ÇFARË DASHURIE ËSHTË KJO?

PARA SE TЁ FILLOJA atë që u kthye në një studim urgjent dhe në thellësi të kalvinizmit, kisha menduar se isha të paktën kalvinist me një pikë. Patjetër që besimi im në sigurinë e përjetshme – siguria e të jetuarit përjetësisht në praninë e Perëndisë përmes shpengimit nga Krishti dhe ruajtjes në siguri prej Tij – duhet të jetë njësoj me këmbënguljen e shenjtorëve të kalvinizmit. Megjithatë, doli që nuk ishte ashtu dhe u çudita të zbuloja se përse.

Siguria biblike e shpëtimit nuk varet nga rendimenti i dikujt, por nga e vërteta e padiskutueshme se Krishti vdiq për mëkatet e botës dhe nga premtimi i Tij se kushdo që beson në Të merr dhuratën falas dhe të pakushtëzuar të jetës së përjetshme.

Në kontrast me këtë, siguria e kalvinistit është në paracaktimin i tij nga Perëndia për jetë të përjetshme si një prej të zgjedhurve. Kopesi (Coppes) ngul këmbë se “përgjigjja e Perëndisë ndaj dyshimit […] burimi i vetëm i duhur i sigurisë së shpëtimit […] për të shkuar në qiell (përlëvdimi) është doktrina e paracaktimit” [1]. Kjo pikëpamje ka probleme serioze, ashtu siç do ta shohim. Nga e di kalvinisti se ai është një prej të zgjedhurve që është paracaktuar? Rendimenti i tij luan një rol të madh për ta ndihmuar të njohë nëse është apo jo midis atij grupi të përzgjedhur.

Përkundrazi, besimi, shpresa dhe siguria ime është në Shpëtimtarin tim, Zotin Jezu Krisht, i cili pagoi  në Kryq dënimin e plotë për mëkatet e mia. Prandaj, sipas premtimit të Tij, të cilin e kam besuar, mëkatet e mia janë falur. Jam lindur sërish në familjen e Perëndisë si biri i Tij i dashur. Qielli është shtëpia ime e përjetshme. Shpresa ime është vetëm në Krishtin.

Krishti thërret: “Ejani tek unë, o ju të gjithë të munduar dhe të rënduar, dhe unë do t’ju jap çlodhje” (Mateu 11:28). I ngarkuar me mëkatin, unë shkova tek Ai dhe, ashtu siç premtoi, gjeta prehje të përjetshme vetëm në Të. Krishti garanton: “Atë që vjen tek unë, unë nuk do ta nxjerr jashtë kurrë” (Gjoni 6:37). Shkova tek Ai me besim në Fjalën e Tij dhe Ai kurrë nuk do të më përzërë – pra, nuk mund të humbas kurrë. Siguria ime është në premtimin dhe fuqinë e Tij ruajtëse, jo në përpjekjet apo rendimentin tim. Ai tha: “Unë u jap atyre [deleve të mia] jetën e përjetshme dhe nuk do të humbasin kurrë, e askush nuk do t’i rrëmbejë nga dora ime” (Gjoni 10:28). Do të ishte me të vërtetë “jetë e përjetshme” e çuditshme nëse do të ishte e imja sot me anë të dhuratës së hirshme dhe të merret nga gjykimi i Tij nesër.

Megjithatë shumë të ashtuquajtur të krishterë (duke përfshirë shumë kalvinistë pesë pikësh që besojnë në këmbënguljen e shenjtorëve) shqetësohen nga dyshime rreth shpëtimit të tyre. Dyshimet sulmojnë edhe kalvinistë drejtues.

Zejn C. Hoxhes tregon se “Rezultati i kësaj teologjie është shkatërrimtar. Meqë, sipas besimit puritan, vërtetësia e besimit të njeriut mund të përcaktohet vetëm nga jeta që vijon pas kësaj, siguria e shpëtimit bëhet e pamundur në momentin e kthimit” [2]. Dhe, mund të shtojë dikush, në çfarëdo lloj kohe më pas, nëse jeta e dikujt nuk arrin të plotësojë standardin biblik.

Pajpëri dhe stafi i tij shkruajnë: “Ne duhet të pranojmë sinqerisht gjithashtu faktin se shpëtimi ynë përfundimtar bëhet i mundshëm për shkak të bindjes së mëtejshme që vjen nga besimi” [3]. Ngushëllim apo siguri e vogël në aftësinë time për t’u bindur! Dhe vërtet, pika e pestë është quajtur këmbëngulja e shenjtorëve, duke e vënë peshën mbi mua. Nuk është për t’u çuditur, atëherë, ashtu siç ka komentuar R. T. Kendall, se “afërsisht të gjithë ‘teologët’ puritanë kalojnë dyshime dhe dëshpërime të mëdha në shtretërit e tyre të vdekjes ndërsa kuptojnë se jetët e tyre nuk kanë dhënë provë të përsosur se ata kanë qenë të zgjedhurit” [4].

Arminiusi, nga ana tjetër, në kundërshtim me etiketimin e rremë që i është vënë atij nga armiqtë e tij, kishte siguri të përsosur. Ai pohoi me besim se besimtari mund “largohet nga kjo jetë […] për t’u shfaqur para fronit të hirit, pa ndonjë frikë të ankthshme…” [5].

Një pasiguri endemike e shpëtimit

Çuditërisht, arsyeja për një pasiguri të tillë midis kalvinistëve haset atje ku dikush duhet të presë siguri – në “P”-në e TULIP-it: Këmbëngulja e shenjtorëve. Në mënyrë të qartë, theksi vihet mbi besnikërinë e besimtarit për ruajtjen – jo mbi fuqinë e Perëndisë për të ruajtur.

Në mënyrë shumë të çuditshme, siguria e shpëtimit dhe besimi i fatit të përjetshëm të dikujt nuk mund të gjenden në pikën e pestë të kalvinizmit ku duhet të jetë e pritshme prej dikujt. Gjithashtu nuk mund të gjendem në katër pikat e tjera. Edhe pse shumë kalvinistë do ta mohojnë, pasiguria për shpëtimin përfundimtar të dikujt ndërtohet, në fakt, në vetë endjen e kalvinizmit.

Kongoni shkruan: “Siguria absolute e shpëtimit është e pamundur në kalvinizmin klasik… [theksimi në origjinal]. Kupto pse: Përderisa veprat janë një rezultat i pashmangshëm i shpëtimit ‘të vërtetë’, atëherë një person mund të dijë se është i/e shpëtuar me anë të pranisë së veprave të mira. Por meqë askush nuk është i përsosur […] çdo siguri është në rastin më të mirë e papërsosur. Prandaj, mund të mendosh se beson në Jezu Krishtin, mund të mendosh se e ke besimin që shpëton, por ta kesh fatkeqësisht gabim […] dhe ngaqë je i pashpëtuar, je plotësisht i verbër për faktin se je i pashpëtuar…! R. C. Sprouli […] në një artikull të titulluar ‘Siguria e shpëtimit’, shkruan: ‘Ka njerëz në këtë botë që nuk janë të shpëtuar, por që janë të bindur se janë të shpëtuar…’.

Kur siguria jonë e shpëtimit mbështetet e gjitha në veprat tona, ne nuk mund të kemi kurrë siguri absolute…! Por a e shkurajon Shkrimi të japësh siguri objektive të shpëtimit? Vështirë se është kështu! Përkundrazi, Zoti Jezus (Gjoni 5:24), Pali (Romakëve 8:38, 39) dhe Gjoni (1 Gjonit 5:11-13) nuk kanë dyshim rreth ofertës së sigurisë absolute, objektive të shpëtimit. Për më tepër, veprat nuk përfshihen kurrë si kërkesë për sigurinë” [6].

Bob Wilkin nga Shoqëria Ungjillore Hirit raporton atë që ka dëgjuar në Konferenca Kombëtare Ligonier e Sproulit (rreth 5,000 veta të pranishëm), më 15-17 qershor 2000 në Orlando, Florida:

Xhon Pajpëri […] e përshkruan veten si “kalvinist shtatë pikësh” […] [dhe tha] se asnjë i krishterë nuk mund të jetë i sigurt se është me të vërtetë një besimtar; kështu kemi një nevojë të vazhdueshme për t’iu kushtuar Zotit dhe për të mohuar vetveten në mënyrë që mund t’ia arrijmë (Ne duhet të durojmë deri në fund në besim nëse duhet të shpëtohemi) [7].

Kjo më tingëlloi e çuditshme, meqë kishte një theksim të shumtë të sovranitetit të Perëndisë në këtë konferencë. Megjithatë, kur bëhet fjalë për të, brenda një perspektive të reformuar Perëndia përdor frikën e ferrit për të nxitur të krishterët që të jetojnë për Të.

Zemra ime është e rënduar ndërsa e shkruaj këtë nga Orlando. Ndiej një barrë të madhe për njerëzit këtu. Pse? Sepse teologjia e tyre e bën sigurinë të pamundur. Ajo [mungesa e sigurisë] e përshkoi tërë konferencën [8].

Çfarë komentari, që mungesa se sigurisë së shpëtimit e përshkoi Konferencën Kombëtare Ligonier me folësin më të madh kalvinist! Pse duhet të jetë kështu? Sepse kalvinisti nuk mund të mbështetet në premtimin e Perëndisë për jetë të përjetshme në ungjillin (meqë ai premtim është vetëm për të zgjedhurit), siguria e tij qëndron nëse je një prej të zgjedhurve – por si mund të jetë ai i sigurt se është një prej tyre? Pajpëri shkruan:  “Ne besojmë në sigurinë e përjetshme […] sigurinë e përjetshme të të zgjedhurve” [9]. Atëherë na del përpara një problem serioz: Si mund të jetë i sigurt një kalvinist se ai është midis atij grupi të përzgjedhur të paracaktuar për qiellin? Nuk mund të jetë. Nuk ka asnjë varg në Bibël që t’i thotë dikujt se si mund të jetë i sigurt se është midis të zgjedhurve.

Edhe pse Krishti urdhëroi që ungjilli t’i predikohej çdo personi të gjallë në tërë botën, kalvinisti thotë se është i frytshëm vetëm për të zgjedhurit. Të tjerë mund të imagjinojnë se e besojnë ungjillin, por duke mos qenë të rilindur në mënyrë sovrane, besimi i tyre nuk është nga Perëndia dhe nuk do të shpëtohen. Sprouli dhe botuesit e tij pohojnë: “Fryti i rilindjes është besimi. Rilindja e pararend besimin” [10].

Dhe vërtet, ungjilli u ofron shpresë të rreme të pazgjedhurve dhe, në fakt, i dënon ata. Kështu, besimi i ungjillit nuk ka vlerë nëse dikush nuk është rilindur në mënyrë sovrane nga Perëndia pa besim, duke qenë i paracaktuar për shpëtim. Megjithatë paracaktimi është përcaktuar nga Perëndia në përjetësinë e largët dhe, ashtu siç shkruan Pakeri, është “dekretuar nga këshilli i tij i fshehur ndaj nesh” [11] – atëherë si mund t’i japë dikujt sigurinë sot kjo doktrinë? Kush mund ta dijë se ai është midis të zgjedhurve të paracaktuar në mënyrë të fshehtë?

Nuk është për t’u habitur, atëherë, që shumë kalvinistë pushtohen nga dyshime rreth shpëtimit të tyre. Kur përballen me dyshime të tilla, VanOverloop jep këshillën nxitëse të “presin në lutje për një stinë hiri më të pasur” [12]. Otisi, nga ana tjetër, sugjeron se “Një prej provave që ne jemi shpëtuar në mënyrë të vërtetë është se besimi ynë do të ruajë deri në fund jetët tona” [13]. Po kur vijnë dyshimet, si ato që ndeshin “pothuaj të gjithë ‘teologët’ puritanë”?

Mospërputhje në një pikë jetësore

Duhet pranuar, nuk ka asnjë përputhje të përgjithshme në këtë pikë. Shumë kalvinistë pranojnë se besimi i ungjillit sjell siguri. Në një simpozium kalvinist, eseja rreth sigurisë nga D. A. Karsoni, i cili përpiqet të japë një pikëpamje të baraspeshuar biblike, nuk ofron fare ndonjë argument tipik kalvinist për këmbënguljen e shenjtorëve dhe nuk del në ndonjë përfundim të përcaktuar [14]. Siç e kemi parë, Kalvini mësoi se të qenit i lindur në një familje kalviniste automatikisht e bënte fëmijën një prej të zgjedhurve, ashtu si pagëzimi i foshnjave, për aq kohë sa besonte në efektshmërinë e tij. Si rrjedhim, besimi i ungjillit nuk është udhë e sigurt për t’u shpëtuar, ndërsa besimi në pagëzimin e foshnjës po.

Sprouli pohon: “Foshnjat mund të lindin sërish, edhe pse besimi që ushtrojnë ato nuk mund të jetë i dukshëm si ai i të rriturve” [15]. Foshnjat mund të kenë besim në Krishtin – është vetëm më pak e dukshme? A e beson me të vërtetë këtë Sprouli apo ndonjë kalvinist tjetër?

Për më tepër, për një kalvinist kërkimi i sigurisë që besimi i dikujt është i vërtetë ngre vështirësi të tjera, sepse besimi është një dhuratë nga Perëndia dhe nuk ka të bëjë fare me vullnetin e njeriut. Por si mund të njohë dikush nëse besimi i dikujt është dhuratë nga Perëndia, apo që lind në mendjen dhe vullnetin e tij?

Dillou citon Dabnin që secili duhet të shqyrtojë besimin e tij, sepse është e mundur të kesh një besim të rremë. Kjo vetëm sa ngre pyetje të tjera. A mund të japë Perëndia besim të rremë? Kalvini tha se Ai mund të japë dhe jep. Kështu, nëse Perëndia u jep besim të vërtetë disave dhe besim të rremë të tjerëve, si mund ta dijë dikush nëse besimi që mendon se ka është i vërtetë? Kush mund të mendojë për një zhgënjim nga Perëndia? Dhe si mund të shqyrtojnë foshnjat “besimin” e tyre?

Megjithatë Boetneri flet shumë për besimin si siguria që dikush është midis të zgjedhurve dhe argumenton se meqë besimi “nuk i jepet tjetër njeriu veç të zgjedhurve, personi që di se e ka këtë besim, mund të jetë i sigurt se është midis të zgjedhurve” [16]. Por ç’mund të themi për besimin e rremë dhe sigurinë për të cilën Kalvini thotë se Perëndia ua jep të pazgjedhurve, në rastin më të mirë për t’i dënuar ata? “Bibla Studimore e Gjenevës” nuk e përmend fare këtë problem dhe madje sugjeron se Gjoni e shkroi letrën e tij të parë “për të siguruar ata që kishin besuar se ata aktualisht e zotëronin dhuratën e paçmuar [të jetës së përjetshme]” [17]. Si mund të jenë kaq të paditur kalvinistët drejtues për atë që mësoi Xhon Kalvini?

Boetneri, duke u përpjekur të forcojë argumentin e tij nga një kënd tjetër, shkruan: “Çdo person që e do Perëndinë dhe ka një dëshirë të vërtetë për shpëtimin në Krishtin është midis të zgjedhurve, se të pazgjedhurit nuk e kanë kurrë këtë dashuri apo dëshirë” [18]. Megjithatë, sipas këtij standardi të krishterët në kishën në Efes do të kishin dyshim për shpëtimin e tyre, sepse ata nuk e kishin më atë dashuri të zjarrtë (Zbulesa 2:4, 5) – megjithatë nuk kemi asnjë sugjerim se ata nuk ishin të krishterë të vërtetë.

Puritanët mundoheshin pikërisht nga kjo çështje. Dillou e akuzon Dabnin që përpiqej më kot të mbronte një “çështje që zotëronte tre qind vjet debatin puritan anglez” [19] – polemika vërtet të konsiderueshme dhe për një pikë mjaft kryesore. Megjithatë, Arminiusi pohoi: “Mendimi im është, se është e mundur për atë që beson në Jezu Krishtin të jetë i sigurt […] se ai është një bir i Perëndisë dhe qëndron në hirin e Jezu Krishtit” [20].

Dillou, edhe pse një kalvinist i patundur, nuk pranon se besimi duhet të shqyrtohet. Ai argumenton: “Bibla nuk e ngre kurrë këtë çështje…. A përpiqet një njeri të dijë nëse i do fëmijët e tij…? Ne e dimë se kemi besuar drejt nëse kemi besuar sipas së vërtetës biblike…. Çështja nuk është një shqyrtim i arsyeshëm i besimit tonë […] [por] një shqyrtim i arsyeshëm i objektit të besimit, Jezus Krishti, dhe ofertës së ungjillit” [21]. Ai vazhdon të akuzojë kalvinistët e tjerë se kanë mbrojtur një dogmë:

Së fundi, Bibla pohon në mënyrë të qartë dhe të nënkuptuar se siguria është pjesë e besimit shpëtues…. “Besimi është siguria e gjërave që shpresohen” (Hebrenjve 11:1). Por, veç kësaj, herët e shumta të pjesëve që na thonë se “kushdo që beson ka jetë të përjetshme” me siguri nënkuptojnë se një person që ka besuar ka jetë të përjetshme…. Besimi dhe siguria janë aq të pandashme saqë vetëm interesi për mbrojtjen e doktrinës eksperimentale predestinatare [paracaktuese] të ruajtjes mund të justifikojë ndarjen e tyre [22].

I parehatshëm me Jezusin?

Megjithatë, duke ndjekur mësimin e Kalvinit, ashtu si dëshmitarët e Jehovait dhe mormonët, shumë kalvinistë besojnë se udha e vetme për të “përforcuar thirrjen dhe zgjedhjen” (2 Pjetrit 1:10) nuk është nëpërmjet besimit, por përmes veprave të mira. Çuditërisht, edhe pse pesë pikat e para të kalvinizmit ngulin këmbë se njeriu nuk mund të bëjë gjë, e pesta varet, sipas pikëpamjes së shumë vetëve, nga përpjekja njerëzore. Boetneri citon Uorfildin: “Ёshtë e plotët të kërkosh sigurinë e zgjedhjes jashtë shenjtërisë së jetës” [23]. Në mënyrë të ngjashme, Çarls Hoxhes pohon: “Prova e vetme e zgjedhjes sonë […] [dhe e] ruajtjes, është një vazhdimësi e durueshme në vepra të mira” [24].

Por gjetja e sigurisë te veprat e dikujt lë gjithmonë pyetje pa përgjigje duke patur parasysh faktin e pamohueshëm, të cilin e kemi komentuar më parë, se vepra e mira të dukshme të të pashpëtuarve ndonjëherë i turpërojnë të krishterët deklarues. Për më tepër, rendimenti i dikujt mund të jetë i shkëlqyer në pjesën më të madhe të jetës, por nëse vjen dështimi në një pikë, ai person e ka humbur sigurinë që bazohet te rendimenti. R. C. Sprouli shprehu këtë koncept për shpëtimin e vet:

Pak më parë kisha një prej atyre momenteve të ndërgjegjësimit të mprehtë për veten […] dhe menjëherë më theri pyetja: “R. C., po sikur të mos jesh një prej të shpenguarve? Po sikur fati yt nuk është qielli, por ferri?”. Më lejoni t’ju them se u përfshiva në trup nga ethe të ftohta që kaluan nga koka deri në fund të shpinës. U tmerrova.

U përpoqa të vij të vete. Mendova: “Shiko, është një shenjë e mirë që shqetësohem për këtë. Vetëm të krishterët e vërtetë shqetësohen për shpëtimin”. Por më pas fillova të shqyrtoj jetën time dhe shikova rendimentin tim. Mëkatet e mia vërshuan në mendjen time dhe sa më tepër shikoja vetveten aq më keq ndihesha. Mendova: “Mbase është e vërtetë. Mbase nuk jam shpëtuar në fund të fundit”.

Shkova në dhomën time dhe fillova të lexoj Biblën. Në gjunjë thashë: “Shiko, ja ku jam. Nuk mund të mbështetem te bindja ime. Nuk kam asgjë për të ofruar…. E dija se disa njerëz shkojnë te Kryqi vetëm për t’i shpëtuar ferrit…. Nuk mund të isha i sigurt për zemrën dhe shtysat e mia. Atëherë kujtova Gjonin 6:68…. Edhe Pjetri ishte i parehatshëm, por ai kuptoi se të ishe i parehatshëm me Jezusin ishte më mirë se çdo alternativë tjetër! [25]

I parehatshëm me Jezusin?! Ku është ngushëllimi dhe siguria në këtë? A nuk mund të sigurojë një mysliman një siguri të ngjashme duke qenë i parehatshëm me Muhamedin dhe Kuranin, apo një mormon duke qenë i parehatshëm me Jozef Smithin. Pse është më mirë të jesh i parehatshëm me Jezusin se me Budën? Ku sugjeron Bibla, aq më pak të urdhërojë, të qenit i parehatshëm me Jezusin? Gjithashtu kjo nuk mësohet as edhe në këtë pjesë. Kjo ide duket aq më tepër e vajtueshme duke dalë nga një drejtues dhe teolog kalvinist rreth sigurisë së tij se është një prej të zgjedhurve!

Nuk mund t’i shpëtohet domosdoshmërisë së provës dhe besimi të fortë të mbështetur në të, të cilën Bibla dhe Fryma e Shenjtë e parashikojnë me bollëk për besimtarin. Pjetri nuk mund të kuptonte atë që tha Krishti rreth ngrënies së trupit dhe pirjes së gjakut të Tij. Por kjo nuk e ndryshoi faktin se ai e dinte se Jezusi ishte Mesia. Pohimi i rëndësishëm nga Pjetri ishte: “Ti ke fjalë jete të përjetshme. Ne kemi besuar dhe kemi njohur se ti je Krishti, Biri i Perëndisë të gjallë” (Gjoni 6:68, 69).

Megjithatë, një besim i tillë nuk është i mjaftueshëm për t’i dhënë sigurinë kalvinistit. Akoma do të mbetej i parehatshëm sepse të pazgjedhurit mendojnë shpesh se ata besojnë në Krishtin. Sipas Kalvinit, Perëndia madje i ndihmon ata me këtë zhgënjim. Ku thuhet kjo në Bibël?

Ne kemi çdo arsye të mundshme të jemi mjaft të rehatshëm me Jezusin – dhe ky është një ndër bekimet e mëdha dhe pjesë e gëzimit të shpëtimit tonë. Kemi provë absolute se Bibla është Fjala e Perëndisë, se Jezusi është Krishti, se ungjilli është i vërtetë dhe kemi dëshminë e Frymës së Shenjtë brenda nesh. Bibla jep siguri absolute: “Jua shkrova këto gjëra juve që besoni në emrin e Birit të Perëndisë, që të dini se keni jetën e përjetshme…” (1 Gjonit 5:13). Kjo siguri, sipas kësaj pjese të Shkrimit dhe shumë të tjerave, është për të gjithë ata që thjesht besojnë në Krishtin. Nuk ka bazë tjetër për siguri të mëkateve të falura dhe jetës së përjetshme.

Pse nuk mbështetet Sprouli në premtime të tilla? Sepse, për një kalvinist, çështja nuk është nëse dikush ka besuar ungjillin, por nëse dikush, nga përjetësia e largët, është paracaktuar nga Perëndia për të qenë midis të zgjedhurve – dhe kjo është një çështje e pakuptueshme, sikurse kalvinistë të shumë kanë zbuluar për dëshpërim të tyre.

Ungjilli: Fuqia e Perëndisë për shpëtim

Në faqet që vijojnë, çështja e sigurisë do të ilustrohet (ashtu siç e kemi dëgjuar në mënyrë të përzier të thënë nga shumë njerëzish) përmes një çifti imagjinar ku burrin do ta quajmë Agron dhe gruan Teuta. Ata kanë qenë martuar gati që prej dhjetë vjetësh dhe kanë dy fëmijë. Agroni, një katolik i përkushtuar tërë jetën e tij, me dy vëllezër që janë priftërinj dhe një motër që është murgeshë, u bë një i krishterë disa muaj pas martesës së tij. Pas gjashtë javësh betejë për të zgjidhur kontradiktat e dukshme midis katolicizmit që kishte njohur tërë jetën e tij dhe kuptimit të tij gjithnjë e në rritje të asaj që mësonte Bibla, Agroni u largua nga ajo Kishë, u pagëzua si një besimtar dhe është izoluar nga familja e tij e përkushtuar katolike që nga ajo kohë.

Teuta, nga ana tjetër, ishte një person tipik i rrymës “Epoka e Re” që i kishte refuzuar absolutisht gjërat absolute dhe ishte e hapur për çdo gjë – përveç, sigurisht, krishterimit biblik, të cilin e përbuzte si “tepër të ngushtë”. U duk si një mrekulli e lavdishme për të dy kur Agroni mundi të drejtonte Teutën te Krishti rreth gjashtë muaj pas kthimit të tij te Zoti.

Për afërsisht tetë vjet Agroni ishte i lumtur në besim, duke dëshmuar miqve dhe familjes dhe duke parë disa të shkonin te Krishti. Ai ishte i qartë si kristali për ungjillin dhe bazën e shpëtimit të tij. Nuk kishte dyshim në mendjen e tij se ishte bindur për mëkatin, drejtësinë dhe gjykimin që do të vijë me anë të Frymës së Shenjtë (sikurse edhe e tërë bota, sipas Gjonit 16:7-11). Agroni, duke besuar ungjillin se Krishti vdiq për mëkatet e tij dhe se “kushdo që beson në të, të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme”, e kishte vënë besimin e tij në Zotin Jezu Krisht si Shpëtimtari i tij.

Të paktën ai ishte i sigurt në kohën që kishte besuar në Zotin Jezu Krisht saktësisht si Pali e nxiti rojtarin e burgut nga Filipia: “Beso në Zotin Jezu Krisht dhe do të shpëtohesh” (Veprat e Apostujve 16:30, 31). Si rezultat (ose kështu i ishte dukur atij), jeta e tij kishte ndryshuar dhe kjo ishte dëshmia që kishte ndarë me entuziazëm para të gjithëve në kishë dhe në dëshminë ndaj të tjerëve.

Agroni, nga fillimi i jetës së tij të re në Krishtin, kishte patur një uri për Fjalën e Perëndisë si ushqimi i tij frymëror. Ai e kishte lexuar Biblën e tij rregullisht me interes dhe gëzim të madh. Ai dhe Teuta ishin bërë pjesë e një përbashkësie në dukje kumbuese të të krishterëve që besonin Biblën dhe ishin gëzuar së bashku në jetën e tyre të re në Krishtin. Më pas ndodhi diçka – një tregim i trishtueshëm që më është treguar nga një numër i madh njerëzish, të përfaqësuar tani përmes Agronit dhe Teutës.