«Është tepër e mrekullueshme. Po; qiejtë, madje qiejtë e qiejve, me tërë dritën dhe lavdinë e tyre, të vetme duken të denja për Të. Por edhe atje Ai nuk është më tepër në shtëpi, sesa Ai është me atë që është i përulur, ka frymë të penduar dhe që e vendos besimin në Të. Në jetën e Tij tokësore, Ai tha se Ati banonte në Të, prandaj vërtet fjalët që u folën prej Tij dhe veprat që u bënë nga Ai nuk ishin të tijat, por të Atit të Tij. Dhe Ai dëshiron të jetë në ne, ashtu siç ishte Ati i Tij në Të, që shpenzimet e jetës sonë të jenë kanale përmes së cilave Ai, i fshehur përbrenda, të derdh Veten mbi njerëzit».

–F. B. Meyer, «Sekreti i udhëheqjes»