«Ne ecim nëpërmjet besimit dhe jo nëpërmjet vizionit [shikimit]» (2 e Korintasve 5:7).

A ke ndaluar ndonjëherë të mendosh përse një lojë futbolli është më emocionuese për shumë njerëz se një takim lutjeje? Dhe, megjithatë, të dhënat e pjesëmarrjes vërtetojnë se është kështu.

Ose mund të pyesim: «Përse është roli i presidentit të Shqipërisë më tërheqës se mbikëqyrja në një asamble?» Prindërit nuk i thonë bijve të tyre: «Haje ushqimin tënd dhe një ditë mund të bëhesh një plak [në kishën lokale]». Jo, ata thonë: «Fshije pjatën dhe një ditë kur të rritesh mund të bëhesh president».

Përse është një karrierë në biznes më tërheqëse se jeta e një misionari? Shpesh të krishterët i dekurajojnë fëmijët rreth shkuarjes në fushën e misionit dhe kënaqen t’i shohin ata të ngrihen për t’u bërë «zyrtarë me titull në sipërmarrje shekullare».

Përse është një dokumentar televiziv më tërheqës se studimi i Fjalës së Perëndisë? Mendo për orët e harxhuara para TV dhe çastet e nxituara para Biblës së hapur!

Përse janë njerëzit të gatshëm që të bëjmë për lekun atë që nuk do ta bënin nga dashuria për Jezusin? Shumë që janë të palodhur në punën e tyre në një korporatë janë letargjik dhe të pandjeshëm kur i thërret Shpëtimtari.

Përfundimisht, përse shquhet kombi ynë më shumë dhe më me rëndësi se Kisha? Politika kombëtare është me ngjyra dhe tërheqëse. Kisha duket shpesh se çapitet pa një dinamikë.

Arsyeja për të gjitha këto gjëra është se ne ecim nëpërmjet shikimit dhe jo nëpërmjet besimit. Vizioni ynë është shtrembëruar. Ne nuk i shohim gjërat ashtu siç janë në të vërtetë. Ne e vlerësojmë të përkohshmen mbi të përjetshmen. Ne e vlerësojmë [aspektin] shpirtëror [dhe/ose mishor] më tepër se ai frymëror. Ne e vlerësojmë gjykimin e njeriut mbi atë të Perëndisë.

Kur ecim nëpërmjet besimit, gjithçka ndryshon. Ne kemi shikim frymëror normal [0/0]. Ne i shohim gjërat ashtu siç i sheh Perëndia. Ne e vlerësojmë lutjen si privilegjin e patregueshëm e të paturit audiencë të drejtpërdrejtë me Sovranin e universit. Ne shohim se një plak në një asamble do të thotë më shumë për Perëndinë se sunduesi i një kombi. Ne shohim, bashkë me Spërxhënin, se «nëse Perëndia e thërret një burrë për të qenë misionar, do të ishte tragjedi ta shihnim atë të katandisej në një mbret». Ne e shohim televizorin si një tokë imagjinare që nuk tregon realitetin, ndërsa Bibla mban çelësin për një jetë të plotësuar. Ne jemi të gatshëm të shpenzojmë dhe të shpenzohemi për Jezusin në një mënyrë që nuk do të ishim kurrë të gatshëm për një korporatë jo personale të padenjë. Dhe ne besojmë se kisha tonë lokale është më e rëndësishme për Perëndinë dhe për popullin e Tij se perandoria më e madhe në botë.

Ecja nëpërmjet besimit e bën tërë ndryshimin!