai tha në fakt, “Unë i vlerësoj ata aq shumë saqë jam gati të jap gjakun Tim për t’i blerë.” Përderisa ne jemi blerë me një çmim kaq të madh, duhet të jetë e qartë që ne nuk i përkasim më vetvetes; ne jemi blerë me një çmim. Prandaj ne nuk duhet t’i jetojmë jetët tona në mënyrën të cilën e zgjedhim ne. Z. Bordon nga universiteti i Yale të Sh.B.A. tha që nëse ne bëjmë me jetët tona atë që ne duam, ne jemi duke marrë diçka që nuk na takon, dhe kështu që jemi vjedhës!

Ai jo vetëm që na ka shpenguar, por na ka dhënë edhe faljen e mëkateve. Kjo do të thotë që Perëndia ka anuluar borxhin që paraqisnin mëkatet tona. Zoti Jezus e pagoi gjobën në kryq; dhe nuk ka nevojë që kjo gjobë të paguhet përsëri. Llogaria është përfunduar dhe është mbyllur, dhe Perëndia jo vetëm që i ka falur, por edhe i ka larguar mëkatet tona aq larg sa larg është lindja nga perëndimi (Ps. 103:12).

C. LAVDITË E KRISHTIT KREUT TË KISHËS (1:15-23)

1:15 Në katër vargjet e tjera, ne kemi të përshkruar Zotin Jezus: (1) në lidhje me Perëndinë (v. 15); (2) në lidhje me krijimin (v. 16, 17); dhe (3) në lidhje me kishën (v. 18).

Zoti është përshkruar këtu si shëmbëllesa e Perëndisë së padukshëm. Shëmbëllesa mbart në vetvete të paktën dy ide. Së pari, transmeton mendimin që Zoti Jezus na ka bërë të mundur ne të shohim se si është Perëndia. Perëndia është Frymë dhe si rrjedhim është i padukshëm. Por në Personin e Krishtit, Perëndia e bëri Vetveten të dukshëm për sytë e vdekshëm. Në këtë kuptim Zoti Jezus është shëmbëllesa e Perëndisë së padukshëm. Kush ka parë Atë ka parë Atin (shih Gjoni 14:9). Por fjala shëmbëllesë transmeton gjithashtu idenë e “përfaqësuesit.” Perëndia në fillim kishte vendosur Adamin në tokë për të përfaqësuar interesat e Tij, por Adami dështoi. Prandaj Perëndia dërgoi Birin e Tij të vetëmlindur në tokë si përfaqësues i Tij për t’u kujdesur për interesat e Tij dhe për t’i zbuluar njeriut zemrën e Tij plot dashuri. Në këtë kuptim Ai është shëmbëllesa e Perëndisë. E njëjta fjalë shëmbëllesë është përdorur në 3:10, ku besimtarëve u është thënë të jenë shëmbëllesa e Krishtit.

Krishti është gjithashtu i parëlinduri i çdo krijese, ose “i çdo qenieje të krijuar.” Çfarë do të thotë kjo? Disa mësues të rremë sugjerojnë që Zoti Jezus Vetë është një qenie e krijuar, që Ai është Personi i parë që Perëndia ka krijuar. Disa prej tyre shkojnë aq larg sa pranojnë që Ai është krijesa më madhe që ka dalë nga dora e Perëndisë. Asgjë më shumë nuk mund të jetë më në kundërshtim me Fjalën e Perëndisë sesa këto gjëra.

Shprehja “i parëlindur” ka të paktën tre kuptime të ndryshme në Shkrime. Në Luka 2:7, është përdorur në kuptimin e saj të drejtpërdrejtë, ku Maria lindi Birin e saj të parë. Këtu do të thotë që Zoti Jezus ishte Fëmija i parë që ajo lindi. Në Eksodi 4:22 është përdorur në një kuptim figurativ. “Izraeli është biri im, i parëlinduri im.” Në këtë varg nuk mund të ekzistojë mendimi i një lindjeje të vërtetë, por Zoti ka përdorur këtë fjalë për të përshkruar vendin e veçantë që kombi i Izraelit kishte në planet dhe qëllimet e Tij. Së fundi, në Psalmin 89:27, fjala i parëlindur është përdorur për të treguar një vend superioriteti, unikshmërie. Këtu Perëndia thotë që do ta bëjë Davidin të parëlindurin e Tij, më të lartë sesa mbretërit e tokës. Davidi ishte në të vërtetë biri i fundit i lindur nga Jeseu sipas mishit. Por Perëndia vendosi t’i jepte atij një vend të një rëndësie, superioriteti dhe sovraniteti unik.

A nuk është pikërisht ky mendimi i Kolosianëve 1:15 – i parëlinduri i çdo krijese? Zoti Jezus Krisht është Biri i vetëm i Perëndisë. Në një kuptim, të gjithë besimtarët janë bij të Perëndisë, por Zoti Jezus është Biri i Perëndisë në një mënyrë që nuk është e vërtetë për ndonjë tjetër. Ai ekzistonte përpara gjithë krijimit dhe zë një vend suprem mbi të. Vendi i Tij është i një shkalle pushteti dhe dominimi. Shprehja i parëlinduri i çdo krijese këtu nuk ka të bëjë me lindjen fizike. Thjesht do të thotë që Ai është Biri i Perëndisë nëpërmjet një lidhjeje të përjetshme. Është një titull që tregon prioritet në pozicion dhe jo thjesht në kohë.

1:16 Mësuesit e rremë e përdorin vargun 5 (veçanërisht në versionin KJ) për të mësuar që Zoti Jezus ishte një qenie e krijuar. Por fatbardhësisht, një gabim [mësim i rremë] mund të hidhet poshtë zakonisht nga pjesa e Shkrimeve që përdorin kultistët. Kjo është çështja këtu. Vargu 16 shpall përfundimisht që Zoti Jezus nuk është një krijesë, por vetë Krijuesi. Në këtë varg ne mësojmë që të gjitha gjërat – gjithë universi i gjërave – u krijuan jo vetëm në Të, por me anë të Tij dhe në lidhje me Të. Secila nga këto parafjalë transmeton një mendim të veçantë. Para së gjithash, ne lexojmë që në Të u krijuan të gjitha gjërat. Këtu qëndron mendimi që fuqia për të krijuar ishte në Qenien e Tij. Ai ishte Arkitekti. Më pas në varg ne mësojmë që të gjitha gjërat u krijuan me anë të Tij. Kjo e tregon Atë si Përgjegjës në krijim. Ai ishte Personi i Hyjnisë nëpërmjet të cilit ishte kryer akti krijues. Gjithashtu, të gjitha gjërat u krijuan për Të. Ai është Njëri për të cilin u krijuan të gjitha gjërat, pikësynimi i krijimit.

Pali shkon mjaft thellë për të theksuar që të gjitha gjërat ishin krijuar me anë të Krishtit, qofshin gjërat në qiell, ose gjërat në tokë. Kjo nuk i lë shteg askujt për të menduar që megjithëse Ai krijoi disa gjëra, Vetë Ai ishte krijuar në fillim.

Apostulli më pas vazhdon të shpallë që krijimi që Zoti bëri përfshiu gjëra të dukshme dhe të padukshme. Fjala të dukshme nuk ka nevojë për shpjegim, por pa dyshim apostulli Pal kuptoi që kur tha gjëra që nuk duken ai do të zgjonte kureshtjen tonë. Prandaj ai jep një shpjegim për gjërat që ai i quan të padukshme. Këtu përfshihen frone, zotërime, principata dhe fuqi. Ne besojmë që këto gjëra i referohen qenieve engjëllore, megjithëse ne nuk mund të bëjmë dallimin midis shkallëve të ndryshme të këtyre qenieve.

Gnostikët mësonin që ekzistonin shkallë dhe klasa të ndryshme të qenieve frymërore midis Perëndisë dhe lëndës, dhe që Krishti i përkiste njërës prej këtyre klasave. Në ditët tona Spiritualistët shpallin që Jezus Krishti është një frymë e avancuar e sferës së gjashtë. Dëshmitarët e Jehovait mësojnë që përpara se Zoti ynë të vinte në tokë, Ai ishte një engjëll i krijuar dhe asgjë tjetër përveçse kryeengjëlli Mikael! Këtu Pali hedh poshtë ashpër këto thënie absurde duke shpallur termat më të qarta të mundshme që Zoti Jezus Krisht është Krijuesi i engjëjve – në fakt, i të gjitha qenieve, qoftë të dukshme apo të padukshme.

1:17Ai është përpara çdo gjëje dhe të gjitha gjërat qëndrojnë në të. Pali thotë, “Ai është përpara çdo gjëje,” dhe jo ” Ai ishte përpara çdo gjëje.” Koha e tashme është përdorur shpesh në Bibël për të përshkruar pakohshmërinë e Hyjnisë. Zoti Jezus tha, p.sh.: “Përpara se të ishte Abrahami, UNË JAM” (Gjo. 8:58).

Zoti Jezus jo vetëm që ekzistonte përpara se të ndodhte ndonjë krijim, por gjithashtu të gjitha gjërat qëndrojnë në të. Kjo do të thotë që Ai është Mbajtësi i universit dhe Burimi i lëvizjes së vazhdueshme. Ai kontrollon yjet, diellin dhe hënën. Madje edhe kur ishte këtu në tokë Ai ishte ai që kontrollonte ligjet me anë të të cilave universi ynë funksionon në një mënyrë të rregullt.

1:18 Sundimi i Zotit Jezus nuk mbulon vetëm universin natyror, por shtrihet gjithashtu në sferën frymërore. Ai vetë është kreu i trupit, pra i kishës. Gjithë besimtarët në Zotin Jezus gjatë kësaj shpërndarjeje vendosen në atë që njihet si trupi i Krishtit, ose kisha. Ashtu si trupi njerëzor është një mjet me anë të të cilit një person shpreh veten, kështu trupi i Krishtit është ai mjet që Ai ka në tokë, me anë të të cilit Ai zgjedh për t’i shprehur Vetveten botës. Dhe Ai është kreu i atij trupi. Kre do të thotë drejtim, diktat dhe kontroll. Ai zë vendin e parësisë në kishë.

Ai është fillimi. Ne mendojmë se kjo do të thotë fillimi i krijimit të ri (shih Zbulesa 3:14), burimi i jetës frymërore. Kjo shpjegohet më tej me përdorimin e shprehjes i parëlinduri nga të vdekurit. Këtu ne përsëri duhet të jemi të kujdesshëm për të theksuar që kjo nuk do të thotë që Zoti Jezus ishte i pari që u ringjall prej së vdekurish. Si në Dhjatën e Vjetër ashtu edhe në të Renë ka raste të ringjalljes prej së vdekurish. Por Zoti Jezus ishte i pari që u ringjall prej së vdekurish për të mos vdekur më, Ai ishte i pari që u ringjall me një trup të lavdëruar dhe Ai u ringjall si Kreu i një krijimi të ri. Ringjallja e Tij është unike dhe është garancia që tregon se të gjithë ata që besojnë në Të do të ringjallen gjithashtu. Kjo ringjallje e shpall Atë si suprem në krijimin frymëror.

Alfred Mace është shprehur mjaft bukur:

Krishti nuk mund të jetë i dyti në asnjë vend. Ai është “i parëlinduri i çdo krijese,” sepse Ai ka krijuar gjithçka (Kol. 1:15, 16). Ai është gjithashtu i parëlinduri nga të vdekurit në lidhje me një familje të shpenguar dhe qiellore. Kështu krijimi dhe shpengimi i dorëzojnë nderimet e parësisë Atij për shkak të asaj që Ai është dhe që ka bërë: “që Ai të mund të ketë parësinë në gjithçka.” Ai është i pari kudo. [8]

Zoti Jezus ka kështu një parësi të dyfishtë – i pari në krijim e më pas në kishë. Perëndia ka shpallur që në gjithçkaAi të ketë parësinë. Çfarë përgjigje është kjo për ata që, në ditët e Palit (dhe në tonat), kërkojnë t’i rrëmbejnë Krishtit Hyjnishmërinë e Tij dhe ta bëjnë Atë vetëm një qenie të krijuar, e megjithatë të lartësuar!

Ndërkohë që ne lexojmë që në çdo gjë të ketë parësinë, është e drejtë që ne të pyesim veten, “A ka Ai parësinë në jetën time?”

1:19 Darby e përkthen vargun 19 si më pas: “Pasi gjithë plotësisë së Hyjnisë i pëlqeu të banojë në Të.” Tradita e versionit King James lë përshtypje që në një kohë Atit i pëlqeu që ta bënte gjithë plotësinë të banonte në Birin. Kuptimi i vërtetë është që plotësia e Hyjnisë ka banuar gjithmonë në Krishtin.

Heretikët e Gnostizmit mësonin që Krishti ishte një lloj “rrugë kalimi” për Perëndinë, një hallkë e rëndësishme në zinxhir. Por më pas kishte hallka të tjera më të mira. “Vazhdoni pas Tij,” thoshin ata, “dhe do të arrini plotësinë.” “Jo,” përgjigjet Pali, “Krishti vetë është plotësia e tërë!”

Gjithë plotësiabanon në Krishtin. Fjala banon këtu do të thotë të banojë gjithmonë [9], dhe jo një vizitë e përkohshme.

1:20 Vargu 19 lidhet me vargun 20 si më poshtë: “Sepse i pëlqeu Atit që me anë të Tij (Krishtit) të bëjë paqen me anë të gjakut të kryqit të Tij, duke fituar pas të gjitha gjërat.” Me fjalë të tjera, nuk ishte thjesht pëlqimi i mirë i Hyjnisë që gjithë plotësia të banonte në Krishtin (v 19), por gjithashtu që Krishti duhet t’i pajtonte të gjitha gjërat në Veten e Tij.

Në këtë kapitull janë përmendur dy pajtime: (1) Pajtimi i gjërave (v 20) dhe (2) pajtimi i personave (v 21). I pari është ende në të ardhmen, ndërkohë që i dyti është i shkuar për të gjithë besimtarët që kanë besuar në Krishtin.

NJË STUDIM I SHKURTËR MBI PAJTIMIN

Të pajtosh do të thotë të rivendosësh në një marrëdhënie apo standard të drejtë ose të bësh paqe aty ku kishte armiqësi. Bibla nuk e tregon kurrë Perëndinë si dikush që ka nevojë për t’u pajtuar me njeriun, por gjithmonë tregon që njeriu ka nevojë të pajtohet me Të. Mendja mishërore është armiqësi ndaj Perëndisë, dhe për shkak të kësaj, njeriu ka nevojë të pajtohet.

Kur mëkati hyri në botë, njeriu u largua nga Perëndia. Ai adoptoi një qëndrim armiqësor kundrejt Perëndisë. Prandaj ai kishte nevojë të pajtohej.

Por mëkati ndikoi gjithë krijimin, jo vetëm familjen njerëzore.

1. Disa nga engjëjt kanë mëkatuar dikur në të kaluarën. (Megjithatë, nuk tregohet askund në Fjalën e Perëndisë që këta engjëj do të pajtohen ndonjëherë. Ata janë “ruajtur me pranga të përjetshme në errësirë për gjyqin e ditës së madhe,” Juda 6). Në Jobi 4:18, Elifazi thotë që Perëndia gjen të meta edhe tek engjëjt e Tij.

2. Krijimi shtazor u ndikua nga hyrja e mëkatit: “Sepse dëshira e flaktë e krijesës pret me padurim shfaqjen e bijve të Perëndisë, sepse krijesa iu nënshtrua kotësisë… Sepse e dimë se deri tani mbarë bota e krijuar rënkon dhe është në mundim” (Rom. 8:19-22). E vërteta që kafshët vuajnë nga sëmundje, dhimbje dhe vdekje është fakt që tregon se ato nuk janë të përjashtuara nga mallkimi i mëkatit.

3. Toka u mallkua nga Perëndia pasi Adami mëkatoi (Zan. 3:17). Kjo duket nga fakti i gjëmbave, barërave të këqija e të tjera.

4.Ne librin e Jobit, Bildadi na tregon që as yjet nuk janë të pastër në sy të Perëndisë (Jobi 25:5), kaq dukshëm ka ndikuar mëkati botën e yjeve.

5. Hebrenjve 9:23 thotë që gjërat në vet qiellin kishin nevojë të pastroheshin. Ne nuk dimë gjithçka që nënkupton kjo gjë, por ndoshta sugjerohet që gjërat qiellore janë ndyrë nëpërmjet prezencës së Satanit, i cili ka hyrje tek Perëndia si akuzuesi i vëllezërve (Job. 1:6, 7; Zbulesa 12:10). Disa mendojnë që kjo pjesë i referohet vendit ku banon Perëndia; të tjerët qiejve ku ndodhen yjet. Kjo e fundit sugjeron që është pikërisht në vendet qiellore ku Satani ka hyrje. Në çdo rast, të gjithë janë të një mendjeje që froni i Perëndisë nuk është ndyrë nga mëkati.

Një nga qëllimet e vdekjes së Krishtit ishte të bënte të mundur pajtimin e personave dhe gjërave me Perëndinë. Që të bënte këtë Ai duhet të hiqte shkakun e armiqësisë dhe largimit. Ai e bëri këtë duke plotësuar tërësisht kërkesat e Perëndisë në lidhje me çështjen e mëkatit.

Llogaria e pajtimit është treguar në Kolosianëve si më poshtë. (1) Të gjithë ata që besojnë në Zotin Jezus janë tashmë të pajtuar me Perëndinë (v, 21). Megjithëse vepra pajtuese e Krishtit është e mjaftueshme për të gjithë njerëzimin, është e vlefshme vetëm për ata që e shfrytëzojnë atë. (2) Në fakt të gjitha gjërat do të pajtohen, qoftë gjërat në tokë ashtu edhe ato në qiell (v. 20). Kjo i referohet krijimit shtazor, dhe gjërave pa frymë që janë prishur nga mëkati. Megjithatë, nuk i referohet Satanit, engjëjve të rënë apo njerëzve të pashpëtuar. Dënimi i tyre i përjetshëm është shqiptuar qartë në Shkrime.

Nuk thuhet që pajtimi shtrihet deri në gjërat “nën tokë.” Ka një ndryshim midis pajtimit dhe nënshtrimit. Ky i fundit është përshkruar në Filipianëve 2:10: “që në emër të Jezusit të përkulet çdo gju i gjërave qiellore, tokësore dhe nëntokësore.” Ose siç e ka përkthyer Darby, “i qenieve qiellore, tokësore dhe atyre të ferrit.” Të gjitha qeniet e krijuara, madje edhe engjëjt e rënë, do të jenë të detyruara t’i përkulen Zotit Jezus, por kjo nuk do të thotë që ato do të pajtohen. Ne e theksojmë këtë sepse Kolosianëve 1:20 është përdorur për të mësuar doktrinën e rreme të shpëtimit universal – d.m.th. që vetë Satani, engjëjt e rënë, dhe të pashpëtuarit, të gjithë do të pajtohen me Perëndinë. Pjesa jonë e kufizon shtrirjen e pajtimit me anë të frazës gjërat në tokë ose gjërat në qiell. “Gjërat nën tokë,” ose gjërat e ferrit nuk janë të përfshira.

1:21 Pali u kujton Kolosianëve që pajtimi në rastin e tyre ishte tashmë një fakt i kryer. Përpara kthimit të tyre, Kolosianët kishin qenë mëkatarë Johebrenj, të huaj për Perëndinë dhe armiq të Tij në mendjet e tyre për shkak të veprave të tyre të këqija (Efesianeve 4:17, 18). Ata me patjetër kishin nevojë të pajtoheshin dhe Zoti Jezus Krisht, në hirin e Tij të pashoq, mori i pari iniciativën.

1:22 Ai i pajtoi ata në trupin e mishit të tij me anë të vdekjes. Nuk ishte me anë të jetës së Tij, por me anë të vdekjes së Tij. Shprehja trupi i mishit të tij thjesht do të thotë që Zoti Jezus ndikoi pajtimin duke vdekur në kryq në një trup të vërtetë njerëzor (jo si një qenie frymërore, siç shpallnin Gnostikët). Krahasoni Hebrenjve 2:14-16, ku mishërimi i Krishtit është deklaruar si një domosdoshmëri që të bëjë shpengim. Koncepti Gnostik e mohon këtë gjë.

Rezultati i mrekullueshëm i këtij pajtimi është shprehur në fjalët që t’ju nxjerrë juve përpara vetes së tij shenjtorë, faqebardhë dhe të pafajshëm. Sa hir i mrekullueshëm, që mëkatarët e paudhë mund të çlirohen nga jeta e tyre e vjetër e ligë dhe të tjetërsohen në një sferë të tillë bekimesh!

Mirë ka thënë C. R. Erdman: “Në Krishtin gjendet një Perëndi që është afër, që kujdeset, që dëgjon, që ka mëshirë dhe që shpëton.” [10]

Efektshmëria e plotë e pajtimit të Krishtit në lidhje me njerëzit e Tij do të shihet një ditë në të ardhmen kur ne do t’i jemi paraqitur Perëndisë At pa mëkat, njollë, ose ndonjë akuzë kundër nesh, dhe kur si adhurues ne me plot gëzim do ta shpallim Krishtin si i Denji (Zbulesa 5).

1:23 Tani apostulli Pal shton një nga ato paragrafet me në qoftë se [11] që ka provuar shumë hutim në shumë fëmijë të Perëndisë. Në sipërfaqe, vargu duket sikur mëson që shpëtimi ynë i vazhdueshëm varet nga vazhdueshmëria jonë në besim. Nëse do të ishte kështu, si mund të pajtohet ky varg me pjesë të tjera të Fjalës së Perëndisë, si Gjoni 10:28, 29, që shpallin se asnjë dele e Krishtit nuk do të humbasë?

Duke kërkuar t’i përgjigjemi kësaj pyetjeje, ne do të na pëlqente të thonim në fillim që siguria e përjetshme e besimtarit është një e vërtetë e bekuar e paraqitur qartë në faqet e DhR. Megjithatë, Shkrimet mësojnë gjithashtu, si në këtë varg, që besimi i vërtetë gjithmonë ka cilësinë e përhershmërisë, dhe se ai që ka rilindur me të vërtetë nga Perëndia do të vazhdojë me besnikëri deri në fund. Vazhdueshmëria është një provë e realitetit. Sigurisht që gjithmonë ekziston rreziku i shkarjeve, por një i krishterë bie vetëm për t’u ngritur prapë (Fja 24:16). Ai nuk e braktis besimin.

Fryma e Perëndisë e ka parë të përshtatshme të vendosë shumë nga të ashtuquajturit paragrafet “në qoftë se” në Fjalën e Perëndisë me qëllim që të sfidojë të gjithë ata që e rrëfejnë Krishtin përsa i përket realitetit të rrëfimit të tyre. Ne nuk do të dëshironim të thonim diçka që mund të trashë mprehtësinë e këtyre pjesëve. Ashtu siç ka thënë dikush: “Këto ‘në qoftë se’ në Shkrime vështrojnë ata që rrëfejnë se janë të krishterë këtu në botë dhe vijnë si teste të shëndetshme për shpirtin.”

Pridham komenton mbi këto vargje sfiduese si më poshtë:

Lexuesi do të zbulojë me anë të një studimi të kujdesshëm të Fjalës, që është zakon i Frymës që të shoqërojë thëniet më të plota dhe më absolute të hirit, me anë të paralajmërimeve të cilat nënkuptojnë një dështim shkatërrues në anën e atyre që qëndrojnë në besim vetëm me fjalë. … Paralajmërime që ngacmojnë ashpër veshët e atyre që janë të pasinqertë në rrëfim, gëlltiten me dëshirë si ilaçe nga shpirti i perëndishëm. … Qëllimi i këtyre mësimeve është të inkurajojë besim dhe t’i dënojë, nëpërmjet paralajmërimeve, të ashtuquajtur të krishterët që jetojnë keq dhe besojnë në vetveten. [12]

Padyshim duke pasur në mendje kryesisht Gnostikët, apostulli është duke u bërë thirrje Kolosianëve të mos luajnë nga shpresa që shoqëron ungjillin ose shpresa që ungjilli frymëzon. Ata duhet të vazhdojnë në besimin që e mësuan nga Epafrau, me themel dhe të patundur.

Përsëri Pali flet për ungjillin si ai t’i ishte predikuar çdo krijese (ose “gjithë krijimit”) nën qiell. Ungjilli shkon në gjithë krijimin, por ende nuk ka arritur çdo krijesë. Pali argumenton shpalljen mbarëbotërore të ungjillit si një dëshmi e vërtetësisë së tij. Ai sheh në këtë evidencën që ungjilli është i përshtatshëm për nevojat e njerëzimit kudo. Vargu nuk do të thotë që çdo person në botë në atë kohë kishte dëgjuar ungjillin. Nuk ishte një fakt i kryer, por një proces në vazhdim. Gjithashtu, ungjilli ka arritur në gjithë botën Biblike, që është bota e Mesdheut.

Pali flet për veten si një shërbenjës, një fjalë latine që thjesht do të thotë shërbëtor. Nuk ka të bëjë fare me të qenurit zyrtar. Nuk tregon një detyrë të lartë më shumë sesa një shërbesë të përulur.

D. Shërbesa ngarkuar Palit (1:24-29)

1:24 Gjashtë vargjet e fundit të kapitullit 1 përshkruajnë shërbesën e Palit. Para së gjithash, kjo shërbesë u krye në një atmosferë vuajtjesh. Duke shkruar nga burgu Pali mund të thotë që tani ai gëzohet për vuajtjet e tij për shenjtorët, që do të thotë për hir të tyre. Si një shërbëtor i Zotit Jezus Krisht, ai ishte thirrur për të duruar vështirësi të patregueshme, persekutime dhe mundime. Këto për të ishin një privilegj – privilegji i të plotësuarit të atyre që i mungonin mundimeve të Krishtit. Çfarë do të thotë apostulli me këtë? Para së gjithash, kjo nuk mund t’i referohet vuajtjeve shlyese të Zotit Jezus Krisht mbi kryq. Ato ishin mbaruar njëherë e për të gjithë, dhe asnjë njeri s’mund të kishte pjesë në to. Por ka një farë mënyre në të cilën Zoti Jezus vuan ende. Kur Sauli i Tarsusit ishte goditur në tokë në rrugën për në Damask, ai dëgjoi një zë nga qielli duke thënë: “Saul, Saul përse më përndjek?” Sauli nuk ishte duke persekutuar me vetëdije Zotin – ai ishte thjesht duke persekutuar të krishterët. Ai mësoi megjithatë që duke persekutuar besimtarët, ai ishte duke persekutuar Shpëtimtarin e tyre. Kreu në qiell ndien vuajtjet e Trupit të Tij në tokë.

Kështu, apostulli Pal i vështron të gjitha vuajtjet që të krishterët duhet të kalojnë për hir të Zotit Jezus si pjesë të vuajtjeve të Krishtit të cilat mbeten ende. Ato përfshijnë vuajtje për hir të drejtësisë, vuajtje për hir të Tij (duke bartur poshtërimin e Tij) dhe për hir të ungjillit.

Por vuajtjet e Krishtit nuk i referohen vetëm vuajtjeve për Krishtin. Ato përshkruajnë gjithashtu të njëjtin lloj vuajtjesh që duroi Shpëtimtari kur Ai ishte këtu, megjithëse në një shkallë më të vogël.

Vuajtjet e duruara nga apostulli në mishin e tij ishin për trupin e Krishtit, që quhet kisha. Vuajtjet e njerëzve të pashpëtuar janë në një farë kuptimi pa ndonjë qëllim. Në to nuk ka ndonjë lloj dinjiteti. Ato janë vetëm një parashijim i dhembjeve të ferrit të cilat do të përjetohen pafundësisht. Por nuk është kështu me vuajtjet e të krishterëve. Kur ata vuajnë për Krishtin, Krishti në një mënyrë të vërtetë vuan me ta.

1:25 Shërbenjës i së cilës u bëra unë. Pali tashmë e ka përdorur këtë shprehje në fund të vargut 23. Tani ai e përsërit atë. Megjithatë, ka një ndryshim në këto dy përdorime. Apostulli kishte një shërbesë të dyfishtë: së pari, atij i ishte ngarkuar të predikonte ungjillin (v 23); dhe së dyti, ai ishte caktuar për të mësuar misterin e mrekullueshëm të kishës (v 25). Në këtë ekziston një mësim i vërtetë për çdo shërbëtor të vërtetë të Krishtit. Nga ne nuk pritet vetëm që t’i drejtojmë njerëzit tek Krishti me anë të ungjillit e më pas t’i braktisim që të vazhdojnë vetë. Për më tepër, ne duhet t’i drejtojmë përpjekjet tona ungjillizuese për formimin e kishave lokale sipas DhR, ku të kthyerit të mund të ndërtojnë besimin e tyre të shenjtë, duke përfshirë të vërtetën e kishës. Zoti dëshiron që foshnjat e Tij të drejtohen në vende ushqyese ku ata do të ushqehen dhe do të rriten.

Kështu në Kolosianëve 1 ne kemi parë (1) Parësinë e dyfishtë të Krishtit, (2) pajtimin e dyfishtë të Krishtit, dhe (3) shërbesën e dyfishtë të Palit. Këtu në vargun 25, kur Pali thotë, “shërbenjës i së cilës u bëra unë,” ai i referohet shërbesës së tij në lidhje me kishën dhe jo me ungjillin. Kjo duket qartë nga shprehja që pason: sipas misionit që më ngarkoi Perëndia për ju. Një shërbenjës është ai që kujdeset për interesat ose pronën e dikujt tjetër. Pali ishte një shërbenjës në kuptimin që e vërteta e madhe e kishës i ishte besuar atij në një mënyrë tepër të veçantë. Ndërkohë që misteri i Trupit të Krishtit nuk i ishte zbuluar vetëm atij, ende ai ishte zgjedhur si dikush që do të mund ta përçonte këtë të vërtetë të shtrenjtë tek Johebrenjtë. Ajo përfshin pozicionin unik të kishës në lidhje me Krishtin dhe misionet e ngarkuara, me ndërtimin e saj, shpresën e destinacionin e veçantë, dhe shumë të vërteta të tjera në lidhje me jetën e saj dhe urdhërimin që Perëndia i dha Palit dhe apostujve të tjerë.

Kur ai thotë, që m’u ngarkua për ju, ai është duke menduar për Kolosianët si besimtarë Johebrenj. Apostulli Pjetër ishte dërguar për të predikuar ungjillin tek Judenjtë, ndërkohë që Palit i ishte besuar një mision i ngjashëm që përfshinte Johebrenjtë.

Një nga shprehjet më të vështira të kapitullit është që të paraqes të plotë Fjalën e Perëndisë. Çfarë dëshiron të thotë Pali saktësisht me këtë? Para së gjithash, ne dimë që ai nuk do të thotë që ai plotësoi Fjalën e Perëndisë duke shtuar librin e fundit në të. Aq sa dimë ne, libri i Zbulesës, shkruar nga Gjoni, ishte libri i fundit që iu shtua Dhjatës së Re. Atëherë, a e plotësoi Pali Fjalën e Perëndisë në këtë kuptim?

Para së gjithash, të paraqesësh të plotë mund të nënkuptojë ta shpallësh të plotë, ta bësh të njohur. Kështu Pali kishte deklaruar gjithë këshillën e Perëndisë. Ne mund të sugjerojmë së dyti që ai kishte paraqitur të plotë Fjalën e Perëndisë përsa i përket doktrinës. E vërteta e madhe e misterit është kulmi i zbulesës së DhR. Në një mënyrë të vërtetë ajo plotëson rrethin e subjekteve që mbulohen në DhR. Ndërkohë që libra të tjerë u shkruan më vonë se ata të Palit, ende ato nuk përmbajnë ndonjë mister të madh të besimit që nuk është gjendur në shkrimet e apostullit Pal. Në të vërtetë zbulesat në lidhje me misterin e kishës mbushën Fjalën e Perëndisë. Asgjë që u shtua më pas nuk ishte një e vërtetë e re në të njëjtin kuptim.

1:26 Që paraqitja e plotë e Fjalës së Perëndisë nga Pali ka të bëjë me misterin, është treguar qartë në këtë varg, misterin që u mbajt i fshehtë gjatë brezave, por që tani iu shfaq shenjtorëve të Tij. Në DhR, një mister është një e vërtetë që nuk ishte zbuluar më parë, por që tani është bërë e njohur për bijtë e njerëzve me anë të apostujve dhe profetëve të DhR. Është një e vërtetë që njerëzit s’mund ta kishin arritur kurrë me anë të zgjuarsisë së tyre, por që Perëndia ka bërë të njohur nëpërmjet hirit të Tij.

Ky varg është një nga shumë vargje të DhR që mëson se e vërteta e kishës nuk ishte e njohur në periudhën e DhV. Ajo ishte fshehur gjatë shekujve dhe brezave (Efesianeve 3:2-13; Rom. 16:25-27). Prandaj është gabim të themi që kisha ka filluar me Adamin ose Abrahamin. Kisha filloi në Ditën e Rrëshajëve dhe e vërteta e kishës u zbulua me anë të apostujve. Kisha në DhR nuk është e njëjtë me Izraelin në DhV. Është diçka që nuk ka filluar kurrë më parë.

Izraeli filloi kur Perëndia thirri Abrahamin nga Uri i Kaldeasve, duke e dorëzuar pjesën tjetër të kombeve në mëkatet dhe idhujtarinë e tyre. Ai bëri një komb nga fara e Abrahamit, të veçuar nga gjithë të tjerët dhe të ndarë nga ta. Kisha është e kundërta e kësaj dhe është një bashkim i besimtarëve nga të gjitha kombet e fiset në një Trup, moralisht dhe frymërisht të veçuar nga gjithë të tjerët. Nga shumë gjëra mund të shihet që kisha nuk është vazhdimi i Izraelit, e para nga figura e “pemës së ullirit” që Pali përdor në Romakëve 11 për të treguar që kombi i Izraelit ruan identitetin e vet, megjithëse besimtarët Judenj që besojnë në Krishtin bëhen pjesë e kishës (Kol. 3:19, 11).

1:27 E vërteta e këtij misteri mund të përmblidhet si më poshtë: (1) Kisha është Trupi i Krishtit. Gjithë besimtarët e vërtetë janë gjymtyrë të Trupit, dhe janë përcaktuar për të pasur pjesë në lavdinë e Krishtit përgjithmonë. (2) Zoti Jezus është Kreu i Trupit që siguron jetën, të ushqyerit dhe drejtimin e tij. (3) Judenjtë nuk kanë preferencë përsa i përket pranimit në kishë; po kështu edhe Johebrenjtë nuk kanë ndonjë disavantazh. Si Judenjtë ashtu edhe Johebrenjtë bëhen gjymtyrë të të njëjtit Trup nëpërmjet besimit dhe formojnë një njeri të ri (Efesianeve 2:15; 3:6). Që Johebrenjtë mund të shpëtoheshin nuk ishte një e vërtetë e fshehur në DhV; por që Johebrenjtë e kthyer mund të bëheshin gjymtyrë të Trupit të Krishtit, bashkëpjesëtarë në lavdinë e Tij dhe që të mbretëronin me Të, ishte një e vërtetë që nuk dihej kurrë më parë.

Aspekti i veçantë i misterit që Pali është duke theksuar në vargun 27 është që Zoti Jezus dëshiron të banojë brenda zemrës së Johebreut. Krishti në ju shpresë lavdie. Kjo u tha Kolosianëve që ishin Johebrenj. F. B. Meyer ka thënë: “Që Ai do të banonte në zemrën e një fëmije të Abrahamit ishte gjykuar si një akt i mrekullueshëm denjimi, por që Ai do të gjente një shtëpi në zemrën e një Johebreu ishte e pabesueshme.” Dhe pikërisht kjo është ajo që përfshihet në mister – “që Johebrenjtë do të ishin bashkëtrashëgimtarë të të njëjtit Trup dhe pjesëtarë në premtimet e Tij në Krishtin me anë të ungjillit” (Efesianeve 3:6). Për të theksuar rëndësinë e kësaj të vërtete, apostulli nuk thotë thjesht “ky mister” apo “lavdia e këtij misteri,” por pasuritë e lavdisë së këtij misteri. Ai vendos fjalë mbi fjalë me qëllim që të prekë lexuesit e tij me faktin që kjo është një e vërtetë e lavdishme që meriton kujdesin e tyre më të afërt.

Që është Krishti në ju, shpresë lavdie.Krishti që banon në besimtarin është shpresa e tij e lavdisë. Ne nuk kemi asnjë titull për në qiell përveç Vet Shpëtimtarit. Fakti që Ai banon në ne e bën parajsën aq të sigurt sikur ne të ishim tashmë atje.

1:28 Shprehja që ne e kumtuam është mjaft domethënëse. Fjala që, me siguri që i referohet Zotit Jezus Krisht (v 27). Pali po thotë që ai kumtoi një Person. Ai nuk e kaloi kohën e tij duke u marrë me politikë ose filozofi, por u përqendrua në Vetë Zotin Jezus, sepse ai kishte kuptuar që Krishterim do të thotë Krisht. Duke e mësuar çdo njeri me çdo urtësi, që ta paraqesim çdo njeri të përsosur në Jezu Krishtin. Këtu ne mund të shohim thellë në shërbesën e apostullit të dashur. Ishte një shërbesë person më person. Ai e paralajmëroi të humburin për zemërimin e tmerrshëm që po vjen dhe u mësoi të shenjtëve të vërtetat e mëdha e besimit të Krishterë.

Më pas ne shohim theksimin që ai i bën punës pasuese që duhet të bëjë një i krishterë tek ai person të cilin e ka drejtuar tek Krishti. Ai ndiente një përgjegjësi të thellë ndaj atyre njerëzve që ai vetë i kishte drejtuar tek Shpëtimtari. Ai nuk kënaqej thjesht duke parë shpirtra që shpëtoheshin. Ai dëshironte ta paraqiste çdo njeri të përsosur përpara Krishtit. Pali e përshkruan veten si një prift duke i ofruar flijime Perëndisë. Sakrificat këtu janë burra dhe gra. Në çfarë lloj gjendjeje i ofron tek Zoti? A janë ata të dobët apo foshnja në Krisht? Jo, ai dëshiron që ata të jenë të krishterë të rritur mirë dhe të pjekur. Ai dëshiron që ata të kenë themele të forta në të vërtetën. A ndiejmë ne të njëjtën barrë për ata që i kemi drejtuar tek Krishti?

1:29 Ishte pikërisht drejt këtij synimi që apostulli Pal dhe apostujt e tjerë punonin. Dhe ai kuptonte që këtë gjë nuk e bënte me fuqinë e tij, por sipas fuqisë së Tij e cila vepronte në të me pushtet. Me fjalë të tjera ai kuptonte që ishte vetëm atëherë kur ai fuqizohej nga Zoti që mund t’i shërbente Atij. Ai ishte në dijeni të faktit që Zoti ishte duke vepruar tek ai me pushtet kur ai shkonte vend më vend duke ngritur kisha dhe duke ushqyer të shenjtët e Perëndisë.

Vargjet 28 dhe 29 janë një ndihmesë e madhe sidomos kur i shohim në përkthimin e Philips:

Kështu pra, në mënyrë të natyrshme, ne shpallim Krishtin. Ne paralajmërojmë çdo njeri që takojmë dhe mësojmë çdo njeri që mundim, duke i mësuar gjithçka që ne dimë përreth Atij, kështu që po të jetë e mundur të mund ta çojmë çdo njeri tek Krishti të pjekur e të rritur. Kjo është ajo që unë bëj gjithë kohës me gjithë forcën që Perëndia më jep.

E. Mjaftueshmëria e Krishtit kundër rreziqeve të Filozofisë, Legalizmit, Misticizmit dhe Asketizmit (2:1-23)

2:1 Ky varg lidhet ngushtë me dy vargjet e fundit të kapitullit 1. Aty apostulli Pal ishte duke përshkruar përpjekjet e tij të predikimit dhe të mësimit me qëllim që ta paraqiste çdo besimtar të pjekur përpara Krishtit. Këtu përpjekjet e tij janë të një natyre tjetër. Ato paraqiten si një luftë e ashpër lutjeje. Dhe këtu lufta është për hir të atyre që nuk i kishte takuar kurrë. Që nga dita e parë që kishte dëgjuar për Kolosianët, ai ishte lutur për ta si dhe për ata që ndodheshin në qytetin fqinjë Laodice, dhe për të krishterë të tjerë që nuk i kishte takuar ende (shiko Zbulesa 3:14-19 për gjendjen e mëpasshme tepër të trishtueshme të kishës atje).

Vargu 1 është një ngushëllim për ata që kurrë nuk kanë privilegjin për t’u marrë me shërbesën publike. Ai na mëson që nuk duhet të kufizohemi vetëm nga ajo që ne mund të bëjmë në prezencën e të tjerëve. Ne mund t’i shërbejmë Zotit në fshehtësi në dhomat tona mbi gjunjtë tanë. Nëse ne shërbejmë publikisht, efektshmëria jonë varet shumë nga koha jonë personale që kalojmë çdo ditë me Perëndinë.

2:2 Në këtë varg është dhënë përmbajtja ekzakte e lutjes së Palit. Pjesa e parë e lutjes është që zemrat e tyre të ngushëllohen. Kolosianët ishin nën rrezikun e mësimeve të Gnostikëve. Prandaj, ngushëllim këtu do të thotë forcim.

Pjesa e dytë e lutjes është që ata të mund të bashkohen në dashuri. Nëse të shenjtët vazhdonin të ishin në një bashkësi të lumtur dhe me dashuri ndaj njëri-tjetrit, ata do të paraqisnin një krah të fortë kundër sulmeve të armikut. Gjithashtu nëse zemrat e tyre ishin të zjarrta në dashurinë për Krishtin, Ai do t’u zbulonte atyre të vërtetat e thella të besimit të krishterë. Është një princip tepër i njohur i Shkrimeve që Zoti u zbulon sekretet e Tij atyre që janë afër Tij. Gjoni, p.sh., ishte apostulli që rrinte në kraharorin e Jezusit, dhe nuk ishte një rastësi që atij iu dha zbulesa e madhe e Jezus Krishtit.

Më pas Pali lutet që ata të mund të hyjnë në të gjitha pasuritë e sigurisë së plotë të zgjuarsisë. Sa më shumë që të hynin në zgjuarsinë e besimit të krishterë, aq më tepër do të ishin të bindur përreth të vërtetave të tij. Sa më qëndrueshme të ishin themelet e tyre në besim, aq më i paktë do të ishte rreziku që ata të gënjeheshin nga mësimet e rreme të kohës. Shprehja siguri e plotë është përdorur tre herë në DhR. (1) Siguri e plotë e besimit – ne qëndrojmë mbi Fjalën e Perëndisë, dëshmia e Tij ndaj nesh (Heb. 10:22). (2) Siguri e plotë e zgjuarsisë – ne dimë dhe jemi të sigurt (Kol. 2:2). (3) Siguri e plotë e shpresës – ne vazhdojmë me zell në besimin tonë drejt asaj që do të vijë (Heb. 6:11).

Pika kulminante e lutjes së Palit gjendet në fjalët për të njohur misterin e Perëndisë, e Atit dhe Krishtit.

Çfarë do të thotë Pali kur shprehet që ata të mund të njohim misterin e Perëndisë dhe … të Krishtit? Ai është ende duke iu referuar të vërtetës së kishës – Krishti, Kreu i Trupit dhe të gjithë besimtarët gjymtyrë të këtij Trupi. Por aspekti i veçantë i misterit që ai ka ndërmend është të qenurit Kre të Krishtit. Ai dëshiron me zjarr që të shenjtët duhet ta pohojnë këtë të vërtetë. Ai di që nëse ata do të pohojnë madhështinë e Kreut të tyre, ata nuk do të lëkunden nga Gnostizmi apo nga kultet e tjera të të ligut që i kanosnin.

Pali dëshiron që të shenjtët ta përdorin Krishtin, të shfrytëzojnë burimet e Tij, t’i drejtohen Atij në çdo urgjencë që kanë. Ai dëshiron që ata të shohin që Krishti, siç ka thënë Alfred Mace:

… është në njerëzit e Tij, duke zotëruar çdo atribut të hyjnishmërisë dhe të burimeve të pafundme dhe të pamasa, në atë mënyrë që ata të mos kishin nevojë të dilnin jashtë Tij për asnjë gjë. “Atyre Perëndia deshi t’ua bëjë të njohur cilat janë PASURITË e lavdisë të KËTIJ MISTERI ndër johebrenjtë: QË ËSHTË KRISHTI NË JU, shpresa e lavdisë” (Kol. 1:27). E vërteta e kësaj, e njohur në fuqi, është kundërhelmi i sigurt për krenarinë Laodikase, teologjinë racionaliste, fenë tradicionale, mediumet e pushtuara nga fryma djallëzore dhe çdo formë tjetër kundërshtimi apo falsifikimi. [13]

2:3Në Krisht janë fshehur të gjitha thesaret e diturisë dhe të njohjes. Gnostikët mburreshin për një njohje që tejkalonte çdo gjë që ndodhej brenda faqeve të zbulesës hyjnore. Dituria e tyre ishte diçka më tepër sesa ajo që gjendej në Krishtin apo në Krishterim. Por këtu Pali thotë që të gjitha thesaret e diturisë dhe të njohjes janë fshehur në Krishtin që është Kreu. Prandaj nuk është e nevojshme për besimtarët që të dalin jashtë asaj që është shkruar në Shkrimet. Thesaret në Krishtin janë të fshehura për jobesimtarin; madje dhe besimtari ka nevojë ta njohë Krishtin në intimitet me qëllim që të mund të hyjë në to.

Krishti është në besimtarin si Kreu, qendra dhe burimi. Me anë të pafundësisë së pasurive të Tij të pahulumtueshme, me anë të pasurisë parësore të madhështisë së Tij të pafundme, me anë të gjithë asaj që Ai është thelbësisht si Perëndia, me anë të gjithë asaj që Ai ka kryer në krijim dhe në shpengim, me anë të lavdive të Tij personale, morale dhe zyrtare, Ai lë jashtë gjithë ushtrinë e profesorëve, autorëve, mediumeve, kritikëve dhe gjithë atyre që rreshtohen kundër Tij. (E zgjedhur)

Në këtë varg ka shumë më tepër sesa mund të kapë syri ynë. Gjithë njohuria gjendet në Krishtin. Ai është mishërimi i së vërtetës. Ai tha: “Unë jam udha, e vërteta dhe jeta.” Ajo që është e vërtetë nuk mund të jetë kurrë në konflikt me fjalët apo me veprat e Tij. Dallimi midis njohurisë dhe diturisë shpesh është shpjeguar si më poshtë: Njohuria është të kuptuarit e së vërtetës, ndërsa dituria është aftësia për të praktikuar atë që është mësuar nga e vërteta.

2:4 Përderisa e gjithë dituria dhe njohuria janë në Krishtin, të krishterët nuk duhet të mashtrohen nga fjalët joshëse të kultistëve të rremë. Nëse dikush nuk ka të vërtetën, atëherë ai do të përpiqet të tërheqë një ndjekës për veten e tij me anë të paraqitjes së mençur të mesazhit të vet. Kjo është pikërisht ajo që bëjnë gjithmonë heretikët. Ata argumentojnë duke përdorur probabilitetet [mendimet jo të sigurta] dhe ndërtojnë një sistem të mësuari mbi përfundimet që rrjedhin nga këto mundësi. Në anën tjetër, nëse një njeri është duke predikuar të vërtetën e Perëndisë ai nuk ka nevojë të varet mbi gjëra të tilla si argumentimet e mençura apo gojëtaria. E vërteta është vet argumenti më i mirë dhe si një luan do të mbrojë vetveten.

2:5 Ky varg tregon se Pali ishte thellësisht në dijeni të problemeve dhe vështirësive që ishin duke hasur kolosianët. Ai e paraqet veten si një oficer ushtarak që vështron trupat e mbledhura për një inspektim. Të dyja fjalët rregull dhe qëndrueshmëri janë terma ushtarake. E para përshkruan rreshtimin e rregullt të një kompanie ushtarësh, ndërsa e dyta paraqet një krah solid të paraqitur nga ushtarët. Pali gëzohet kur sheh (edhe pse jo në trup, por në frymë) sesi kolosianët ishin duke qëndruar me të vërtetë në Fjalën e Perëndisë.

2:6 Tani ai i inkurajon ata për të vazhduar në të njëjtën mënyrë me të cilën ata kishin filluar, pra me anë të besimit. Ashtu si e keni marrë Krishtin Jezus, Zotin, ashtu pra ecni në Të. Theksi këtu duket se bie mbi fjalën Zot. Me fjalë të tjera, ata kishin pohuar që në Të kishte mjaftueshmëri të plotë. Ai ishte i mjaftueshëm jo vetëm për shpëtim, por për gjithë jetën e tyre të krishterë. Tani Pali i nxit të shenjtët që të vazhdojnë të pohojnë të qenurit Zot të Krishtit. Ata nuk duhet të harrakaten larg Tij duke pranuar mësimet e njeriut sado bindëse që mund të tingëllojnë ato. Fjala ec është një nga më të përdorurat në jetën e krishtere. Ajo flet për veprim dhe progres. Njeriu që ecën nuk mund të qëndrojë përsëri në të njëjtin vend. Kështu është në jetën e krishterë; ne ose jemi duke shkuar para ose pas.

2:7 Pali në fillim përdor një shprehje nga agrikultura, e më pas një nga arkitektura. Shprehja duke pasur rrënjë i referohet asaj që ndodhi në kohën e kthimit tonë. Është sikur Zoti Jezus Krisht është toka dhe ne gjejmë rrënjët tona në Të, duke marrë gjithë ushqimin nga Ai. Kjo gjë thekson gjithashtu rëndësinë e të pasurit rrënjë sa më thellë, me qëllim që kur erërat fryjnë në drejtim të kundërt, ne nuk do të lëvizemi (Mateu 13:5, 20, 21).

Më pas Pali kalon tek figura e një ndërtese. Duke u ndërtuar në Të. Këtu Zoti Jezus është sugjeruar si themeli dhe ne jemi ndërtuar në Atë që është Shkëmbi i Epokave (Lluka 6:47-49). Ne hodhëm rrënjë njëherë e përgjithmonë, por ne jemi duke u ndërtuar.

Dhe duke u forcuar në besim. Fjala forcuar mund të përkthehet edhe “i konfirmuar,” dhe mendimi këtu është që ky është një proces që vazhdon papushim në jetën e Krishtere. Kolosianëve themelet e Krishterimit u ishin mësuar nga Epafrai. Ndërkohë që vazhdonin në rrugën e krishtere, këto të vërteta të çmuara do të konfirmoheshin vazhdimisht në zemrat dhe jetët e tyre. Në të kundërt, 2 Pjetrit 1:9 tregon që dështimi për të ecur përpara në jetën frymërore rezulton në dyshim dhe në humbjen e gëzimit si dhe të bekimit të ungjillit.

Pali e përfundon këtë përshkrim me fjalët duke mbushulluar në të me falënderim. Ai nuk do që të krishterët të jenë thjesht doktrinarë të ftohtë, por dëshiron që zemrat e tyre të jenë të pushtuara nga të vërtetat e mrekullueshme të ungjillit me qëllim që prej tyre të burojnë falënderime dhe lavdërime për Zotin. Falënderim për bekimet e Krishterimit është një kundërhelm i mrekullueshëm ndaj helmit të doktrinës së rreme.

Arthur Way e përkthen vargun 7 si më poshtë: “Jini si pemë që kanë zënë rrënjë të forta, si ndërtesa që ngrihen qëndrueshëm, duke ndjerë prezencën e Tij përreth jush dhe qëndroni të patundur në besimin tuaj duke tepruar në falënderime (pasi për këtë jeni mësuar).”

2:8 Tani Pali është gati të merret drejtpërdrejt me gabimet specifike që kishin kërcënuar besimtarët në Luginën e Likusit ku shtrihej Koloseu. Tregoni kujdes se mos ndokush ju bën prenë e tij me anë të filozofisë dhe me mashtrime të kota. Mësuesit e rremë kërkojnë t’i rrëmbejnë njerëzit nga ajo që është e denjë dhe në vend të kësaj nuk mund t’u afrojnë atyre asgjë thelbësore. Filozofi do të thotë fjalë për fjalë “dashuri për diturinë.” Nuk është e keqe në vetvete, por bëhet e keqe kur njeriu kërkon njohuri pavarësisht nga Zoti Jezus Krisht. Këtu fjala është përdorur për të përshkruar përpjekjen e njeriut për të zbuluar me anë të inteligjencës dhe kërkimeve të tij ato gjëra që mund të njihen vetëm me anë të zbulesës hyjnore (1 Kor. 2:14). Është e keqe sepse ajo lartëson arsyen njerëzore mbi Perëndinë dhe adhuron krijesat më shumë sesa Krijuesin. Është karakteristikë e liberalëve të ditëve të sotme të cilët mburren me intelektualizmin dhe racionalizmin e tyre. Mashtrimet e kota i referohen mësimeve të rreme dhe të pavlera të atyre që shpallin se mund të ofrojnë të vërteta sekrete vetëm për një rreth të ngushtë njerëzish. Këto nuk bëjnë gjë tjetër përveçse mbledhin njerëz rreth vetes duke kënaqur kureshtjen e tyre dhe duke i bërë thirrje kotësisë së tyre, duke i bërë ata anëtarë të “pakicës së zgjedhur.”

Filozofia dhe mashtrimet e kota të cilat Pali i godet fort janë sipas traditës së njerëzve, sipas elementeve të botës dhe jo sipas Krishtit. Tradita e njerëzve këtu përfshin mësimet fetare të cilat janë shpikur nga njerëzit, por që nuk kanë një themel të vërtetë në Shkrimet. (Një traditë është një fiksim i një zakoni që ka filluar si një kollajllëk, ose që i është përshtatur një rrethane të veçantë). Elementet e botës i referohet ceremonive dhe ritualeve Judenje me anë të të cilave njerëzit shpresonin të fitonin miratimin e Perëndisë.

Ligji i Moisiut përmbushi qëllimin e tij duke qenë një shembull i gjërave që do të vinin. Ai ishte si një shkollë fillore për të përgatitur zemrat për ardhjen e Krishtit. Të kthehesh tani tek ai do të thotë të luash në duart e mësuesve të rremë të cilët komplotuan të përdorin një sistem të flakur tej për të zëvendësuar Birin e Perëndisë. (Shënime nga Scripture Union)

Pali do të donte që të krishterët kolosianë të provonin të gjitha mësimet duke parë nëse ishin apo jo në përputhje me doktrinën e Krishtit. Përkthimi që Philips i ka bërë këtij vargu është tepër ndihmëdhënës: “Kini kujdes që asnjë të mos prishë besimin tuaj me anë të intelektualizmit apo gjepurave që tingëllojnë bukur. Një gjë e tillë ka themelin në idetë e njeriut mbi natyrën e botës dhe shpërfill Krishtin!”

2:9 Është e mrekullueshme të shohësh se si Pali i kthen vazhdimisht lexuesit e tij tek Personi i Krishtit. Këtu ai jep një nga vargjet më sublime dhe më të pagabueshme të Biblës mbi hyjnishmërinë e Zotit Jezus Krisht. Sepse tek Ai banon trupërisht gjithë plotësia e Hyjnisë. Vini re përmbledhjen e qëllimshme të evidencës përsa i përket faktit që Krishti është Perëndi. Para së gjithash, shohim hyjnishmërinë e Tij: “Sepse në Të banon … trupërisht Hyjnia.” Së dyti, shohim atë që dikush e ka quajtur gjerësinë e hyjnishmërisë: “Sepse në Të banon plotësia e Hyjnisë.” Së fundi, shohim atë që është quajtur plotësia absolute e hyjnishmërisë: “Sepse tek ai banon trupërishtgjithëplotësia e Hyjnisë.” (Kjo është një përgjigje efektive ndaj formave të ndryshme të Gnostizmit që mohojnë hyjnishmërinë e Zotit Jezus – Shkenca e Krishtere, Dëshmitarët e Jehovait, Uniteti, Teozofia, Krishtadelfianizmi, etj.)

Vincent thotë: “Ky varg përmban dy pohime të veçanta: (1) Që plotësia e Hyjnisë banon në Krishtin përjetësisht …; (2) Plotësia e Hyjnisë banon në Të … si dikush që ka një trup njerëzor.” [14] Shumë nga kultet e përmendura më lart do të pranonin që ndonjë lloj forme hyjnishmërie banonte në Jezusin. Ky varg identifikon gjithë plotësinë e Hyjnisë me Të, në njerëzishmërinë e Tij. Argumenti është i qartë – nëse ekziston një mjaftueshmëri e tillë në Personin e Zotit Jezus Krisht, pse të kënaqemi me mësime që e shpërfillin apo që e injorojnë Atë?

2:10 Apostulli është ende duke u përpjekur t’i impresionojë lexuesit e tij me gjithë-mjaftueshmërinë e Zotit Jezus Krisht, dhe me pozicionin e përsosur që ata kanë në Të. Është një shprehje e mrekullueshme e hirit të Perëndisë që e vërteta e vargut 10 duhet të pasojë atë të vargut 9. Në Krishtin banon e gjithë plotësia e Hyjnisë trupërisht, dhe besimtari ka marrë plotësinë në të. Sigurisht që kjo nuk do të thotë që besimtari banohet nga gjithë plotësia e Hyjnisë. I vetmi Person për të cilin kjo gjë ka qenë dhe do të jetë e vërtetë, është Zoti Jezus Krisht. Por ajo që mëson ky varg është që besimtari ka në Krishtin gjithçka që duhet për jetën dhe perëndishmërinë. Spurgeon jep një përkufizim të mirë përreth plotësisë sonë. Ai thotë që ne jemi (1) Të plotë pa domosdoshmërinë e ceremonive Judenje. (2) Të plotë pa ndihmën e filozofisë. (3) Të plotë pa shpikjet e supersticionit. (4) Të plotë pa meritat njerëzore.

Ai në të cilin ne jemi të plotë është krye i çdo principate dhe pushteti. Gnostikët ishin tepër të zënë me subjektin e engjëjve. Përmendja e kësaj është bërë më pas në këtë kapitull. Por Krishti është kre mbi çdo qenie tjetër engjëllore, dhe do të ishte qesharake të merreshe me engjëjt kur ne mund të kemi Krijuesin e engjëjve si objekt të dashurisë sonë dhe kur mund të gëzojmë përbashkësi me Të.

2:11 Rrethprerja ishte riti tipik i Judaizmit. Ajo është një operacion i vogël kirurgjikal në të cilin thika ushtrohej mbi në mishin e fëmijës mashkull. Në mënyrë frymërore ajo nënkuptonte vdekjen e mishit ose lënien mënjanë të natyrës së keqe, të korruptuar dhe të parigjeneruar të njeriut. Fatkeqësisht Judenjtë u dhanë pas kësaj ceremonie duke neglizhuar në domethënien frymërore të këtij veprimi. Duke u përpjekur për të arritur miratimin e Perëndisë nëpërmjet ceremonive dhe veprave të mira ata ishin duke thënë që në mishin e njeriut kishte diçka që mund ta kënaqte Perëndinë. Asgjë s’mund të jetë më larg të vërtetës sesa kjo.

Në këtë varg para nesh nuk paraqitet rrethprerja fizike, por për më tepër rrethprerja frymërore e cila është e vërtetë për secilin që ka vendosur besimin e tij mbi Zotin Jezus. Kjo është e qartë nga shprehja rrethprerje që nuk u bë me dorë. Ajo që vargu na mëson është kjo : Çdo besimtar është rrethprerë me rrethprerjen e Krishtit. Rrethprerja e Krishtit i referohet vdekjes së Tij në kryqin e Kalvarit. Mendimi është që kur Zoti Jezus vdiq, edhe besimtari vdiq. Ai vdiq për mëkat (Rom. 6:11), për ligjin, për veten (Gal. 2:20), dhe për botën (Gal. 6:14). (Kjo rrethprerje u bë pa duar në kuptimin që duart njerëzore të mos kenë pjesë në të me anë të meritave. Njeriu nuk mund ta meritojë apo ta fitojë atë. Ajo është vepër e Perëndisë.) Kështu ai ka zhveshur trupin nga mëkatet e mishit. Me fjalë të tjera, kur një person është i shpëtuar, ai lidhet me Krishtin në vdekjen e Tij, dhe heq dorë nga shpresa se mund ta fitojë shpëtimin me anë të përpjekjeve mishërore. Samuel Ridout shkruan: “Vdekja e Zotit tonë jo vetëm që ka hequr mënjanë frytin, por ka dënuar dhe ka larguar rrënjën që e prodhoi atë.”

2:12 Tani Pali kthehet nga subjekti i rrethprerjes në atë të pagëzimit. Ashtu si rrethprerja flet për vdekje të mishit, edhe pagëzimi flet për varrosjen e njeriut të vjetër. Kështu ne lexojmë: Të varrosur bashkë me Të në pagëzim ju edhe u ringjallët bashkë me Të, me anë të besimit në fuqinë e Perëndisë që e ka ringjallur prej së vdekurish. Mësimi këtu është që ne jo vetëm që kemi vdekur me Krishtin, por edhe jemi varrosur me Të. Kjo gjë u tipizua në pagëzimin tonë. Ajo ndodhi në kohën e kthimit tonë në besim, por ne e shprehëm atë në një rrëfim publik kur ne hymë në ujërat e pagëzimit. Pagëzimi është varrosje, varrosja e gjithë asaj që ne ishim si bij të Abrahamit. Në pagëzim ne pohojmë që asgjë ne veten tonë nuk mund ta kënaqë Perëndinë, dhe kështu ne zhveshim mishin tonë përpara syve të Perëndisë përgjithmonë. Por kjo gjë nuk mbaron me varrosjen. Ne jo vetëm që u kryqëzuam me Krishtin dhe u varrosëm bashkë me Të, por dhe u ringjallëm me Të për të ecur në risinë e jetës. E gjithë kjo ndodh në kohën e kthimit tonë. Është me anë të besimit në fuqinë e Perëndisë, që e ka ringjallur Krishtin prej së vdekurish.

2:13 Apostulli Pal tani tregon zbatimin e gjithë kësaj në Kolosianët. Përpara kthimit të tyre ata kishin qenë të vdekur në mëkatet e tyre. Kjo tregon që për shkak të mëkateve të tyre ata ishin frymërisht të vdekur përpara Perëndisë. Kjo nuk do të thotë që frymërat e tyre ishin të vdekura, por thjesht që në frymërat e tyre nuk kishte asnjë lloj lëvizjeje ndaj Perëndisë dhe nuk ekzistonte asgjë që ata mund të bënin për të fituar miratimin e Perëndisë. Ata jo vetëm që ishin të vdekur në mëkate, por Pali thotë që ata ishin gjithashtu të parrethprerë në mishin e tyre. Parrethprerja është përdorur shpesh në Dhjatën e Re për të përshkruar popujt Johebrenj. Kolosianët kishin qenë Johebrenj. Ata nuk kishin qenë anëtarë të popullit tokësor të Perëndisë, Judenjve. Prandaj ata kishin qenë në një pozicion larg nga Perëndia dhe i kishin lëshuar kapistallin mishit të tyre në gjithë epshet e tij. Por kur ata dëgjuan ungjillin dhe besuan në Zotin Jezus Krisht, atyre iu dha jetë së bashku me Krishtin, dhe gjithë shkeljet e tyre u falën. Me fjalë të tjera, ajo që u kishte ndodhur me të vërtetë kolosianëve ishte ndryshimi i plotë i mënyrës së të jetuarit të tyre. Historia e tyre si mëkatarë kishte mbaruar dhe tani ata ishin krijesa të reja në Krishtin Jezus. Ata ishin duke jetuar në anën e ringjalljes. Prandaj ata duhet t’i thoshin “lamtumirë” gjithçkaje që i kishte karakterizuar ata si njerëz në mish.

2:14 Pali tani vazhdon të përshkruajë diçka tjetër që ishte përfshirë në veprën e Krishtit. Ai e zhvlerësoi dokumentin e urdhërimeve, që ishte kundër nesh dhe ishte kundërshtar dhe e hoqi nga mesi duke e mbërthyer në kryq. Dokumenti i urdhërimeve që ishte kundër nesh përshkruan ligjin. Në një farë mënyre, Dhjetë Urdhërimet ishin kundër nesh, duke na dënuar ne pasi nuk mund t’i zbatonim ato në mënyrë të përsosur. Por apostulli Pal nuk është duke menduar vetëm për Dhjetë Urdhëresat, por edhe për ligjin ceremonial që i ishte dhënë Izraelit. Në ligjin ceremonial, ndodheshin të gjitha llojet e urdhëresave që kishin të bënin me ditët e shenjta, ushqimet, dhe ritualet e tjera fetare. Këto ishin të gjitha një pjesë e fesë rekomanduar Judenjve. Ato flisnin për ardhjen e Zotit Jezus. Ato ishin hije të Personit dhe Veprës së Tij. Në vdekjen e Tij në kryq, Ai i hoqi nga mesi të gjitha këto, duke i gozhduar në kryq dhe duke i anuluar ashtu siç anulohet një faturë kur paguhet. Siç ka thënë Meyer: “Me anë të vdekjes së Krishtit në kryq, ligji i cili dënonte njerëzit humbi autoritetin e tij penal, meqenëse edhe Krishti me anë të vdekjes së Tij duroi për njeriun mallkimin e ligjit dhe u bë fundi i ligjit.” [15] Kelly përmbledh mjaft qartë: “Ligji nuk është i vdekur, por ne jemi të vdekur për të.”

Ka shumë mundësi që e folura e Palit këtu të jetë duke iu referuar një praktike të vjetër ku gozhdimi i një evidence të shkruar të një borxhi të anuluar në një vend publik, tregonte që kreditori nuk kishte më të drejtë mbi debitorin.

2:15 Me anë të vdekjes së Tij në kryq, të ringjalljes dhe të ngjitjes së Tij, Zoti Jezus mundi gjithashtu pushtetet e errësirës, duke i treguar sheshit dhe duke ngadhnjyer mbi ata. Ne besojmë që ky është i njëjti triumf i përshkruar në Efesianëve 4, ku Zoti Jezus thuhet se ka burgosur burgosjen. Vdekja, varrosja, ringjallja dhe ngjitja e Tij ishin një triumf i lavdishëm mbi gjithë frymërat e ferrit dhe Satanit. Kur Ai kaloi nëpër atmosferë për t’u kthyer përsëri në qiell, Ai kaloi nëpërmes pronës së atij që është princi i fuqisë së ajrit.

Ndoshta ky varg është një ngushëllim i veçantë për ata që janë kthyer nga demonizmi, por që ende mund të pushtohen nga frika e frymërave të këqija. Nuk ka asgjë për t’u frikësuar nëse ne jemi në Krishtin, sepse Ai ka zhveshur pushtetet dhe principatat.

2:16 Edhe njëherë Pali është gati të tregojë zbatimin e atyre që sapo ka thënë. Ne mund të përmbledhim atë që u tha më lart si më poshtë: Kolosianët kishin vdekur ndaj gjithë përpjekjeve për t’i pëlqyer Perëndisë me anë të mishit. Ata jo vetëm që kishin vdekur, por edhe ishin varrosur me Krishtin dhe ishin ringjallur me Të për një jetë të re. Prandaj ata duhet të ndaheshin përgjithmonë nga Judaizmi dhe nga Gnostizmi, të cilët ishin duke u përpjekur për t’i kthyer ata përsëri tek gjërat e vjetra për të cilat Kolosianët ishin tashmë të vdekur. Prandaj askush të mos ju gjykojë për ushqime ose pije, për festa o hënë të re, o të shtuna. Të gjitha fetë njerëzore e vendosin njeriun nën zgjedhën e rregullave, zakoneve dhe të një kalendari fetar. Ky kalendar zakonisht përfshin rituale vjetore (ditë të shenjta), festa mujore (hëna të reja), ose pushime javore (të shtunat). Shprehja “Prandaj askush të mos ju gjykojë” nënkupton që një i krishterë nuk mund të dënohet në mënyrë të drejtë nga të tjerët, nëse p.sh., ha mish derri, ose nëse nuk bën ritet apo festat fetare dhe ditët e shenjta. Disa kulte të rreme, si p.sh. Spiritualizmi ngul këmbë që anëtarët e vet të heqin dorë nga mishi. Për shekuj të tërë Katolikët Romakë nuk hanin mish të Premteve. Shumë kisha kërkojnë heqje dorë nga ushqime të caktuara gjatë Kreshmëve të mëdha. Të tjerët si p.sh. Mormonët, thonë që një person nuk mund të jetë një anëtar i denjë nëse ai pi çaj ose kafe. Dhe akoma disa të tjerë (si p.sh. Kisha Adventiste e Ditës së Shtatë) ngulin këmbë duke thënë që një person duhet të zbatojë të Shtunën me qëllim që t’i pëlqejë Perëndisë. I krishteri nuk është nën rite të tilla. Për një studim më të mirë rreth Shabatit, ligjit etj shikoni Mateun 5:18, 12:8 dhe Galatasve 6:18.

2:17 Ritet fetare Judenje ishin një hije e atyre që kanë për të ardhur, por trupi është i Krishtit. Ato ishin caktuar në Dhjatën e Vjetër si një paraskenë. P.sh., Shabati apo e Shtuna ishte dhënë si një lloj i pushimit që do të ishte pjesë e gjithë atyre që do të besonin në Zotin Jezus Krisht. Tani që Zoti ka ardhur përse duhet që njeriu të merret akoma me hije? Është e njëjtë sikur të merresh me një pikturë ndërkohë që para teje qëndron njeriu që është i pikturuar aty.

2:18 Është paksa e vështirë të dish domethënien e saktë të këtij vargu, sepse ne nuk jemi plotësisht në dijeni të asaj që mësonin Gnostikët. Ndoshta do të thotë që këta njerëz pretendonin të ishin aq të përulur saqë nuk guxonin t’i afroheshin Perëndisë direkt. Ndoshta Gnostikët mësonin që ata duhet t’i afroheshin Perëndisë me anë të engjëjve dhe kështu në atë që ata mendonin se ishte përulësi adhuronin engjëjt dhe jo Zotin. Ne kemi diçka të ngjashme me këtë në botën e sotme. Janë Katolikët e Romës të cilët thonë që ata nuk duhet të mendojnë t’i luten direkt Perëndisë ose Zotit Jezus dhe motua e tyre është “Tek Jezusi nëpërmjet Marisë.” Kjo duket se është një pretekst përulësie nga ana e tyre dhe një adhurim i një qenieje të krijuar. Të krishterët nuk duhet të lejojnë asnjë që t’i rrëmbejë ata nga shpërblimi i tyre me anë të praktikave të tilla që nuk janë sipas Shkrimeve. Fjala është e qartë “Ka vetëm një Ndërmjetës midis Perëndisë dhe njerëzve, Krishti Jezus Njeri” (1 Tim. 2:5).

Apostulli Pal vazhdon me një shprehje që nuk është tepër e qartë: duke u përzierë në gjëra që nuk [16] i ka parë. Gnostikët pretendonin se kishin mistere të thella dhe sekrete, dhe që një person të mund të mësonte se çfarë ishin këto mistere ai duhet të pranohej në grupin e tyre. Ndoshta sekretet përfshinin të ashtuquajturat vizione. Vizione të tilla të supozuara janë një element i rëndësishëm në herezitë e ditëve tona si Mormonizmi, Spiritizmi, Katolicizmi, etj. Ata që ishin anëtarë të qarkut të brendshëm natyrisht që ishin krenarë për njohurinë e tyre sekrete. Prandaj Pali shton: I fryrë nga një krenari e kotë për shkak të mendjes së tij mishërore. Ata mbanin një qëndrim superior ndaj të tjerëve dhe të krijonin përshtypjen që vetëm me anë të hyrjes në këto sekrete të thella mund të fitoje lumturinë. Ne mund të qëndrojmë këtu për të thënë që një pjesë e mirë e kësaj është një karakteristikë e organizatave vëllazërore sekrete të ditëve tona. I krishteri që është duke ecur ngushtë me Zotin e tij nuk do të ketë as simpati dhe as kohë për organizata të tilla.

Pika e rëndësishme që duhet vënë re në këtë varg është praktikimet e ndryshme fetare të këtyre njerëzve kryheshin sipas vullnetit dhe dëshirës së tyre. Ata nuk kishin një autoritet sipas Shkrimeve. Ata nuk vepronin duke iu nënshtruar Krishtit. Ata u frynë nga krenaria e kotë për shkak të mendjes së tyre mishërore sepse ata bënin atë që donin të bënin, duke qenë të pavarur nga Zoti; e përsëri sjellja e tyre dukej e përulur dhe fetare.

2:19 Dhe nuk mbahet tek Kreu. Këtu Zoti Jezus përshkruhet si Kreu i Trupit. “Të mbahesh tek Kreu” do të thotë të jetosh duke qenë në dijeni të plotë që Krishti është Kreu i cili furnizon të gjitha nevojat tona nga burimet e pashtershme të Tij për lavdi të Vet. Do të thotë të shohësh Zotin e lavdisë për të gjetur mbështetje e drejtim, dhe të kesh gjithmonë lidhje me Të. Kjo është shpjeguar më tepër në shprehjen që pason: prej të cilit gjithë trupi i ushqyer mirë dhe i lidhur i tëri me anë të nyjeve dhe të gjymtyrëve rritet me rritjen e Perëndisë. Pjesët e ndryshme të trupit janë të lidhura me anë të nyjeve dhe gjymtyrëve. Dhe i gjithë trupi është i lidhur me kokën. Trupi shikon nga koka për të marrë drejtim dhe udhëheqje. Ky është pikërisht mendimi që apostulli Pali thekson këtu. Anëtarët e Trupit të Krishtit në tokë duhet të gjejnë gjithë kënaqësinë dhe mjaftueshmërinë në Të, dhe të mos joshen nga argumentet bindëse të këtyre mësuesve të rremë.

Të mbajturit fort te Kryet thekson domosdoshmërinë e të qenurit çdo moment të varur tek Zoti. Ndihma e djeshme nuk ka vlerë edhe për sot. Ne nuk mund të bluajmë grurin me ujin që ka kaluar mbi digë. Duhet shtuar që aty ku të krishterët mbahen tek Krishti, përfundimi do të jetë një veprim spontan i cili do të bashkërendojë me gjymtyrët e tjera të Trupit.

2:20 Elementet e botës, siç është përdorur në këtë varg, i referohet riteve dhe traditave. Për shembull, ritualet e Dhjatës së Vjetër ishin bazat e botës në kuptimin që ato mësonin principet elementare të fesë (Gal. 4:9-11). Ndoshta Pali është duke menduar edhe për ritet e lidhura me Gnostizmin dhe fetë e tjera. Në veçanti, apostulli është duke konsideruar asketizmin, rrjedhur nga një Judaizëm i cili tashmë kishte humbur pozitën e tij nga Perëndia, ose nga Gnostizmi ose ndonjë kult tjetër që kurrë s’kishin pasur ndonjë lloj pozite te Perëndia. Përderisa kolosianët kishin vdekur me Krishtin, Pali i pyet ata përse kishte ende një dëshirë mes tyre për t’ia nënshtruar veten rregullave të tilla; një gjë e tillë do të thoshte se ata kishin harruar që i kishin prerë lidhjet e tyre me botën. Ndoshta në mendjet e disave do të ngrihet pyetja: “Nëse një i krishterë është i vdekur ndaj riteve, atëherë përse ai ruan pagëzimin dhe Darkën e Zotit?” Përgjigjja më e qartë do të ishte që këto dy rite të Kishës janë mësuar në Dhjatën e Re. Megjithatë, ato nuk janë “mjetet e hirit,” duke na bërë ne më të përshtatshëm për qiellin ose që të na ndihmojnë ne për të fituar një meritë përpara Perëndisë. Për më tepër, ato janë veprime të thjeshta që shprehin bindje ndaj Zotit, duke treguar respektivisht identifikim me Krishtin dhe kujtesën e Tij në vdekjen e Tij. Ato nuk janë dhe aq ligje për t’u zbatuar sesa privilegje për t’u gëzuar.

2:21 Ky varg kuptohet më mirë nëse ne shtojmë “si” në fillimin e vargut 20. D.m.th. Pali është duke thënë “Përse, a thua se jetoni ende në botë, u nënshtroheni disa rregullave si mos prekni, mos shijoni dhe mos merrni?” Në mënyrë tepër të habitshme disa mësojnë që Pali këtu ishte duke i urdhëruar kolosianët të mos preknin, shijonin dhe të mos merrnin. Sigurisht që kjo është krejtësisht e kundërta e domethënies së pjesës.

Duhet të përmendet këtu që disa autoritete si William Kelly, besojnë që rendi i fjalëve në këtë fjali duhet të ishte: “Mos merrni; as mos shijoni dhe as mos prekni.” Kjo renditje do të përshkruante një ashpërsi në rritje në praktikën e asketizmit.

2:22 Domethënia është shpjeguar më tepër në vargun 22. Këto janë ndalime të krijuara nga njerëzit, siç edhe është treguar nga shprehja sipas urdhërimeve dhe mësimeve të njerëzve. A është kjo thelbi i fesë së vërtetë, të merresh me mishin dhe pijen më tepër sesa me Vetë Krishtin?

Weymouth i përkthen vargjet 20-22 si më poshtë:

Nëse ju keni vdekur me Krishtin dhe keni shpëtuar nga nocionet fillestare të botës, përse i nënshtroheni rregullave të tilla si “Mos e merr këtë,” “Mos e shijo atë,” “Mos e prek atë tjetrën” sikur t’i përkisnit kësaj bote – duke iu referuar gjërave që janë për t’u konsumuar dhe për t’u zhdukur – duke iu bindur urdhëresave apo mësimeve që janë thjesht njerëzore?

2:23Këto praktikime të fesë njerëzore krijojnë një të ashtuquajtur dukje diturie në devotshmërinë e zgjedhur vullnetarisht, në përunjësinë e rreme dhe në trajtimin e ashpër të trupit. Devotshmëria e zgjedhur vullnetarisht, nënkupton që këta njerëz adoptojnë një formë adhurimi sipas mendimeve të veta përreth asaj që është e drejtë dhe jo sipas Fjalës së Perëndisë. Ata duken si fetarë por kjo nuk është Krishterim i vërtetë. Përulësia e rreme është shpjeguar tashmë – ata pretendonin se ishin të përulur në mënyrën se si i afroheshin Perëndisë drejtpërsëdrejti dhe kështu përdornin engjëjt si ndërmjetës. Trajtimi i ashpër i trupit i referohet praktikës së asketizmit. Është besimi që shpreh se me anë të mohimit të vetvetes ose me anë të vet torturimit, njeriu mund të arrijë një shkallë më të lartë shenjtërie. Kjo gjë gjendet në Hinduizëm dhe në fe të tjera mistike të Lindjes.

Cila është vlera e gjithë këtyre praktikimeve? Ndoshta kjo përgjigje është dhënë mjaft mirë në pjesën e fundit të këtij vargu: nuk kanë asnjë vlerë kundër kënaqësisë së mishit. Të gjitha këto japin një dukje të mirë përsa i përket pamjes së jashtme, por nuk kanë fuqi për të kontrolluar kënaqësitë e mishit. (Madje edhe zotimet e marra me një qëllim të mirë dështojnë të arrijnë synimin e tyre). Çdo sistem i rremë dështon në synimin e tij për ta bërë njeriun më mirë. Ndërkohë që të japin përshtypjen të mendosh se ka diçka të mirë në mish që mund të fitojë miratimin e Perëndisë, ata nuk janë në gjendje të ndalojnë pasionet dhe epshet e mishit. Qëndrimi i të krishterëve është që ne kemi vdekur për mishin me gjithë pasionet dhe lakmitë e tij dhe që ne tashmë jetojmë për lavdi të Perëndisë. Ne e bëjmë këtë, jo nga frika e dënimit, por nga dashuria për Atë që dha veten e Tij për ne. A. T. Robertson ka thënë: “Është dashuria ajo që na bën ne me të vërtetë të lirë për të bërë atë që është e drejtë. Dashuria e bën zgjedhjen më të thjeshtë. Dashuria e bën fytyrën e detyrës të duket e bukur. Dashuria e bën të ëmbël ecjen përpara me Krishtin. Dashuria e bën shërbesën e mirësisë liri.”

– Zgjidh Librin e Biblës –Parathënie për Dhiatën e VjetërParathënie për PentateukunZanafillaEksodiLevitikuNumratLigji i PërtërirëParathënie për librat historikëJozueueuGjyqtarëtRuthiLibri i parë i SamuelitLibri i dytë i SamuelitLibri i parë i MbretërveLibri i dytë i MbretërveLibri i parë i KronikaveLibri i dytë i KronikaveEsdraNehemiaEsteriParathënie për librat poetikëLibri i JobitLibri i PsalmeveFjalët e UrtaPredikuesiKantiku i KantikëveParathënie për librat profetikëIsaiaJeremiaVajtimetEzekieliDanieliOseaJoeliAmosiAbdiaJonaMikeaNahumiHabakukuSofoniaHagaiZakariaMalakiaPeriudha ndërtestamentareHyrje tek UngjijtëUngjilli sipas MateutUngjilli sipas MarkutUngjilli sipas LukësUngjilli sipas GjonitVeprat e ApostujveLetra drejtuar RomakëveLetra e parë drejtuar KorintasveLetra e dytë drejtuar KorintasveLetra drejtuar GalatasveLetra drejtuar EfesianëveLetra drejtuar FilipianëveLetra drejtuar KolosianëveLetra e parë drejtuar ThesalonikasveLetra e dytë drejtuar ThesalonikasveParathënie për letrat baritoreLetra e parë drejtuar TimoteutLetra e dytë drejtuar TimoteutLetra drejtuar TititLetra drejtuar FilemonitLetra drejtuar HebrenjveLetra e JakobitLetra e pare e PjetritLetra e dytë e PjetritLetra e parë e GjonitLetra e dytë e GjonitLetra e tretë e GjonitLetra e apostullit JudaZbulesa e Jezu Krishtit