«Shumë të dashur, në qoftë se Perëndia na ka dashur në këtë mënyrë, edhe ne duhet ta duam njëri-tjetrin» (1 Gjonit 4:10).

Ne nuk duhet ta shohim dashurinë si një emocion të papërmbajtur dhe të paparashikuar. Ne jemi urdhëruar për të dashur dhe kjo do të ishte mjaft e pamundur nëse dashuria do të ishte ndonjë ndjenjë e pakapshme dhe sporadike, që vjen në një mënyrë po aq të papërgjegjshme si një ftohje e zakonshme. Dashuria i përfshin emocionet, por ajo është më tepër një çështje e vullnetit se e emocioneve.

Ne duhet të ruhemi edhe nga nocioni që dashuria kufizohet te një botë e ëndrrave me kështjella, pa asnjë lidhje me thelbin e jetës së përditshme. Për çdo orë të dritë së hënës dhe trëndafilave, ka javë për pastrimin e dyshemesë dhe larjen e enëve.

Me fjalë të tjera, dashuria është tepër praktike. Për shembull, kur një pjatë me banane kalohet gjatë ngrënies dhe njëra nga bananet ka pika të zeza, dashuria merr atë banane. Dashuria pastron lavamanin dhe vaskën pas përdorimit. Dashuria rivendos letër higjienike kur ka mbaruar, që tjetri të mos gjendet në rrethana të papërshtatshme. Dashuria i fik dritat kur nuk janë në përdorim. Ajo e merr facoletën e zhubrosur, në vend që ta shkel me këmbë. Ajo e rimbush makinën e marrë hua me karburant dhe vaj pas përdorimit. Dashuria i hedh mbeturinat pa ia kërkuar dikush. Ajo nuk i lë njerëzit që të presin. Ajo u shërben të tjerëve përpara vetes. Ajo e largon fëmijën e zhurmshëm që të mos shqetësojë takimin. Dashuria flet me zë të lartë që i shurdhri të dëgjojë. Dhe dashuria punon që të sigurojë mënyrat për të ndarë me të tjerët.

Dashuria ka një palë në rrobën e saj

që zgjatet deri në pluhur –

ajo mund të prek njollat e rrugëve dhe rrugicave,

dhe nga që mundet, ajo duhet ta bëjë.

Ajo nuk guxon të pushoj mbi mal;

ajo duhet të zbresë poshtë në luginë;

pasi nuk mund të gjejë plotësinë e mendjes

derisa të ketë ndezur jetët që dështojnë.