Kundërshtim gjithnjë e në rritje ndaj Birit të Njeriut (Luka 9:51-11:54)

A. Samaria hedh poshtë Birin e Njeriut (9:51-56)

9:51Koha e Ngjitjes së Jezusit në qiell ishte afruar. Ai e dinte mirë këtë gjë. Ai gjithashtu dinte që kryqi shtrihej përpara, kështu Ai lëvizi i vendosur drejt Jerusalemit dhe gjithçkaje që e priste atje.

9:52, 53 Një fshat samaritan që shtrihej në rrugën ku Ai po shkonte provoi se ishte jomikpritës ndaj Birit të Perëndisë. Njerëzit e dinin që Ai po shkonte në Jerusalem, dhe kjo ishte një arsye e mjaftueshme për ta mirëpritur në shtëpitë e tyre. Mbi të gjitha, midis Judenjve dhe Samaritanëve ekzistonte një urrejtje e vazhdueshme. Shpirti i tyre sektarian dhe i ngushtë, qëndrimi i tyre izolues, krenaria e tyre raciale i bëri ata që të mos e pranonin Zotin e Lavdisë.

9:54-56 Jakobi dhe Gjoni u inatosën aq shumë nga kjo sjellje e tyre saqë i kërkuan Jezusit të thërrisnin zjarr nga qielli për të shkatërruar ata që i kishin ofenduar. Jezusi i qortoi ashpër. Ai nuk kishte ardhur për të shkatërruar shpirtrat e njerëzve, por për t’i shpëtuar. Ky ishte viti i pranueshëm i Zotit dhe jo dita e hakmarrjes së Perëndisë sonë. Ata duhet të karakterizoheshin nga hiri dhe jo nga hakmarrja.

B. Pengesat ndaj Dishepullimit (9:57-62)

9:57 Në këto vargje, ne takojmë tre dishepuj që mund të ishin të tillë, të cilët ilustrojnë tre pengesat kryesore për një dishepullim të bërë me gjithë zemër. Njeriu i parë ishte plotësisht i sigurt se dëshironte të ndiqte Jezusin kudo. Ai nuk priti të thirrej, por ofroi veten e tij me vrull. Ai besonte te vetja, ishte lakmitar dhe nuk mori parasysh çmimin. Ai nuk dinte kuptimin e asaj që tha.

9:58 Në fillim, përgjigjja e Jezusit nuk duket se kishte lidhje me ofertën e atij njeriu. Megjithatë, në të vërtetë ekzistonte një lidhje shumë e ngushtë. Jezusi po thoshte në fakt, “A e di ti se ç’do të thotë me të vërtetë të më ndjekësh mua? Do të thotë braktisje e rehative dhe komoditeteve të jetës. Unë nuk kam një shtëpi të cilën mund ta quaj timen. Kjo tokë nuk siguron çlodhje për mua. Dhelprat dhe zogjtë kanë më tepër se unë, për sa i përket rehatisë dhe sigurisë natyrore. A dëshiron ti të më ndjekësh, edhe pse kjo do të thotë braktisje e atyre gjërave që shumica e njerëzve i konsiderojnë si të drejtat e tyre të pajetërsueshme?”Kur ne lexojmë se Biri i Njeriut nuk ka ku ta mbështesë kokën ne jemi të prirur ta mëshirojmë Atë. Një komentator shënon: “Ai nuk ka nevojë për mëshirën tënde. Mëshiro veten tënde nëse ti ke një shtëpi që të pengon ty kur Krishti të kërkon jashtë në vendet më të largëta të botës.” Ne nuk dëgjojmë më për këtë njeri, dhe mund ta imagjinojmë që ai nuk dëshironte të hiqte dorë nga komoditetet e zakonshme të jetës për të ndjekur Birin e Perëndisë.

9:59 Njeriu i dytë e dëgjoi thirrjen e Krishtit për ta ndjekur Atë. Në një farë mënyre, ai dëshironte ta bënte këtë, por kishte diçka që ai donte të bënte më parë. Ai donte të shkonte dhe të varrostetë atin. Vini re çfarë tha ai. “Zot më lejo më parë të shkoj …” Me fjalë të tjera, “Zot … unë më parë.” Ai e thirri Jezusin Zot, por në të vërtetë ai vendosi dëshirat dhe interesat e tij më parë. Fjalët “Zot” dhe “unë më parë” janë krejtësisht në kundërshtim me njëra-tjetrën. Nëse i ati kishte vdekur, apo nëse i biri planifikonte të priste në shtëpi derisa ai të vdiste, problemi mbetej po i njëjtë – ai po lejonte diçka tjetër të zinte vendin e thirrjes së Krishtit. Është plotësisht legjitime të tregosh respekt për një at të vdekur, por kur dikush ose diçka lejohet të rivalizojë Krishtin, kjo bëhet diçka e mëkatshme. Njeriu kishte diçka tjetër për të bërë – ne mund të themi një punë apo profesion – dhe kjo e tërhoqi atë nga udha e një dishepullimi pa rezerva.

9:60 Zoti e qortoi dymendshmërinë e tij me fjalët, “Lëri të vdekurit t’i varrosin të vdekurit e vet, por ti shko dhe prediko mbretërinë e Perëndisë.” Ai që është i vdekur shpirtërisht mund të varrosë atë që është i vdekur fizikisht, por ata nuk mund të predikojnë ungjillin. Dishepujt nuk duhet t’i japin parësi gjërave që edhe të pashpëtuarit mund t’i bëjnë po aq mirë sa edhe të Krishterët. Besimtari duhet të jetë i sigurt që ai është i domosdoshëm për sa i përket synimit kryesor të jetës së tij. Puna e tij kryesore duhet të jetë çuarja përpara e kauzës së Krishtit mbi tokë.

9:61 Dishepulli i tretë i mundshëm i ngjan të parit për sa i përket dëshirës së ai kishte për të ndjekur Krishtin. Ai ishte si i dyti në shprehjen “Zot … unë më parë.” Ai dëshironte më parë të përshëndetej me ata të familjes së tij. Në vetvete, kërkesa ishte e arsyeshme dhe e drejtë, por madje edhe mirësjelljet më të zakonshme të jetës janë një gabim nëse ato vendosen përpara bindjes së plotë.

9:62 Jezusi i tha atij që kur dikush vë dorën e tij në parmendën e dishepullimit, ai nuk duhet të shohë {{1}} më mbrapa; ndryshe nuk është i përshtatshëm për mbretërinë e Perëndisë. Ndjekësit e Krishtit nuk janë bërë prej materiali me gjysëm-zemre apo prej sentimentalizmash ëndrre. Konsideratat për familjen apo miqtë, megjithëse janë të ligjshme në vetvete, nuk duhet të lejohen për t’i kthyer ata në braktisës të Tij. Shprehja “nuk janë të përshtatshëm për mbretërinë” nuk i referohet shpëtimit, por shërbesës. Nuk është fjala për hyrje në mbretëri, por për shërbesë në atë mbretëri pas hyrjes në të. Përshtatshmëria jonë për të hyrë në mbretëri është në Personin dhe veprën e Zotit Jezus. Ajo bëhet e jona nëpërmjet besimit në Të.

Kështu pra ne kemi tre pengesa kryesore në lidhje me dishepullimin të ilustruara në përvojën e këtyre tre burrave:

Komoditetet materiale.
Një punë apo profesion.
Familja dhe miqtë.

Krishti duhet të mbretërojë në zemër pa asnjë rival. Të gjitha dashuritë dhe besnikëritë e tjera duhet të zënë një vend të dytë.

C. Dërgimi i të Shtatëdhjetëve (10:1-16)

10:1-12 Në të gjithë Ungjijtë ky është i vetmi shënim që tregon për dërgimin e shtatëdhjetë {{2}} dishepujve nga Zoti Jezus. Kjo pjesë ngjan shumë me misionin e dymbëdhjetë apostujve, shkruar tek Mateu 10. Megjithatë, atje dishepujt u dërguan në zonat që ndodheshin në pjesën veriore, ndërsa tani të shtatëdhjetët dërgohen drejt jugut, përgjatë rrugës që Zoti po ndiqte drejt Jerusalemit. Ky mision duket që kishte si qëllim përgatitjen e rrugës për Zotin në udhëtimin e Tij nga Cezarea për në Filipi në veri, nëpërmes Galilesë dhe Samarisë, duke kaluar Jordanin, në jug përmes Peresë dhe përsëri duke përshkuar Jordanin për në Jerusalem.

Ndërkohë që shërbesa dhe detyra që kishin këta shtatëdhjetë ishin të përkohshme, udhëzimet e Zotit për këta burra sugjerojnë mjaft parime të jetës që mund të përdoren nga të krishterët e çdo epoke.

Disa nga këto parime mund të përmblidhen si më poshtë:

Ai i dërgoi ata dy nga dy (v. 1). Kjo sugjeron dëshmi besnike. “Çdo gjë do të qëndrojë me gojën e dy a tre dëshmitarëve” (2 e Korintasve. 13:1).
Shërbëtori i Zotit duhet të lutet vazhdimisht që Ai do të dërgojë punëtorë në të korrën e vet (v. 2). Gjithmonë nevoja është më e madhe sesa furnizimi me punëtorë. Duke u lutur për punëtorë, ne padyshim që duhet të dëshirojmë që të shkojmë edhe vetë. Vini re lutuni (v. 2), dhe shkoni (v. 3).
Dishepujt e Jezusit janë dërguar në një botë të egër (v. 3). Në pamjen e jashtme ata janë si qengja në mes të ujqërve. Ata nuk mund të presin që të trajtohen si mbretër nga kjo botë, por për më tepër të persekutohen e madje edhe të vriten.
Nuk lejohet të bëhen konsiderata për komoditete personale (v. 4a). “Mos merrni me vete as çanta, as trasta, as sandale.” Çanta flet për rezerva financiare. Trasta sugjeron rezerva ushqimore. Sandalet mund t’i referohen ose palëve shtesë, ose këpucëve që sigurojnë një rehati të tepërt. Këto të treja flasin për atë lloj varfërie që megjithëse nuk ka asgjë shumë veta i bën të pasur (2 e Korintasve. 6:10).
“Mos përshëndetni asnjeri rrugës” (v. 4b). Shërbëtorët e Krishtit nuk duhet të humbasin kohë në përshëndetje të gjata ceremoniale, siç kishin zakon në Lindje. Ndërkohë që ata duhet të jenë të sjellshëm dhe të respektuar, duhet ta përdorin kohën e tyre për shpalljen e ungjillit dhe të shmangin të folurit e padobishëm. Nuk ka kohë për vonesa pa vlerë.
Ata duhet ta pranojnë mikpritjen kudo ku u ofrohet (v. 5, 6). Nëse përshëndetja e tyre pranohet, atëherë ai që i pret është një bir i paqes. Ai është një njeri që karakterizohet nga paqja, dhe një person që pranon mesazhin e paqes. Nëse dishepujt refuzohen ata nuk duhet të dekurajohen; paqja do të kthehet përsëri tek ata, që do të thotë se nuk ka pasur ndonjë humbje apo shpërdorim të kotë, të tjerë do ta marrin atë.
Dishepujt duhet të rrinë në të njëjtën shtëpi ku u mikpritën fillimisht (v. 7). Të lëvizurit nga një shtëpi në një shtëpi tjetër mund të bëjë që të tjerët të mendojnë për ta si njerëz që kërkojnë komoditete, ndërkohë që ata duhet të jetojnë thjesht dhe me mirënjohje.
Ata nuk duhet të hezitojnë për të ngrënë çfarëdo ushqimi apo pije që u ofrohet (v. 7). Si shërbëtorë të Zotit atyre u është dhënë e drejta për mirëmbajtjen e tyre.
Qytetet ashtu si individët marrin vendim pro ose kundër Zotit (v. 8, 9). Nëse një zonë e pranon mesazhin, dishepujt duhet të predikojnë atje, të pranojnë mikpritjen e tyre dhe të çojnë atje bekimet e ungjillit. Shërbëtorët e Krishtit duhet të hanë çfarë t’u vënë përpara, duke mos bërë naze për ushqimin e tyre dhe duke mos shkaktuar telashe në atë shtëpi. Në fund të fundit, ushqimi nuk është gjëja kryesore në jetët e tyre. Qytetet që pranojnë lajmëtarët e Zotit përfitojnë shërimin e banorëve të tyre mëkatarë. Gjithashtu Mbreti u afrohet më shumë atyre (v. 9).
Një qytet mund ta kundërshtojë ungjillin dhe më pas t’i mohohet privilegji i të dëgjuarit përsëri të tij (v. 10-12). Në punët e Perëndisë ekziston një kohë kur mesazhi dëgjohet për herë të fundit. Njerëzit nuk duhet të luajnë me ungjillin, sepse ai mund t’u hiqet përgjithmonë. Drita e hedhur poshtë është dritë e mohuar. Qytetet dhe fshatrat që janë të privilegjuar për të dëgjuar ungjillin dhe që e refuzojnë dëgjimin e lajmit të mirë do të gjykohen më ashpër se qyteti i Sodomës. Sa më i madh privilegji, aq më e madhe përgjegjësia.

10:13, 14 Ndërkohë që Jezusi po thoshte këto fjalë, iu kujtuan tre qytete të Galilesë që kishin qenë më të privilegjuar se çdo qytet tjetër. Ato kishin parë se si Ai kishte kryer mrekulli në rrugët e tyre. Ato kishin dëgjuar mësimet e Tij të mrekullueshme. E përsëri ato e refuzuan Atë. Nëse mrekullitë që Ai kreu në Korazin dhe Betsaidado të ishin bërë në Tirën dhe Sidonin e lashtë, këto dy të fundit do të ishin penduar thellë. Ngaqë qytetet e Galilesë nuk ishin prekur fare nga veprat e Jezusit, gjykimi i tyre do të ishte më i ashpër sesa gjykimi i Tirës dhe Sidonit. Nga faktet historike dihet që Korazini dhe Betsaida janë shkatërruar plotësisht, aq sa nuk dihet se ku ka qenë vendodhja e saktë e tyre.

10:15 Kapernaumi u bë qyteti i Jezusit pasi Ai lëvizi nga Nazareti. Për sa i përket privilegjit ai ishte ngritur në qiell. Por ai përbuzi Qytetarin më të shquar të tij dhe humbi ditën e mundësisë së tij. Kështu që ai do të poshtërohet deri në ferr në ditën e gjykimit.

10:16 Jezusi i mbylli udhëzimet e Tij për të shtatëdhjetët me një thënie që ata ishin ambasadorët e Tij. Të kundërshtoje ata do të thoshte të kundërshtoje Atë, dhe të kundërshtoje Atë do të thoshte të kundërshtoje Perëndinë At.

Ryle komenton:

Ndoshta në gjithë Dhjatën e Re nuk ka një gjuhë më të fortë rreth dinjitetit të punës së një shërbëtori besnik dhe fajin që marrin mbi vete ata që refuzojnë të dëgjojnë mesazhin e tij. Duhet të mos harrojmë që është një gjuhë që nuk i drejtohet të dymbëdhjetë dishepujve, por të shtatëdhjetëve emrat dhe historitë e të cilëve ne nuk i njohim. Scott shënon, “Të kundërshtosh një ambasador, ose ta trajtosh atë me përbuzje, është një fyerje botërisht ndaj princit që e dërgoi atë, ndaj atij të cilin ai ambasador përfaqëson. Apostujt dhe shtatëdhjetë dishepujt ishin ambasadorë dhe përfaqësues të Krishtit; dhe ata që i kundërshtojnë dhe i përbuzin ata në fakt hedhin poshtë dhe përbuzin Atë.” {{3}}

D. Kthimi i të Shtatëdhjetëve (10:17-24)

10:17, 18 Kur u kthyen nga misioni i tyre, të shtatëdhjetët ishin të ngazëllyer sepse edhe demonët u ishin nënshtruar atyre. Përgjigjja e Jezusit mund të kuptohet në dy mënyra. Së pari mund të ketë domethënien që Ai pa në suksesin e tyre një shenjë të rënies së Satanit … nga qielli. Jamieson, Fausset dhe Brown parafrazojnë fjalët e Tij:

Unë ju ndoqa në misionin tuaj dhe pashë triumfin e tij; ndërkohë që ju ishit duke u mrekulluar me faktin që demonët u nënshtroheshin në emrin Tim, një spektakël madhështor shfaqej në sytë e Mi; i papritur si lëshimi i një shkrepëtime nga qielli në tokë, ja Satani po binte nga qielli.

Kjo rënie e Satanit është ende në të ardhmen. Ai do të zbohet nga qielli nga Mikaeli dhe engjëjt e tij (Zbulesa 12:7-9). Kjo do të ndodhë gjatë Periudhës së Mundimit të Madh, përpara Mbretërimit të Lavdishëm të Krishtit në tokë.

Një interpretim i dytë i mundshëm për fjalët e Jezusit është një paralajmërim kundër krenarisë. Sikur Ai ishte duke thënë: “Po, juve jeni krenarë sepse edhe demonët iu nënshtruan. Por mos harroni – krenaria është mëkati mëmë. Ishte krenaria që rezultoi në rënien e Luciferit, dhe në dëbimin e tij nga qielli. Kini kujdes që ta shmangni këtë rrezik.”

10:19 Zoti u kishte dhënë dishepujve të Tij autoritet kundër forcave të djallit. Atyre u ishte siguruar mbrojtje kundër dëmtimeve gjatë misionit të tyre. Kjo është e vërtetë për të gjithë shërbëtorët e Perëndisë; ata janë të mbrojtur.

10:20 E përsëri ata nuk duhet të gëzoheshin për fuqinë e tyre mbi frymërat e këqija, por për më tepër për shpëtimin e tyre. Ky është i vetmi moment i shkruar kur Zoti u tha dishepujve të Vet të mos gëzohen. Ekzistojnë rreziqe tepër dinake që lidhen me suksesin në shërbesën e Krishterë, ndërkohë që fakti se emrat tanë janë të shkruar në qiej na kujtojnë ne për borxhin e pafund që i kemi Perëndisë dhe Birit të Tij. Është diçka e sigurt të gëzohesh në shpëtimin nëpërmjet hirit.

10:21 I hedhur poshtë nga masa e njerëzve, Jezusi pa mbi ndjekësit e Tij të përulur dhe ngazëlloi në frymë, duke falënderuar Atin për urtësinë e Tij të pashoqe. Të shtatëdhjetët nuk ishin njerëzit e urtë dhe të zgjuar të kësaj bote. Ata nuk ishin intelektualë apo shkollarë. Ata ishin thjesht fëmijë të vegjël! Por ata ishin fëmijë me besim, përkushtim dhe bindje të padiskutueshme. Intelektualët ishin tepër të mençur, tepër të zgjuar për të mirën e tyre. Krenaria e tyre i verboi ata ndaj vlerës së vërtetë të Birit të dashur të Perëndisë. Është nëpërmjet fëmijëve të vegjël që Perëndia mund të punojë në mënyrën më efektive. Zoti ynë ishte i gëzuar për të gjithë ata që Ati i kishte dhënë, dhe për këtë sukses të parë të të shtatëdhjetëve, që paratha rënien e Satanit.

10:22 Gjithçka i ishte dhënë Birit nga Ati i Tij, qofshin gjërat në qiell, në tokë ose nën tokë. Perëndia e vendosi gjithë universin nën autoritetin e Birit të Tij. Askush nuk e di kush është Biri përveç Atit. Ekziston një mister në lidhje me Mishërimin që askush tjetër përveç Atit nuk mund ta dijë. Si mundet Perëndia të bëhet Njeri dhe të jetojë në një trup njerëzor është përtej të kuptuarit të krijesës. Askush nuk e di se kush është Ati përveç Birit dhe atij që Biri do t’ia zbulojë. Perëndia gjithashtu është përtej të kuptuarit njerëzor. Biri e njeh Atë në një mënyrë të përsosur dhe Biri ia ka zbuluar Atë njerëzve të dobët, të thjeshtë dhe të përbuzur që kanë besim tek Ai (1 e Korintasve. 1:26-29). Ata që kanë parë Birin kanë parë Atin. I vetëmlinduri Bir që është në gjirin e të Atit, është ai që e ka bërë të njohur Atin (Gjoni 1:18).

Kelly thotë, “Biri e zbulon Atin; por mendja e njeriut gjithmonë e ndan veten në pjesa kur përpiqet të sqarojë enigmën e pazgjidhshme të lavdisë personale të Krishtit.”

10:23, 24 Veçmas, Zoti u tha dishepujve të Tij që ata ishin duke jetuar në një ditë të një privilegji të pashembullt. Profetët dhe mbretërit e Dhjatës së Vjetër kishin dëshiruar t’i shihnin ditët e Mesias, por nuk i kishin parë. Këtu Zoti Jezus shpall se është Ai për të cilin kishin profetizuar profetët e DhV – Mesia. Dishepujt ishin të privilegjuar të shihnin mrekullitë dhe të dëgjonin mësimet e dhëna nga goja e Shpresës së Izraelit.

E. Doktori i ligjit dhe Samaritani i mirë (10:25-37)

10:25 Doktori i ligjit, një ekspert në mësimet e Ligjit të Moisiut, me sa duket nuk ishte i sinqertë në pyetjen e tij. Ai po përpiqej t’i punonte një reng Shpëtimtarit, ta vinte në provë Atë. Ndoshta ai mendonte se Zoti do ta hidhte poshtë ligjin. Për të Jezusi ishte vetëm një Mësues, dhe jeta e përjetshme ishte diçka që ai mund ta fitonte ose meritonte.

10:26-28 Zoti Jezus i mori në konsideratë të gjitha këto përpara se t’i përgjigjej. Nëse ky doktor i ligjit do të kishte qenë i përulur dhe i penduar, Shpëtimtari do t’i ishte përgjigjur në një mënyrë më të drejtpërdrejtë. Nën ato rrethana, Jezusi ia drejtoi vëmendjen tek ligji. Çfarë kërkonte ligji? Ai kërkonte që njeriu të donte Zotin mbi gjithçka, dhe të afërmin porsi vetveten. Jezusi i tha atij se në qoftë se do të bënte këto do të jetonte.

Fillimisht mund të duket sikur Zoti po mësonte që shpëtimi mund të arrihet me anë të zbatimit të ligjit. Por nuk ishte kështu. Perëndia kurrë nuk pati ndërmend që dikush mund të shpëtohej duke zbatuar ligjin. Dhjetë Urdhëresat iu dhanë njerëzve që ishin tashmë mëkatarë. Qëllimi i ligjit nuk ishte të shpëtonte njerëz, por të prodhonte dijeninë mbi mëkatin. Funksioni i ligjit është për t’i treguar njeriut sa mëkatar është ai.

Është e pamundur për një njeri mëkatar ta dojë Perëndinë me gjithë zemrën e tij dhe të afërmin si vetveten. Nëse ai do të mund ta bënte këtë nga lindja deri në vdekjen e tij, ai nuk do të kishte nevojë për shpëtim. Ai nuk do të ishte i humbur. Por edhe pas kësaj, çmimi i tij do të ishte vetëm një jetë e gjatë në tokë, jo një jetë e përjetshme në qiell. Për sa kohë që do të jetonte pa mëkat, ai do të vazhdonte të jetonte. Jeta e përjetshme është vetëm për mëkatarët që pohojnë gjendjen e tyre të humbur dhe që shpëtohen nëpërmjet hirit të Perëndisë.

Kështu pra thënia e Jezusit,“Vepro kështu dhe do të rrosh,” ishte thjesht një thënie hipotetike. Nëse referimi që i bëri Ai ligjit kishte pasur efektin e dëshiruar tek doktori i ligjit, ai do të kishte thënë, “Nëse kjo është ajo çfarë Perëndia kërkon, atëherë unë jam i humbur dhe pa shpresë. Unë e lë veten time në dashurinë dhe mëshirën Tënde. Më shpëto me anë të hirit Tënd!”

10:29 Në vend të kësaj, ai kërkoi të shfajësonte veten. Përse e bëri ai këtë? Askush nuk e pati akuzuar. Ai ishte në dijeni të gabimit dhe zemra e tij u ngrit me krenari për të rezistuar. Ai pyeti, “Po kush është i afërmi im?” Kjo ishte një metodë dredhuese nga ana e tij.

10:30-35 Dhe ishte pikërisht një përgjigje për këtë pyetje që Zoti Jezus tregoi historinë e Samaritanit të mirë. Detajet e historisë janë të njohura. Viktima së cilës i kishte ndodhur plaçkitja (mundësia më e madhe është që ky person të kishte qenë Jude), shtrihej gati gjysmë i vdekur në rrugën për në Jeriko. Prifti Jude dhe Leviti refuzuan ta ndihmonin; ndoshta ata kishin frikë se mos ishte një komplot ose që edhe ata mund të plaçkiteshin nëse do të vonoheshin me të. Ishte pikërisht një Samaritan i urryer që erdhi për ta shpëtuar, që i dha atij ndihmën e parë, që e çoi në një han dhe që pagoi për të. Për Samaritanin, një Jude në nevojë ishte i afërmi i tij.

10:36,37 Më pas Shpëtimtari i bëri atij pyetjen së cilës nuk mund t’i shpëtonte. Cili nga këta të tre provoi të ishte i afërmi i këtij burri të pashpresë? Sigurisht, ai që tregoi mëshirë. Po, sigurisht. Atëherë doktori i ligjit duhet të shkonte dhe të bënte të njëjtën gjë. “Nëse një Samaritan provoi se ishte një i afërm i vërtetë i një Judeu duke treguar mëshirë për të, atëherë të gjithë njerëzit janë të afërm.”{{4}}

Është e thjeshtë për ne për të parë tek prifti dhe Leviti se sa i varfër është ligji në aspektin e të ndihmuarit të një mëkatari të vdekur; ligji urdhëroi “Duaje të afërmin tënd porsi vetveten,” por nuk dha ndihmën për t’iu bindur. Është po aq e thjeshtë të identifikosh Samaritanin e mirë me Zotin Jezus i cili erdhi atje ku ne ishim, na shpëtoi nga mëkatet dhe na siguroi ne plotësisht nga toka për në qiell nëpër gjithë përjetësinë. Priftërinjtë dhe Levitët mund të na zhgënjejnë, por Samaritani i Mirë kurrë.

Historia e Samaritanit të mirë pati një kthesë të papritur në vetvete. Ajo filloi me përgjigjen ndaj pyetjes “Kush është i afërmi im?,” por mbaroi me pyetjen “Ndaj kujt je ti një i afërt?”

F. Maria dhe Marta (10:38-42)

10:38-41 Zoti tani e përqendron vëmendjen e Tij në Fjalën e Perëndisë dhe tek lutja, si dy pasuri të mëdha bekimesh. (10:38-11:54)

Maria u ul në këmbët e Jezusit dhe dëgjonte fjalën e Tij, ndërkohë që Marta ishte krejt e zënë me përgatitjet e saj për Mysafirin Mbretëror. Ajo donte që Zoti ta qortonte të motrën për faktin që ajo nuk po e ndihmonte, por Jezusi e qortoi Martën butësisht për shqetësimin e saj.

10:42 Zoti ynë vlerëson dashurinë tonë më tepër sesa shërbesën tonë. Shërbesa mund të molepset me krenari dhe vetmburrje. Të kalosh kohën tënde me Të është e vetmja gjë e nevojshme, ajo pjesë e mirë që nuk do të hiqet kurrë. “Zoti dëshiron të na kthejë ne nga Marta në Mari,” komenton C. A. Coates, “ashtu siç dëshiron të na kthejë nga doktorë të ligjit në të afërt.” {{5}}

Charles R. Erdman shkruan:

Ndërkohë që Zoti vlerëson gjithçka që ne ndërmarrim për Të, Ai e di që nevoja jonë kryesore është të ulemi në këmbët e Tij dhe të mësojmë cili është vullneti i Tij; dhe më pas në detyrën tonë do të jemi të qetë, me paqe dhe të sjellshëm, dhe në fund shërbesa jonë mund të arrijë përsosmërinë e asaj të Marisë kur në një skenë të mëpasshme ajo derdhi në këmbët e Jezusit vajin e çmuar, era e këndshme e të cilit ende është duke mbushur botën. {{6}}

G. Lutja e Dishepujve (11:1-4)

Midis kapitujve 10 dhe 11, gjendet një interval kohor i cili mbulohet nga Gjoni 9:1-10:21.

11:1 Ky është një nga referimet e tjera që Luka i bën jetës së lutjeve të Zotit tonë. Kjo gjë përputhet me qëllimin që Luka ka për ta paraqitur Krishtin si Biri i Njeriut i cili ishte gjithmonë i varur tek Perëndia Ati i Tij. Dishepujt e kishin kuptuar që lutja ishte një forcë e vërtetë dhe jetësore në jetën e Jezusit. Duke e parë Atë që lutej, atyre u hipte dëshira për t’u lutur si Ai. Dhe kështu një nga dishepujt i kërkoi Atij t’i mësonte ata të luteshin. Ai nuk tha, “Na mëso si të lutemi,” por “Na mëso të lutemi.” Megjithatë, kërkesa sigurisht që përfshin si faktin ashtu edhe metodën.

11:2 Lutja modele që Zoti Jezus u dha atyre në kohën tonë është disi ndryshe nga e ashtuquajtura lutja e Zotit tek Ungjilli i Mateut. Të gjitha këto ndryshime kanë një qëllim dhe një domethënie. Asnjë prej tyre nuk është pa kuptim.

Para së gjithash, Zoti i mësoi dishepujt t’i drejtoheshin Perëndisë si Ati ynë. Kjo marrëdhënie intime familjare ishte e panjohur nga besimtarët e DhV. Ajo thjesht do të thotë që besimtarët tani duhet të flasin me Perëndinë si me Atin e tyre të dashur qiellor. Më pas atyre u mësohet të luten që emri i Perëndisë duhet të shenjtërohet. Kjo shpreh dëshirën e madhe të zemrës së besimtarit që Ai duhet të nderohet, lartësohet dhe adhurohet. Në peticionin “Ardhtë mbretëria jote,” ne kemi një lutje që do të arrijë shpejt dita kur Perëndia do të vërë poshtë forcat e djallit dhe në Personin e Krishtit, do të mbretërojë mbi tokën ku vullneti i Tij do të bëhet si në qiell edhe në tokë.

11:3 Pasi ka kërkuar së pari mbretërinë e Perëndisë dhe drejtësinë e Tij, lutësit i mësohet të bëjë të njohura nevojat e tij personale dhe dëshirat. Nevojën e përhershme për ushqim, si fizik ashtu edhe shpirtëror. Ne duhet të jetojmë në varësi të përditshme tek Ai, duke e shpallur Atë si burimi i vetëm i çdo lloj të mire.

11:4 Më pas vjen lutja për faljen e mëkateve, bazuar në faktin që ne kemi treguar një frymë faljeje ndaj të tjerëve. Duket qartë që kjo nuk i referohet faljes nga dënimi i mëkatit. Kjo falje është bazuar në veprën e përfunduar të Krishtit në Kalvar, dhe merret vetëm me anë të besimit. Por këtu ne po merremi me një falje prindërore ose qeveritare. Pasi shpëtohemi, Perëndia vepron me ne si me fëmijët e Tij. Nëse Ai gjen në ne një frymë që nuk fal dhe një zemër të ashpër, Ai do të na ndëshkojë rëndë derisa të thyhemi dhe të kthehemi në përbashkësi me Të. Kjo falje ka të bëjë me përbashkësinë me Perëndinë dhe jo me marrëdhënien me Të.

Lutja “Mos lejo të biem në tundim” paraqet vështirësi për disa. Ne e dimë që Perëndia kurrë nuk tundon dikë për mëkat. Por Ai na lejon ne të përjetojmë prova në jetë dhe këto janë për të mirën tonë. Mendimi këtu duket se lidhet me faktin që ne vazhdimisht duhet të jemi në dijeni të prirjes që kemi për t’u larguar dhe për të mëkatuar. Ne duhet t’i kërkojmë Zotit të na ruajë për të mos rënë në mëkat, edhe pse ne vetë mund ta dëshirojmë një gjë të tillë. Ne duhet të lutemi që mundësia për të mëkatuar dhe dëshira për ta bërë atë nuk duhet të përputhen. Lutja shpreh një mosbesim të aftësive tona për t’i rezistuar tundimit. Lutja mbyllet me një kërkesë për çlirim nga i ligu. {{7}}

H. Dy Shëmbëlltyra në lidhje me Lutjen (11:5-13)

11:5-8 Duke vazhduar me subjektin e lutjes, Zoti dha një ilustrim për të treguar dëshirën që ka Perëndia për të dëgjuar dhe për t’iu përgjigjur kërkesave të fëmijëve të Tij. Historia ka të bëjë me një burrë që pati një mysafir i cili mbërriti në shtëpinë e tij në mesnatë. Fatkeqësisht ai nuk kishte ushqim sa duhet. Kështu që shkoi në shtëpinë e komshiut të tij, trokiti në derë dhe kërkoi tre bukë. Në fillim komshiu u mërzit nga ndërprerja e gjumit dhe nuk u ngrit. Por nga thirrjet dhe trokitjet e vazhdueshme të mikut të tij, më në fund u ngrit dhe i dha atij atë për të cilën kishte nevojë.

Duke përdorur këtë ilustrim ne duhet të kemi kujdes për të shmangur disa përfundime. Ai nuk do të thotë që Perëndia mërzitet nga kërkesat tona të vazhdueshme. Dhe nuk sugjeron që e vetmja mënyrë për të marrë përgjigjet e lutjeve është vazhdimi i kërkesave.

Teksti mëson që nëse një njeri dëshiron të ndihmojë një mik të tij për shkak të këmbënguljes së tij, Perëndia dëshiron akoma më tepër të dëgjojë të qarat e fëmijëve të Tij.

11:9 Pjesa mëson që ne nuk duhet të dekurajohemi apo të lodhemi në jetën tonë të lutjes. “Vazhdoni të kërkoni…vazhdoni të lypni… vazhdoni të trokitni…”{{8}} Ndonjëherë Perëndia i përgjigjet lutjeve tona që herën e parë kur ne kërkojmë. Por në raste të tjera Ai përgjigjet vetëm pas një kërkese të vazhdueshme.

Perëndia i përgjigjet lutjeve:

Ndonjëherë kur zemrat janë të dobta,
Ai jep ato dhurata që besimtarët kërkojnë;
Por shpesh besimi duhet të mësojë një pushim më të thellë,
dhe t’i besojë heshtjes së Perëndisë kur Ai nuk flet;
Sepse Ai emri i të cilit është dashuri do të dërgojë më të mirën,
Yjet mund të shuhen, malet mund të bien,
Por Perëndia është i vërtetë; premtimet e Tij janë të sigurta.
Ai është vetë fuqia. – M. G. P.

Shëmbëlltyra duket sikur mëson shkallët që sa vijnë dhe rriten të këmbënguljes – lyp, kërko, trokit.

11:10 Kjo pjesë mëson që kushdo që lyp merr, kush kërkon gjen dhe do t’i hapet atij që troket. Ky është një premtim që kur lutemi, Perëndia gjithmonë na jep atë që i kërkojmë ose diçka më të mirë. Një përgjigje “jo” do të thotë se Ai e di që kërkesa jonë nuk do të jetë gjëja më e mirë për ne; atëherë mohimi i Tij është më i mirë se kërkesa jonë.

11:11, 12 Gjithashtu na mëson që Perëndia nuk na mashtron ne duke na dhënë një gur në vend të bukës. Në ato ditë buka kishte formën e rrumbullakët të një guri. Perëndia kurrë nuk do të tallet me ne duke na dhënë diçka të pangrënshme kur ne i kërkojmë Atij ushqim. Nëse ne i kërkojmë peshk Ai nuk do të na japë gjarpër, që do të thotë diçka që do të na shkatërronte. Dhe nëse i kërkojmë një vezë, Ai nuk do të na japë një akrep, pra diçka që do të shkaktonte dhimbje të madhe.

11:13 Një baba njerëzor nuk jep dhurata të këqija; megjithëse ai ka një natyrë mëkatare, ai di t’u japë dhurata të mira fëmijëve të tij. Aq më tepër Ati ynë qiellor dëshiron t’u dhurojë Frymën e Shenjtë atyre që ia kërkojnë. J. G. Bellet thotë, “Është mjaft domethënëse që dhurata që Ai zgjedh si një dhuratë për të cilën ne kemi shumë nevojë dhe që Ai dëshiron shumë të na e japë, është Fryma e Shenjtë.” Kur Jezusi tha këto fjalë, Fryma e Shenjtë nuk ishte dhënë akoma (Gjoni 7:39). Ne nuk duhet të lutemi sot për dhënien e Frymës së Shenjtë si një Person që banon tek ne, sepse Ai vjen për të jetuar tek ne në momentin që ne kthehemi tek Zoti (Rom. 8:9b; Efesianeve 1:13, 14).

Por sigurisht që është e domosdoshme për ne të lutemi për Frymën e Shenjtë në mënyra të tjera. Ne duhet të lutemi që të mund të mësohemi nga Fryma e Shenjtë, që të drejtohemi nga Fryma dhe që fuqia e Tij të derdhet në ne në shërbesën tonë për Krishtin.

Është krejt e mundshme që kur Jezusi u mësoi dishepujve të kërkonin Frymën e Shenjtë, Ai të ishte duke folur për fuqinë e Frymës që do t’u mundësonte atyre të jetonin atë lloj dishepullimi që nuk i takon kësaj bote dhe për të cilin Ai u kishte folur në kapitujt pararendës. Gjatë kësaj kohe, ata ndoshta ishin duke menduar se sa e vështirë do të ishte të përballoje provat e dishepullimit me forcat e tyre. Kjo është, sigurisht, shumë e vërtetë. Fryma e Shenjtë është fuqia që i mundëson dikujt të jetuarit e një jete të Krishtere. Kështu pra Jezusi e paraqiti Perëndinë me një dëshirë tepër të madhe për t’ua dhënë këtë fuqi atyre që ia kërkojnë.

Në origjinalin Grek, vargu 13 nuk thotë që Perëndia do ta japë Frymën e Shenjtë, por për më tepër Ai do të “japë Frymë të Shenjtë” (në formën e pashquar). Profesor H. B. Swete tregon që kur emri vendoset në trajtën e shquar, i referohet Vetë Personit, por kur është në formën e tij të pashquar, i referohet dhuratave të Tij ose veprimeve që bëhen për të mirën tonë. Kështu pra në këtë pjesë, nuk është fjala për një lutje për Personin e Frymës së Shenjtë, por për më tepër për shërbesat e Tij në jetët tona. Kjo vërtetohet akoma më shumë nga paragrafi parallel që gjendet tek Mateu 7:11 ku shkruhet, “aq më tepër Ati juaj që është në qiej, do t’u japë gjëra të mira atyre që ia kërkojnë.”

I. Jezusi u përgjigjet kritikëve të Tij (11:14-26)

11:14-16 Duke dëbuar një demon që kishte bërë që viktima e tij të ishte memece, Jezusi krijoi një trazirë mes njerëzve. Ndërkohë që turmat mrekulloheshin, të tjerët bëheshin akoma më haptazi kundërshtarë të Tij. Ky kundërshtim mori dy forma kryesore. Disa e akuzonin Atë për dëbim të demonëve me anë të fuqisë së Beelzebubit, princit të demonëve. Të tjerë sugjeronin që Ai duhet të kryente një shenjë nga qielli; ndoshta ata mendonin se një gjë e tillë do të hidhte poshtë akuzën që po bëhej kundër Tij.

11:17, 18 Akuza që Ai i dëbonte demonët për shkak se banohej nga Beelzebubi, gjen përgjigjen e saj në vargjet 17-26. Ndërkohë që kërkesa për një shenjë e gjen përgjigjen e saj në vargun 29. Para së gjithash, Zoti Jezus u kujtoi atyre që çdo mbretëri e përçarë në vetvete shkatërrohet, dhe çdo shtëpi e përçarë në vetvete rrëzohet. Nëse Ai ishte një vegël e Satanit në dëbimin e demonëve, atëherë Satani do të ishte duke luftuar kundër vetvetes. Është qesharake të mendosh që demoni do të luftonte kundër vetvetes dhe do të shkatërronte kështu qëllimet e tij.

11:19 Së dyti, Zoti u kujtoi kritikëve të Tij që disa nga bashkëkombasit e tyre në atë kohë ishin duke dëbuar demonë nga njerëz të ndryshëm. Nëse Ai e bënte këtë gjë me anë të fuqisë së Satanit, rrjedhimisht që edhe ata e bënin këtë gjë po me atë fuqi. Sigurisht, Judenjtë nuk do të mund ta pranonin kurrë këtë gjë. Dhe përsëri si mund ta mohonin ata fuqinë e argumentit? Fuqia për të dëbuar demonë vinte ose nga Perëndia ose nga Satani. Duhet të ishte ose njëra ose tjetra; nuk mund të ishin të dyja. Nëse Jezusi po vepronte me anë të fuqisë së Satanit, atëherë edhe ushtruesit Judenj vareshin tek e njëjta forcë. Të dënoje Atë do të thoshte të dënoje edhe ata.

11:20 Shpjegimi i vërtetë është që Jezusi i dëbonte demonët me gishtin e Perëndisë. Çfarë donte të thoshte Ai me fjalët me gishtin e Perëndisë? Në shënimin e bërë tek Mateu (12:28), ne lexojmë: “Por, në qoftë se unë i dëboj djajtë me ndihmën e Frymës së Perëndisë, atëherë mbretëria e Perëndisë ka ardhur në mes tuaj.” Kështu pra ne dalim në përfundimin që gishti i Perëndisë është i njëjtë me Frymën e Perëndisë. Fakti që Jezusi ishte duke i dëbuar demonët me anë të Frymës së Perëndisë ishte me të vërtetë një evidencë që tregonte se mbretëria e Perëndisë kishte ardhur në mes njerëzve të atij brezi. Mbretëria kishte ardhur në Personin e Vetë Mbretit. Fakti që Zoti Jezus ishte atje, duke kryer mrekulli të tilla, ishte një provë pozitive që tregonte se Drejtuesi i vajosur i Perëndisë ishte shfaqur në skenën e historisë.

11:21, 22 Deri tani, Satani ishte një burrë i fortë i armatosur mirë, që qeveriste mbi oborrin e tij. Ata që ishin të pushtuar nga demonë mbaheshin të mbërthyer prej tij, dhe nuk gjendej askush që ta sfidonte. Pasuria e tij ishte në paqe, që do të thotë se askush nuk kishte fuqi ta kundërshtonte. Zoti Jezus ishte më i fortë se Satani, ai erdhi, e mundi, ia mori armët dhe ndau plaçkat e tij.

As vetë kritikët e Tij nuk mund ta mohonin që frymërat e ndyra po dëboheshin nga Jezusi. Kjo do të thoshte që Satani ishte mundur dhe që viktimat e tij ishin çliruar. Pikërisht kjo është ajo çfarë këto vargje tregojnë.

11:23 Më pas Jezusi shtoi që nëse dikush nuk është me Të, ai është kundër Tij, dhe kush nuk mbledh me Të, shpërndan. Siç dikush ka thënë, “Një njeri është o nga njëra anë o nga ana tjetër.” Ne tashmë kemi përmendur të ashtuquajturën kontradiktë midis këtij vargu dhe 9:50’tës. Nëse problemi është tek Personi dhe vepra e Krishtit, atëherë nuk mund të ketë neutralitet. Një njeri që nuk është për Krishtin është kundër Tij. Por kur vjen fjala tek shërbesa e Krishterë, ata që nuk janë kundër shërbëtorëve të Krishtit janë me ta. Në vargun e parë është një çështje që i takon shpëtimit, në të dytin një çështje shërbese.

11:24-26 Tani Zoti shpall një paralajmërim. Ata e kishin akuzuar Atë si të ishte i pushtuar nga demonët. Ai e ngjason kombin e tyre me një njeri që kishte qenë përkohësisht i kuruar nga idemonizimi. Kjo gjë ishte e vërtetë në historinë e tyre. Përpara robërisë, kombi i Izraelit ishte i pushtuar nga demoni i idhujtarisë. Por robëria i çliroi ata nga ajo frymë e keqe, dhe që atëherë Judenjtë nuk u dhanë më pas idhujtarisë. Shtëpia e tyre ishte e fshirë dhe e zbukuruar, por ata refuzuan Zotin Jezus dhe nuk e lejuan Atë të hynte aty dhe të merrte në dorëzim gjithçka. Prandaj Ai parashikoi që në një ditë të ardhshme, fryma e ndyrë do të mblidhte edhe shtatë frymëra të tjera më të këqinj se ai dhe ato do të hynin dhe do të banonin aty. Kjo i referohet formës së tmerrshme të idhujtarisë që kombi i Izraelit do të pranojë gjatë Periudhës së Mundimit; ata do ta shpallin Antikrishtin Perëndi (Gjoni 5:43) dhe dënimi për këtë mëkat do të jetë më i madh se çdo dënim tjetër që kombi ka pësuar ndonjëherë.

Ndërkohë që ky ilustrim i referohet në radhë të parë historisë së kombit të Izraelit, ai paraqet edhe pamjaftueshmërinë e një pendimi të thjeshtë apo një reformimi në jetën e një individi. Nuk mjafton të kthesh vetëm një faqe të jetës tënde. Zoti Jezus Krisht duhet mirëpritur në zemër dhe në jetë. Në të kundërt jeta është më e hapur për hyrjen e formave të mëkatit të cilat janë shumë më të këqija se mëkatet që janë kryer më parë.

J. Më të bekuar se Maria (11:27, 28)

Një grua doli nga turma për ta përshëndetur Jezusin me fjalët, “Lum barku që të barti dhe gjinjtë që të mendën!” Përgjigjja që Zoti dha ishte shumë domethënëse. Ai nuk e mohoi faktin që Maria, nëna e Tij, ishte e bekuar, por Ai e kaloi këtë duke thënë që ishte shumë më e rëndësishme të dëgjoje Fjalën e Perëndisë dhe ta zbatoje atë. Me fjalë të tjera, edhe Virgjëresha Mari ishte më e bekuar duke besuar dhe duke ndjekur Jezusin sesa në të qenurit nëna e Tij. Marrëdhënia natyrore nuk është aq e rëndësishme sa marrëdhënia frymërore. Kjo mjafton për të mbyllur gojën e atyre që e bëjnë Marian një objekt adhurimi.

K. Shenja e Jonas (11:29-32)

11:29 Në vargun 16, disa e kishin tunduar Zotin Jezus, duke i kërkuar Atij një shenjë nga qielli. Ai tani i përgjigjet asaj kërkese duke ia atribuar atë një brezi të lig. Në radhë të parë ai ishte duke folur në lidhje me kombin e Izraelit që ishte duke jetuar në atë kohë. Populli i Izraelit ishte i privilegjuar me prezencën e Birit të Perëndisë. Ata kishin dëgjuar fjalët e Tij dhe ishin dëshmitarë të mrekullive të Tij. Por ata nuk ishin të kënaqur me këtë. Ata tani pretendonin që nëse do të shihnin një vepër të mbinatyrshme dhe madhështore në qiej, do të besonin në Të. Përgjigjja e Zotit ishte që asnjë shenjë më tepër nuk do t’u jepej atyre përveç shenjës së profetit Jona.

11:30 Ai po i referohej ringjalljes së Tij prej së vdekurish. Ashtu si Jona u çlirua nga deti, pasi kishte qenë në barkun e balenës për tre ditë dhe tre netë, kështu Zoti Jezus do të ngrihej prej së vdekurish pasi do të rrinte në varr për tre ditë dhe tre netë. Me fjalë të tjera, mrekullia e fundit dhe vendimtare në shërbesën tokësore të Zotit Jezus do të ishte ringjallja e Tij. Jona ishte një shenjë për Ninivasit. Kur ai shkoi të predikonte tek ky metropol Johebre, ai shkoi si dikush që në mënyrë figurative të paktën, ishte ringjallur prej së vdekurish.

11:31, 32 Mbretëresha e Mesditës, Mbretëresha Pagane e Shebës, udhëtoi shumë për të dëgjuar urtësinë e Salomonit. Ajo nuk pa asnjë mrekulli. Nëse ajo do të kishte pasur privilegjin për të jetuar në ditët e Zotit, sa e gatshme do të ishte ajo për ta pranuar Atë! Prandaj ajo do të ngrihet ditën e gjyqit kundër atyre njerëzve të këqinj të cilët ishin të privilegjuar të shihnin veprat e mbinatyrshme të Zotit Jezus dhe megjithatë këta e hodhën poshtë Atë. Një më i madh se Jona dhe se Salomoni kishte hyrë në historinë njerëzore. Ndërsa njerëzit e Ninives u penduan për predikimin e Jonas, njerëzit e Izraelit refuzuan të pendoheshin për predikimin e dikujt që ishte më i madh se Jona.

Mosbesimi sot tallet me historinë e Jonas, duke e quajtur atë një legjendë të Hebrenjve. Jezusi foli për Jonën si për një person aktual të historisë, ashtu siç foli edhe për Salomonin. Njerëzit që thonë se do të besonin nëse do të shihnin një mrekulli gabohen. Besimi nuk bazohet në evidencat e ndjenjave, por në fjalën e gjallë të Perëndisë. Nëse një njeri nuk do të besojë Fjalën e Perëndisë, ai nuk do të besojë edhe nëse dikush do të ringjallet prej së vdekurish. Qëndrimi që kërkon një shenjë nuk e kënaq Perëndinë. Ky nuk është besim, por shikim. Mosbesimi thotë, “Le të shoh më parë dhe më pas do të besoj.” Perëndia thotë, “Beso dhe më pas do të shohësh.”

L .Shëmbëlltyra e Llambës (11:33-36)

11:33 Në pamje të parë ne mund të mendojmë që nuk ka asnjë lidhje midis këtyre vargjeve dhe atyre pararendëseve. Por me një vëzhgim më të detajshëm, ne gjejmë një lidhje tepër të gjallë. Jezusi u kujtoi dëgjuesve të Tij që asnjëri nuk vendos një llambë të ndezur në një qilar apo nën një babunë. Ai e vë atë në një dritëmbajtëse nga ku mund të shihet dhe nga ku mund të sigurojë dritë për të gjithë ata që hyjnë në atë dhomë.

Zbatimi është ky: Perëndia është Ai që ka ndezur llambën. Në Personin dhe veprën e Zotit Jezus, Ai siguroi një zjarr ndriçues për botën. Nëse dikush nuk e sheh Dritën, nuk është faji i Perëndisë. Në kapitullin 8, Jezusi ishte duke folur për përgjegjësinë e atyre që tashmë ishin dishepujt e Tij, për ta shpallur besimin dhe për të mos e fshehur atë nën një enë. Këtu në 11:33 Ai është duke ekspozuar mosbesimin e kritikëve që kërkonin një shenjë prej Tij, mosbesim që ishte shkaktuar nga zilija e tyre dhe nga frika e turpit.

11:34 Mosbesimi i tyre ishte një rezultat i motiveve të tyre të pasinqerta. Në fushën fizike, syri është ai që i jep dritë gjithë trupit. Nëse syri është i shëndetshëm, atëherë një person mund të shohë dritën. Por nëse syri është i sëmurë, pra i verbër, atëherë drita nuk mund të hyjë brenda.

Është e njëjta gjë edhe në fushën shpirtërore. Nëse një person është i sinqertë në dëshirën e tij për të ditur nëse Jezusi është Krishti i Perëndisë, atëherë Perëndia do t’ia zbulojë. Por nëse motivet e tij nuk janë të pastra, nëse ai dëshiron të kapet pas lakmisë së tij, nëse vazhdon të merakoset për atë që do të thonë të tjerët, atëherë ai është i verbuar ndaj vlerës së vërtetë të Shpëtimtarit.

11:35 Njerëzit, të cilëve iu drejtua Jezusi, mendonin se ishin shumë të zgjuar. Ata supozonin të kishin goxha dritë. Por Zoti Jezus i paralajmëroi ata të konsideronin faktin që drita që ishte në ta ishte në të vërtetë errësirë. Ajo të cilët ata pretendonin se quhej urtësi apo superioritet i largoi prej Tij.

11:36 Personi, motivet e të cilit janë të pastra, që hap gjithë qenien e tij tek Jezusi, Drita e botës, mbushet me një ndriçim shpirtëror. Jeta e tij e brendshme ndriçohet nga Krishti ashtu siç ndriçohet trupi kur ulet përballë dritës së një llambe.

M. Pastërtia e brendshme dhe e jashtme (11:37-41)

11:37-40 Kur Jezusi pranoi ftesën e një fariseu për darkë, mikpritësi i Tij u habit shumë që Ai nuk u la para buke. Jezusi i lexoi mendimet e tij dhe e qortoi atë për një hipokrizi të tillë. Jezusi e kujtoi atë duke i thënë se ajo që vlen nuk është pastërtia e jashtme e një kupe, por ajo e brendshmja. Në pamjen e jashtme, farisenjtë dukeshin shumë të drejtë, por nga brenda ata ishin të ligj dhe të shtrembër. I njëjti Perëndi që bëri anën e jashtme të njeriut, bëri edhe të brendshmen, dhe Atij i intereson që jetët tona të brendshme të jenë të pastra. “Njeriu shikon pamjen, Zoti shikon zemrën” (1 Sam. 16:7).

11:41 Zoti kuptoi sa lakmues dhe egoistë ishin këta farisenj, kështu që Ai i tha mikpritësit të Tij që në fillim të jepte si lëmoshë atë që është përbrenda. Nëse ai do ta kalonte provën bazë të dashurisë ndaj të tjerëve, atëherë të gjitha gjërat do të ishin të pastra për të. H. A. Ironside komenton:

Kur dashuria e Perëndisë mbush zemrën e një personi në atë mënyrë që ai shqetësohet për nevojat e të tjerëve, atëherë të gjitha këto rite të jashtme do të kenë vlerë. Ai që vazhdimisht mbledh për veten e tij, duke qenë tepër indiferent për të varfërin dhe nevojtarin që është afër tij, tregon që dashuria e Perëndisë nuk banon në të. {{9}}

Një autor i panjohur përmbledh:

Gjërat e ashpra që janë thënë në vargjet 39-52 kundër farisenjve dhe doktorëve të ligjit u thanë në tryezën e Fariseut (vargu 37). Ajo që ne e quajmë “shije e mirë” shpesh është përdorur si zëvendësuese e besnikërisë ndaj së vërtetës; ne qeshim kur duhet të qajmë; heshtim kur duhet të flasim. Të prishësh një drekë apo darkë është më mirë sesa të prishësh besnikërinë ndaj Perëndisë.

N. Farisenjtë qortohen (11:42-44)

11:42 Farisenjtë ishin të dhënë pas anës së jashtme. Ata ishin tepër korrektë për sa i përket edhe detajeve më të vogla të ligjit ceremonial, si për shembull e dhjeta e barishteve. Por ata ishin të pakujdesshëm në marrëdhëniet e tyre me Perëndinë dhe njeriun. Ata shtypnin të varfërin dhe dështonin në dashurinë ndaj Perëndisë. Zoti nuk i qortoi ata për të dhjetën ndaj ryzës dhe mendrës dhe çdo barishteje tjetër, por thjesht u tregoi që nuk duhet të ishin aq të zellshëm në këtë hollësi dhe të linin pas dore detyrat bazë të jetës, si drejtësinë dhe dashurinë e Perëndisë. Ata theksonin gjërat e dorës së dytë dhe linin pas dore atë që ishte kryesore. Ata shkëlqenin në atë që mund të shihej nga të tjerët, por ishin të pakujdesshëm në lidhje me atë që vetëm Perëndia mund të shihte.

11:43 Atyre u pëlqente të shfaqnin vetveten, të zinin vendet e para në sinagoga dhe të tërhiqnin sa më shumë vëmendjen e të tjerëve nëpër sheshe. Kështu, ata nuk ishin fajtorë vetëm për anën e jashtme, por edhe për krenarinë.

11:44 Së fundi Zoti i krahason ata me varret pa mbishkrime. Nën Ligjin e Moisiut, kushdo që prekte një varr ishte i papastër për shtatë ditë (Num. 19:16), madje edhe nëse nuk e dinte që ai që kishte prekur ishte një varr. Farisenjtë në pamjen e jashtme të jepnin përshtypjen se ishin kryetarë të devotshëm fetarë. Por ata duhet të vishnin një shenjë që i paralajmëronte njerëzit që ishte diçka e ndotur t’i prekje. Ata ishin si varre pa mbishkrime, plot korrupsion dhe papastërti, që infektonin të tjerët me krenarinë dhe anën e jashtme të tyre.

O. Mësuesit e ligjit denoncohen (11:45-52)

11:45 Mësuesit e ligjit ishin skribët – ekspertë në shpjegimin dhe interpretimin e Ligjit të Moisiut. Megjithatë, aftësia e tyre kufizohej kur vinte fjala për t’u treguar të tjerëve se çfarë duhet të bënin. Ata nuk e praktikonin vetë atë çfarë thoshin. Një nga mësuesit e ligjit duke qenë i prekur nga fjalët e Jezusit i kujtoi Atij se ishte duke kritikuar Farisenjtë. Ai ishte duke fyer edhe ekspertët e ligjit.

11:46 Zoti e përdori këtë si një rast për të sulmuar disa nga mëkatet e mësuesve të ligjit. Para së gjithash ata i shtypnin njerëzit me të gjitha llojet e barrëve ligjore, por nuk i ndihmonin ata për t’i mbajtur këto barrë. Siç Kelly shkruan, “Ata kishin fituar një famë të keqe për shkak të përbuzjes së atyre njerëzve prej të cilëve ata kishin fituar rëndësinë e tyre.” {{10}} Shumë nga rregullat e tyre ishin të krijuara nga njerëzit dhe nuk kishin asnjë lidhje me çështje të parëndësishme.

11:47, 48 Mësuesit e ligjit ishin vrasës hipokritë. Ata pretendonin se admironin profetët e Perëndisë. Ata kishin shkuar deri atje sa kishin ngritur monumente mbi varret e profetëve të DhV. Sigurisht që kjo dukej si një provë e respektit të tyre të thellë për ta. Por Zoti Jezus dinte se cila ishte e vërteta. Ndërkohë që në pamjen e jashtme ata e veçonin veten nga etërit e tyre Judenj të cilët kishin vrarë profetët, ata vetë ecnin në gjurmët e tyre. Pikërisht në atë kohë që ata ishin duke ndërtuar varre për profetët, ata ishin duke bërë komplot kundër Profetit më të madh të Perëndisë, Zotit Vet. Dhe ata do të vazhdonin të vrisnin profetët dhe apostujt besnikë të Perëndisë.

11:49 Duke krahasuar vargun 49 me Mateun 23:34, shihet që Vet Jezusi është urtësia e Perëndisë. Këtu Ai citon urtësinë e Perëndisë duke thënë, “Unë do t’ju dërgoj profetë.” Në Mateu Ai nuk e jep këtë si një citim nga DhV ose nga ndonjë burim tjetër, por thjesht e paraqet atë si një thënie të Tijën. (Shiko gjithashtu 1 e Korintasve. 1:30 ku Krishti është quajtur urtësi). Zoti Jezus premtoi që Ai do të dërgonte profetë dhe apostuj tek njerëzit e brezit të Tij, dhe që këta të fundit do t’i vrisnin dhe persekutonin ata.

11:50, 51 Ai do t’i kërkonte atij brezi llogari për gjakun e gjithë zëdhënësve të Perëndisë, duke filluar nga rasti i parë i dhënë në DhV, rasti i Abelit, deri në atë të fundit, rasti i Zakarias, që u vra ndërmjet altarit dhe tempullit (2 i Kronikave 24:21). E dyta e Kronikave ishte libri i fundit në renditjen Judease të librave të DhV. Prandaj Zoti Jezus përmendi të gjithë gamën e martirëve kur Ai përmendi Abelin dhe Zakarinë. Kur Ai tha këto fjalë, e dinte mirë që brezi që jetonte në atë kohë do të ishte brezi që do ta çonte Atë në vdekjen e kryqit, duke arritur kështu kulmin e gjithë persekutimeve të mëparshme ndaj njerëzve të Perëndisë. Ishte për shkak të vrasjes që ata do t’i bënin Atij që gjaku i gjithë profetëve të mëparshëm do të binte mbi ta.

11:52 Së fundi Zoti Jezus i denoncoi mësuesit e ligjit për marrjen e çelësit të dijes, pra, për heqjen e Fjalës së Perëndisë nga mesi i njerëzve. Megjithëse nga ana e jashtme ata shpallnin se ishin besnikë ndaj Shkrimeve, përsëri me kokëfortësinë e tyre refuzuan të pranonin Atë për të cilin flisnin Shkrimet. Dhe ata penguan të tjerët të shkonin tek Krishti. Ata vetë nuk e donin Krishtin dhe si rrjedhim nuk dëshironin që as të tjerët ta pranonin Atë.

P. Përgjigjja e Skribëve dhe Farisenjve (11:53, 54)

Skribët dhe Farisenjtë dukeshin hapur që ishin të inatosur me akuzimet e drejtpërdrejta të Zotit. Ata filluan ta sulmojnë Atë me shumë pyetje duke u përpjekur ta kapnin në vetë fjalët e Tij. Me çdo mënyrë të mundshme ata u përpoqën ta mashtronin Atë kështu që Ai të mund të thoshte diçka për të cilën ata mund ta dënonin me vdekje. Duke bërë këtë, ata vetëm sa provuan saktësinë me të cilën Ai kishte lexuar karakteret e tyre.

[[1]] Kjo ndoshta nuk do të thotë një vështrim momental pas, por “kthim për në Egjipt” mentaliteti i Izraelitëve në shkretëtirë.[[1]] [[2]] Këtu dhe në v. 17 teksti NU shkruan “shtatëdhjetë e dy.”[[2]] [[3]] Ryle, St. Luke, I:357, 358.[[3]] [[4]](10:36, 37) F. Davidson, The New Bible Commentary, fq. 851.[[4]] [[5]] C. A. Coates, An Outline of Luke’s Gospel, fq. 129.[[5]] [[6]] Charles R. Erdman, The Gospel of Luke, fq. 112.[[6]] [[7]] Luka jep një version më të shkurtër mbi “Lutjen e Dishepujve,” gjë që ndoshta sugjeron se nuk duhet recituar fjalë për fjalë. Lëniet në tekstin kritik NU (shiko shënimet e NKJV) janë konsideruar në përgjithësi interpelanca nga Mateu, nga vetë autorët e atij teksti.[[7]] [[8]] Forma urdhërore greke, sugjeron veprim të vazhdueshëm.[[8]] [[9]] Harry A. Ironside, Addresses on the Gospel of Luke, fq. 390.[[9]] [[10]] William Kelly, An Exposition of the Gospel of Luke, fq. 199.[[10]]

[previous][next]