«Kur kam mëkatuar ndiej një ngurrim të menjëhershëm për të shkuar të Krishti. Kam turp të shkoj. Ndiej sikur nuk shkon që të shkoj, sikur ky veprim e bën Krishtin shërbëtor të mëkatit, që të shkoj menjëherë nga korita e derrit te rroba më e mirë dhe një mijë justifikime të tjera. Por unë jam i bindur se të gjitha këto janë gënjeshtra drejtpërdrejt nga ferri. Gjoni argumenton të kundërtën – «Në qoftë se ndokush mëkatoi, kemi një avokat te Ati»; […] Ndjeshmëria e shenjtë e shpirtit që tkurret nga prekja e mëkatit, sensibiliteti i thekshëm i ndërgjegjes me hijen më të vogël të fajit, do ta drejtojë me patjetër dhe shpeshherë mendjen te gjaku i Jezusit. Dhe këtu gjendet sekreti i një ecje qiellore. Njihe këtë, lexuesi im, si sekretin më të çmuar të jetës tënde. Ai që jeton me zakonin për ta pranuar mëkatin aty për aty, me sytë e vendosur qetë, me besim, mbi Shpengimtarin e kryqëzuar, fluturon në frymë atje ku krahët e shqiponjës nuk mund të shkojnë».

–Octavius Winslow, 1808-1878, konsiderohet nga disa si një prej predikuesve të parë baptistë të shekullit të nëntëmbëdhjetë. Ai ishte një pasardhës i drejtpërdrejtë i Eduard Uinslouit (Edward Winslow), një udhëheqës pelegrin që erdhi në Botën e Re mbi [anijen] «Lulja e Majit».