«Por ne, sipas premtimit të tij, presim qiej të rinj dhe toka të re, në të cilët banon drejtësia» (2 Pjetrit 3:13).

Për mijëra vjet ndjekësit e Perëndisë kanë luftuar kundër «principatave, kundër pushteteve, kundër sunduesve të botës së errësirës të kësaj epoke» (Efesianeve 6:12) të drejtuara nga Luciferi, ai gjarpri i lashtë, krye-rebeli dhe akuzuesi i vetë-caktuar i shenjtorëve të Perëndisë. Edhe pse të siguruar për fitoren përfundimtare përmes Zotit Jezus Krisht, të krishterët shpesh kanë vuajtur mizorisht në duart e Luciferit dhe ndjekësve të tij.

Si të krishterë, dëshira e dhimbshme në zemrat tona për paqe nuk është tjetërkush veçse vetë Fryma e Shenjtë, që pikëllohet nga mëkati dhe natyra jonë e re, e shenjtë, «që rënkon» për çlirim në shprehjen e natyrës hyjnore. Është natyra e fëmijës së Perëndisë që është «[e] uritur dhe [e] etur për drejtësi» (Mateu 5:6). Është normale për atë që është «i ngritur» dhe i ulur «në vendet qiellore në Krishtin Jezus» (Efesianeve 2:6) që të pres me të madhe heqjen e prangave «të trupit [të tij] të vdekjes» (Rom. 7:24). Nën rrethana të zakonshme, qenia jonë frymërore — «njeriu i ri, i krijuar sipas Perëndisë në drejtësinë dhe shenjtërinë e së vërtetës» (Efesianeve 4:24) – e di se ne jemi «të huaj dhe shtegtarë mbi dhe» (Hebrenjve 11:13). Një njohje e tillë shpall hapur se ne «dëshirojnë një atdhe më të mirë, domethënë qiellor; prandaj Perëndisë nuk i vjen turp të quhet Perëndi i tyre, sepse u bëri gati atyre një qytet» (v. 16).

Nëse e kemi humbur shikimin e atij vendi që Jezusi ka shkuar të përgatisë për ne, ne bëhemi njëkohësisht të mjerë dhe të plaçkitur. Por nëse e ruajmë si thesar të vërtetën e madhe që ne do ta kalojmë përjetësinë me Zotin tonë në «qiej të rinj dhe toka të re, në të cilët banon drejtësia», ne ngushëllohemi dhe inkurajohemi, duke kuptuar se si mëkati, ashtu edhe ndikimet e tij, do të mungojnë.

–Henry M Morris III