Përgatitja e Birit të Njeriut për shërbesë (Luka 3:1 – 4:30)

A. Përgatitje me anë të Pararendësit të Tij. (3:1-20)

3:1, 2 Si një historian, Luka identifikon vitin në të cilin Gjoni filloi të predikojë, duke përmendur drejtuesit politikë dhe fetarë që ishin në atë kohë në pushtet – një perandor (Cezarin), një qeveritar, tre me titullin e tetrarkut dhe dy kryepriftër. Drejtuesit politikë të përmendur nënkuptojnë edhe mbërthimin e hekurt me të cilin mbahej nën skllavërim kombi i Izraelit. Fakti që ekzistonin dy kryepriftërinj në Izrael tregon që kombi ishte në një rrëmujë si nga ana politike ashtu edhe ajo fetare. Megjithëse këta ishin burra të mëdhenj nga vlerësimi botëror, ata ishin njerëz të këqinj dhe të paskrupuj në sy të Perëndisë. Prandaj kur Ai dëshiroi t’u fliste njerëzve, Ai i kaloi pallatet dhe sinagogat dhe e dërgoi mesazhin e Tij tek Gjoni i biri i Zakarias, në shkretëtirë.

3:3 Gjoni menjëherë udhëtoi në gjithë krahinën përreth lumit Jordan, ndoshta deri afër Jerikos. Atje ai i bëri thirrje kombit të Izraelit për t’u penduar nga mëkatet e tij me qëllim që të merrte falje dhe të përgatitej për ardhjen e Mesias. Gjithashtu ai i bëri thirrje popullit për t’u pagëzuar si një shenjë e jashtme që tregonte se ata ishin penduar me të vërtetë. Gjoni ishte një profet i vërtetë, një ndërgjegje e trupëzuar që thërriste kundër mëkatit dhe për një risi frymërore.

3:4 Shërbesa e Tij ishte në përmbushje të profecisë tek Isaia 40:3-5. Ai ishte zëri i njërit që bërtet në shkretëtirë. Nga ana frymërore, Izraeli ishte një shkretëtirë në atë kohë. Si një komb ai ishte i djerrë dhe nuk gjendej gëzim në të, pasi nuk prodhonte fryt për Perëndinë. Që të bëheshin gati për ardhjen e Zotit, njerëzit duhet të kalonin një ndryshim moral. Kur një mbret bënte një vizitë mbretërore në atë kohë, bëheshin përgatitje të mëdha duke sheshuar kodrat dhe duke e bërë udhën nga do të kalonte sa më të drejtë që të ishte e mundur. Për këtë bënte thirrje Gjoni, vetëm se ajo që populli duhet të bënte nuk ishte çështje e rregullimit të rrugëve në kuptimin e drejtpërdrejtë të tyre, por e përgatitjes së zemrave të tyre për ta pranuar Atë.

3:5 Efektet e ardhjes së Krishtit janë përshkruar si më poshtë:

Çdo luginë do të jetë e mbushur – ata që janë të penduar dhe të përulur me të vërtetë do të shpëtoheshin dhe do të kënaqeshin.

Çdo mal e kodër do të jetë sheshuar – njerëz si farisenjtë dhe skribët, të cilët ishin krenarë dhe arrogantë, do të përuleshin.

Vendet dredha dredha do të drejtohen – ata që ishin të pandershëm, si tagrambledhësit, etj, do të rregullonin karakteret e tyre.

Rrugët e vështira do të sheshohen – ushtarët dhe njerëzit e tjerë me temperamente të ashpra do të zbuteshin dhe do të përpunoheshin.

3:6 Një rezultat final do të ishte që çdo mish – si Judenjtë ashtu edhe Johebrenjtë – do të shihnin shpëtimin e Perëndisë. Në Ardhjen e Tij të parë oferta e shpëtimit shkoi tek të gjithë njerëzit, megjithëse jo të gjithë e pranuan Atë. Kur Ai do të kthehet për të mbretëruar, ky varg do të gjejë plotësimin e tij. Atëherë gjithë Izraeli do të shpëtohet dhe Johebrenjtë gjithashtu do të kenë pjesë në bekimet e mbretërisë së Tij të lavdishme.

3:7 Kur turmat shkonin tek Gjoni për pagëzim, ai kuptonte që jo të gjithë ishin të sinqertë. Disa thjesht pretendonin se ishin të sinqertë, pasi nuk kishin uri ose etje për drejtësi. Pikërisht këtyre Gjoni iu drejtua si bij nepërkash. Pyetja, “kush ju ka mësuar t’i arratiseni zemërimit që po vjen?”, nënkupton që Gjoni nuk e kishte bërë këtë gjë; mesazhi i tij u drejtohej atyre që dëshironin të rrëfenin mëkatet e tyre.

3:8 Nëse ata me të vërtetë kishin ndërmend të punonin me Perëndinë, duhet të tregonin që me të vërtetë ishin penduar duke shfaqur një jetë të transformuar. Pendimi i vërtetë prodhon fryte. Ata nuk duhet të fillonin të mendonin që prejardhja e tyre nga Abrahami ishte e mjaftueshme; marrëdhënia me njerëz të perëndishëm nuk mund t’i bëjë njerëzit të perëndishëm. Perëndia nuk ishte i kufizuar nga pasardhja fizike e Abrahamit për të përmbushur qëllimet e Tij; Ai mund të merrte gurë nga lumi Jordan dhe të nxirrte fëmijë prej tyre. Gurët këtu janë ndoshta një paralelizëm për Johebrenjtë të cilët Perëndia do t’i transformonte me anë të një mrekullie të hirit hyjnor në besimtarë me të njëjtin besim që kishte Abrahami. Dhe kjo është pikërisht ajo që ndodhi. Pasardhja fizike e Abrahamit, si një komb, e hodhi poshtë Krishtin e Perëndisë. Por shumë Johebrenj e pranuan Atë si Zot dhe Shpëtimtar dhe kështu u bënë pasardhja frymërore e Abrahamit.

3:9 Tashmë sëpata u vu në rrënjë të pemëve, është një shprehje e figurshme, që tregon se ardhja e Krishtit do të provojë vërtetësinë e pendesës së njeriut. Ata individë që nuk shfaqën frytet e pendimit do të dënohen.

Fjalët dhe shprehjet e Gjonit dilnin nga goja e tij si shpata: “pjellë nepërkash,” “zemërimi që vjen,” “sëpata,” “pritet,” “hidhet në zjarr.” Profetët e Zotit nuk kishin turp kurrë të flisnin: ata ishin moralistë të mëdhenj, dhe shpesh fjalët e tyre godisnin fort mbi njerëz si shpatat e stërgjyshëve tanë mbi helmetat e armiqve të tyre. (Shënime nga Scripture Union)

3:10 Të bindur thellë, turmat e pyesnin Gjonin për ndonjë sugjerim praktik se si mund ta shfaqnin vërtetësinë e pendesës së tyre.

3:11-14 Në vargjet 11-14, ai u tregoi atyre disa mënyra të veçanta me anë të të cilave ata mund të provonin sinqeritetin e tyre. Në përgjithësi, ata duhet t’i donin të afërmit e tyre si veten duke ndarë me të varfërit rrobat dhe ushqimet e tyre.

Për sa i përket tagrambledhësve, ata duhet të ishin të ndershëm në punën e tyre. Përderisa si një klasë ata ishin të njohur për famën e tyre të keqe, kjo do të ishte një evidencë definitive e vërtetësisë.

Së fundi, ushtarëve në detyrë u ishte thënë të shmangnin tre mëkate që janë të zakonshme tek njerëzit në ushtri – kërcënimi, shpifja dhe pakënaqësia. Është e rëndësishme të kuptojmë mirë që njerëzit nuk shpëtoheshin duke bërë këto gjëra; për më tepër këto ishin shenjat e jashtme që tregonin se zemrat e tyre ishin me të vërtetë të drejta përpara Perëndisë.

3:15, 16a Fshirja që Gjoni i bëri vetvetes është e rëndësishme. Për një kohë, të paktën, ai mund të ishte dukur si Mesia dhe kështu që kishte tërhequr shumë njerëz që e ndiqnin. Por në të vërtetë ai e krahasoi vetveten në një mënyrë tepër të përulur me Krishtin. Ai shpjegoi që pagëzimi që ai bënte ishte i jashtëm dhe fizik, ndërkohë që pagëzimi i Krishtit do të ishte i brendshëm dhe frymëror. Ai tha që nuk ishte i denjë as të zgjidhte lidhsen e sandales së Mesias.

3:16b, 17 Pagëzimi i Krishtit do të ishte me Frymën e Shenjtë dhe me zjarrin. Shërbesa e Tij do të ishte një shërbesë e dyfishtë. Para së gjithash, Ai do t’i pagëzonte besimtarët me Frymën e Shenjtë – një premtim që do të plotësohej në ditën e Rrëshajave kur besimtarët u pagëzuan në trupin e Krishtit. Por së dyti, Ai do të pagëzonte me zjarr.

Nga vargu 17, duket qartë që pagëzimi i zjarrit është një pagëzim gjykimi. Aty Zoti është paraqitur si një shoshitës gruri. Ndërkohë që Ai hedh grurin në ajër byku mbetet në anë të lëmit. Më pas fshihet dhe digjet.

Kur Gjoni po fliste me një turmë të përzierë – besimtarë dhe jobesimtarë – ai i përmendi të dy, edhe pagëzimin e Frymës edhe pagëzimin me zjarr (Mt. 3:11 dhe këtu). Megjithatë kur ai ishte duke u folur vetëm besimtarëve (Mr. 1:5), ai nuk e përmendi pagëzimin me zjarr (Mr. 1:8). Asnjë besimtar i vërtetë nuk do ta përjetojë kurrë pagëzimin me zjarr.

3:18-20 Luka tani është gati ta kthejë këndvështrimin nga Gjoni tek Jezusi. Prandaj në këto vargje, ai përmbledh atë që mbetet nga shërbesa e Gjonit dhe na shpie ne tek koha e burgosjes së tij nga Herodi. Burgosja e Gjonit aktualisht ndodhi rreth tetëmbëdhjetë muaj më vonë. Ai e kishte qortuarHerodin që jetonte në një marrëdhënie të jashtëligjshme me kunatën e tij. Herodi atëherë i kurorëzoi të gjitha veprat e tij të këqija duke e hedhur Gjonin në burg.

B. Përgatitja me anë të Pagëzimit (3:21, 22)

Ndërkohë që Gjoni largohet nga vëmendja jonë, Zoti Jezus lëviz drejt vendit parësor. Ai hap shërbesën e Tij publike rreth moshës tridhjetë vjeçare, duke u pagëzuar në Lumin Jordan.

Ka një sërë pikash interesante kur marrim në konsideratë pagëzimin e Tij:

  1. Këtu gjendet të tre personat e Trinitetit: Jezusi (v 21); Fryma e Shenjtë (v 22a); Ati (v 22b).

  2. Vetëm Luka ka shënuar faktin që Jezusi u lut në pagëzimin e Tij (v 21). Ka qenë një qëllim i Lukës për ta paraqitur Krishtin si Birin e Njeriut që varej plotësisht në Perëndinë At. Jeta e lutjes e Zotit tonë është një temë dominuese në këtë Ungjill. Ai u lut këtu, në fillimin e shërbesës së Tij publike. Ai u lut kur u bë i mirënjohur dhe kur turmat filluan ta ndiqnin (5:16). Ai kaloi një natë të tërë në lutje përpara se të zgjidhte dymbëdhjetë dishepujt e Tij (6:12). Ai u lut para incidentit në Cezarea të Filipisë, shenja e shërbesës së Tij me anë të të mësuarit (9:18). Ai u lut në Malin e shpërfytyrimit (9:28). Ai u lut në prezencën e dishepujve dhe kjo solli një bisedë mbi lutjen (11:1). Ai u lut për kthimin e Pjetrit (22:32). Ai u lut në kopshtin e Gjetsemanit (22:41, 44).

  3. Pagëzimi i Jezusit ishte një nga tre herët kur Perëndia foli nga qielli në lidhje me shërbesën e Birit të Tij të dashur. Për tridhjetë vjet syri i Perëndisë kishte vëzhguar Jetën e patëmetë në Nazaret; këtu verdikti i Tij ishte, “Unë jam i kënaqur.” Dy herët e tjera në të cilat Ati foli publikisht nga qielli ishin: Kur Pjetri sugjeroi ndërtimin e tre tabernakujve në Malin e Shpërfytyrimit (Luka 9:35), dhe kur Grekët erdhën tek Filipi për të parë Jezusin (Gjoni 12:20-28).

C. Përgatitja duke marrë pjesë në Njerëzim (3:23-38)

Përpara se të marrë në konsideratë shërbesën publike të Zotit tonë, Luka pushon për të na dhënë gjenealogjinë e Tij. Nëse Jezusi është me të vërtetë njerëzor, Ai duhet të jetë pasardhës i Adamit. Kjo gjenealogji tregon që Ai ishte me të vërtetë një pasardhës i Adamit. Shumica besojnë që këtu është dhënë gjenealogjia e Jezusit sipas vijës së Marisë. Vini re që vargu 23 nuk thotë që Jezusi ishte biri i Jozefit, por (dhe e pandehnin) birin e Jozefit. Nëse ky vështrim është korrekt, atëherë Eli (v 23) ishte vjehrri i Jozefit dhe i ati i Marisë.

Shumica e studiuesve besojnë që kjo është gjenealogjia e Jezusit nëpërmjet Marisë për arsyet e mëposhtme:

  1. Është tepër e qartë që vija e familjes së Jozefit është dhënë në Ungjillin e Mateut (1:2-16).

  2. Në kapitujt e parë të Ungjillit të Lukës, Maria është më parësore sesa Jozefi, ndërkohë që e kundërta ndodh tek Mateu.

  3. Zakonisht emrat e grave nuk përmendeshin si lidhje gjenealogjike nga Judenjtë. Kjo do të ketë qenë arsyeja përse nuk është përmendur emri i Marisë.

  4. Në Mateu 1:16, është thënë qartë që Jakobit i lindi Jozefi. Këtu në Luka nuk thuhet që Helit i lindi Jozefi; thuhet që Jozefi ishte i biri i Helit. Bir mund të nënkuptojë edhe dhëndër.

  5. Në gjuhën origjinale, nyja shquese (tou) gjendet përpara çdo emri të përfshirë në gjenealogji, me përjashtim të njërit. Ky është emri i Jozefit. Ky përjashtim i vetëm sugjeron fuqishëm që Jozefi ishte i përfshirë vetëm për shkak të martesës së tij me Marinë.

Megjithëse nuk është e domosdoshme të shqyrtojmë të gjithë gjenealogjinë në detaje, është me vlerë të vëmë re disa pika të rëndësishme:

  1. Kjo listë tregon që Maria ishte pasardhëse e Davidit nëpërmjet birit të tij Natanit (v 31). Në Ungjillin e Mateut, Jezusi trashëgonte të drejtën ligjore për të zotëruar fronin e Davidit nëpërmjet Salomonit.

Si Bir ligjor i Jozefit, Zoti përmbushte atë pjesë të besëlidhjes së Perëndisë bërë me Davidin e cila i premtonte atij që froni i tij do të vazhdonte përgjithmonë. Por Jezusi nuk mund të kishte qenë biri i vërtetë i Jozefit pa ardhur nën mallkimin që Perëndia kishte hedhur mbi Konjahun, dekret që thoshte se asnjë pasardhës i atij mbreti të keq nuk do të përparonte (Jer. 22:30).

Si Bir i vërtetë i Marisë, Jezusi përmbushi atë pjesë të besëlidhjes së Perëndisë me Davidin që i premtonte atij që pasardhja e tij do të ulej mbi fronin e tij përgjithmonë. Dhe duke qenë pasardhës i Davidit nëpërmjet Natanit, Ai nuk erdhi nën mallkimin që ishte hedhur mbi Konjahun.

  1. Adami është përshkruar si bir i Perëndisë (v 38). Kjo thjesht do të thotë që ai ishte krijuar nga Perëndia.

  2. Duket mjaft qartë që vija Mesianike mbaroi me Zotin Jezus. Askush tjetër nuk mund të paraqesë kurrë një kërkesë të vlefshme legjitime ndaj fronit të Davidit.

D. Përgatitja me anë të Provës (4:1-13)

4:1 Nuk pati kurrë një kohë në jetën e Zotit tonë kur Ai nuk ishte i mbushur plot me Frymën e Shenjtë, por këtu është përmendur veçanërisht në lidhje me tundimin e Tij. Të jesh plot me Frymën e Shenjtë do të thotë të jesh plotësisht i nënshtruar tek Ai dhe t’i bindesh plotësisht çdo fjale të Perëndisë. Një person që është i mbushur me Frymën e Shenjtë është i boshatisur nga mëkatet e vetëdijshme dhe nga vetvetja dhe është pasurisht i banuar nga Fjala e Perëndisë. Në kohën që Jezusi ishte duke u kthyer nga Jordani, ku ishte pagëzuar, Ai ishte drejtuar nga Fryma për në shkretëtirë – ndoshta ishte Shkretëtira e Judesë, përgjatë bregut perëndimor të Detit të Vdekur.

4:2, 3 Aty Ai u tundua për dyzet ditë nga djalli – ditë në të cilat Zoti ynë nuk hëngri asgjë. Në fund të dyzet ditëve erdhi tundimi i trefishtë me të cilin ne jemi tepër të familjarizuar. Në të vërtetë tundimet ndodhën në tre vende të veçanta – në shkretëtirë, në një mal dhe në një tempull në Jerusalem. Njerëzishmëria e vërtetë e Jezusit është reflektuar në fjalët Ai ishte i uritur. Kjo gjë ishte shënjestra e tundimit të parë. Satani i sugjeroi Zotit të përdorte fuqinë e Tij hyjnore për të kënaqur urinë trupore. Dinakëria e tundimit qëndronte në faktin se veprimi në vetvete ishte përsosmërisht legjitim. Por do të kishte qenë gabim për Jezusin ta bënte këtë gjë duke iu bindur Satanit; Ai duhet të vepronte në përputhje me vullnetin e Atit të Tij.

4:4 Jezusi i rezistoi tundimit duke cituar Shkrimin (Ligji i Perterire. 8:3). Më i rëndësishëm se plotësimi i orekseve fizike është bindja ndaj Fjalës së Perëndisë. Ai nuk bëri asnjë argumentim. Darby ka thënë, “Një tekst i vetëm hesht kur përdoret në fuqinë e Frymës. Gjithë sekreti i forcës në një konflikt qëndron në përdorimin ashtu si duhet të Fjalës së Perëndisë.”

4:5-7 Në tundimin e dytë, djalli … i tregoi Jezusit gjithë mbretëritë e botës për një çast. Satanit nuk i duhet shumë kohë për të treguar gjithë atë që ai ka për të ofruar. Nuk ishte vetë bota, por mbretëritë e kësaj bote që ai i ofroi. Këtu qëndron domethënia që ai ka autoritet mbi mbretëritë e kësaj bote. Për shkak të mëkatit të njeriut, Satani u bë “princi i kësaj bote” (Gjoni 12:31; 14:30; 16:11), “perëndia i këtij shekulli” (2 e Korintasve. 4:4), dhe “princi i pushtetit të ajrit” (Efesianeve 2:2). Perëndia ka pasur si qëllim që “mbretëritë e kësaj bote” një ditë “do të bëhen mbretëritë e Zotit tonë, dhe të Krishtit të Tij” (Zbulesa 11:15). Kështu pra Satani ishte duke i ofruar Krishtit diçka që në një mënyrë apo në tjetrën ishte e Tij.

Por nuk mund të kishte një udhë të shkurtër për në fron. Kryqi duhet të vinte i pari. Sipas Perëndisë Zoti Jezus duhet të vuante përpara se të hynte në lavdinë e Tij. Ai nuk mund të arrinte në një fund legjitim me anë të një rruge të gabuar. Në asnjë lloj rrethane Ai nuk duhet të adhuronte djallin, cilido që të ishte çmimi.

4:8 Prandaj, Zoti citoi Ligji i Perterire 6:13 për të treguar se si një Njeri Ai duhet të adhuronte dhe t’i shërbente vetëm Perëndisë.

4:9-11 Në tundimin e tretë, Satani e çoi Jezusin në Jerusalem, në majë të tempullit dhe i sugjeroi që të hidhej poshtë. A nuk kishte premtuar Perëndia në Psalmin 91:11-12 që ai do ta mbronte Mesian? Ndoshta Satani ishte duke e tunduar Jezusin që Ai ta paraqiste veten si Mesia duke kryer një hedhje sensacionale. Malakia kishte profetizuar që Mesia do të vinte në një mënyrë të papritur në tempullin e Tij (Mal. 3:1). Kështu pra ishte një rast i mirë për Jezusin për të fituar famë dhe nam të madh si Çlirimtari i premtuar pa shkuar në Kalvar.

4:12 Për të tretën herë Jezusi i rezistoi tundimit duke cituar nga Bibla. Ligji i Perterire 6:16 ndalonte që Perëndia të vihej në provë.

4:13 I zmbrapsur nga shpata e Frymës, djalli e la Jezusin për një farë kohe. Tundimet zakonisht nuk vijnë rrëke si lumë, por me hope.

Në lidhje me tundimin duhen përmendur një sërë pikash shtesë:

  1. Renditja në Luka ndryshon nga ajo që gjendet tek Mateu. Tundimi i dytë dhe i tretë kanë ndërruar vendin me njëri tjetrin; arsyeja për këtë nuk është e qartë.

  2. Në të treja rastet, përfundimi i paraqitur ishte tepër i drejtë, por mënyra për të arritur në atë përfundim ishte gabim. Është gjithmonë gabim t’i bindesh Satanit, ta adhurosh atë ose çdo qenie tjetër të krijuar. Është gabim ta tundosh Perëndinë.

  3. Tundimi i parë ishte në lidhje me trupin, i dyti me shpirtin dhe i treti me frymën. Ato i drejtoheshin respektivisht lakmisë së mishit, lakmisë së syve dhe krenarisë së jetës.

  4. Tre tundimet vërtiten rreth tre pikave më të forta të ekzistencës njerëzore – oreksi fizik, dëshira për fuqi dhe pronë, dhe dëshira për njohje publike. Sa shpesh dishepujt janë tunduar për të zgjedhur një udhë të rehatshme dhe të thjeshtë, për të kërkuar një vend parësor në botë dhe për të fituar një vend të një pozite të lartë në Kishë.

  5. Në të tre tundimet, Satani përdori gjuhën fetare duke i veshur tundimet me një veshje të respektueshme nga jashtë. Ai madje citoi dhe Shkrimet (v 10, 11).

Ashtu si ka theksuar me vend James Steward:

Studimi i tregimit mbi tundimin ndriçon dy pika mjaft të rëndësishme. Nga njëra anë ai provon që tundimi nuk është me domosdo mëkat. Nga ana tjetër, tregimi ndriçon thënien e madhe të një dishepulli të mëvonshëm: “Sepse duke qenë se Ai vetë hoqi kur u tundua, mund t’u vijë në ndihmë atyre që tundohen.” (Heb. 2:18) {{1}}

Ndonjëherë është sugjeruar që tundimi do të kishte qenë i pakuptimtë nëse Jezusi nuk ishte në gjendje të mëkatonte. E vërteta është se Jezusi është Perëndi, dhe Perëndia nuk mund të mëkatojë. Zoti Jezus asnjëherë nuk hoqi dorë nga atributet e hyjnishmërisë. Hyjnishmëria e Tij ishte e mbuluar gjatë jetës së Tij këtu në tokë, por nuk ishte dhe nuk mund të lihej mënjanë. Disa thonë se si Perëndi Ai nuk mund të mëkatonte, por si Njeri Ai mund të mëkatonte. Por Ai është akoma Perëndi dhe Njeri dhe është e pamendueshme që Ai mund të mëkatojë sot. Qëllimi i tundimit nuk ishte për të parë nëse Ai do të mëkatonte apo jo, por për të provuar që Ai nuk mund të mëkatonte. Vetëm një Njeri i shenjtë dhe i pamëkatë mund të ishte Shpengimtari ynë.

E. Përgatitja me anë të të mësuarit (4:14-30)

4:14, 15 Midis vargjeve 13 dhe 14 është një boshllëk prej një viti. Gjatë kësaj kohe Zoti shërbeu në Jude. I vetmi shënim i kësaj shërbese gjendet në Gjoni 2-5.

Kur Jezusi në fuqinë e Frymës u kthye në Galile për të filluar vitin e dytë të shërbesës së Tij publike, fama e Tij u përhap në mbarë krahinën përreth. Ndërkohë që mësonte në sinagogat Judease, Ai ishte brohoritur mjaft.

4:16-21 Në Nazaret, në qytetin e djalërisë së Tij, Jezusi shkoi rregullisht në sinagogë të shtunën, pra në ditën e Shabatit. Ishin edhe dy gjëra të tjera të cilat Ai i bënte rregullisht. Ai lutej rregullisht (Luka 22:39) dhe e kishte zakon t’u mësonte të tjerëve (Marku 10:1). Gjatë një vizite në një sinagogë, Ai u ngrit për të lexuar nga Shkrimet e Dhjatës së Vjetër. Shoqëruesi i dorëzoi Atij rrotullën në të cilën ishte shkruar profecia e Isaias. Zoti hapi rrotullën atje ku ne e njohim si Isaia 61 dhe lexoi vargun 1 dhe gjysmën e parë të vargut 2. Ky paragraf është njohur si një përshkrim i shërbesës së Mesias. Kur Jezusi tha, “Sot ky shkrim u përmbush në veshët tuaja,” Ai ishte duke thënë në mënyrën më të qartë që mund të thuhej se Ai ishte Mesia i Izraelit.

Vini re domethëniet revolucionare të misionit të Mesias. Ai erdhi për t’u marrë me problemet e mëdha që kishin prekur gjithë njerëzimin gjatë gjithë historisë së tij:

<

p style=”margin-left: 0.25in; line-height: 100%;” align=”left”>Varfërinë. Për të ungjillëzuar të varfërit.

Trishtimin. Për të shëruar ata që e kishin zemrën të thyer.

Skllavërinë. Për të shpallur çlirimin e të burgosurve.

Vuajtjen. Dhe kthimin e të parit të verbërve.

Shtypjen. Për të çliruar përsëri të shtypurit.

Shkurt pra, Ai erdhi për të predikuar vitin e pranueshëm të Zotit – agimin e një epoke të re për turmat e ngashëryera të kësaj bote. Ai e paraqiti veten si përgjigjja e të gjitha sëmundjeve që na mundojnë. Dhe është e vërtetë, si në kuptimin fizik dhe në kuptimin shpirtëror të këtyre sëmundjeve, Krishti është përgjigjja.

Është tepër domethënës fakti që Ai përfundoi së lexuarit me fjalët.”.. për të predikuar vitin e pranueshëm të Zotit.” Ai nuk e shtoi pjesën tjetër të fjalëve që mbeteshin nga Isaia “.. dhe ditën e hakmarrjes së Perëndisë sonë.” Qëllimi i Ardhjes së Parë të Tij ishte të predikonte vitin e pranueshëm të Zotit. Epoka e tanishme e hirit është koha e pranueshme dhe dita e shpëtimit. Kur Ai kthehet në tokë për herën e dytë, do të jetë për të shpallur ditën e hakmarrjes së Perëndisë sonë. Vini re që koha e pranueshme është përmbledhur në fjalën vit, ndërsa koha e hakmarrjes në fjalën ditë.

4:22 Është e qartë që njerëzit ishin tepër të prekur. Ata flisnin mirë për Të, pasi ishin tërhequr tek Ai me anë të fjalëve të Tij të hirshme. Për ta ishte një mister i vërtetë se si biri i Jozefit, Marangozi, ishte zhvilluar kaq mirë.

4:23 Zoti e dinte që kjo famë rreth Tij ishte diçka e përciptë. Nuk ekzistonte një vlerësim i vërtetë për sa i përket identitetit dhe vlerës së Tij. Për ta Ai ishte një nga djemtë e qytetit të tyre i cili kishte bërë të mira në Kapernaum. Ai e parashikonte që ata do t’i thoshin “Mjek, shëro veten tënde!” Zakonisht kjo parabolë ka kuptimin, “Bëj për veten tënde atë që ke bërë për të tjerët. Shëro veten tënde me që thua se mund të shërosh të tjerët.” Por domethënia këtu është e ndryshme. Ajo shpjegohet në fjalët që pasojnë: “Të gjitha ato që dëgjuam se u bënë në Kapernaum, bëji edhe këtu në atdheun tënd,” që është Nazareti. Ishte një sfidë përbuzëse që i bëhej Atij duke i kërkuar të kryente mrekulli në Nazaret ashtu siç kishte bërë diku tjetër, dhe kështu të shpëtonte Vetveten nga tallja.

4:24-27 Zoti iu përgjigj duke thënë një parim që i ka rrënjët thellë në punët njerëzore: njerëzit e mëdhenj nuk vlerësohen në vendlindjen e tyre. Më pas Ai citoi dy incidente të Dhjatës së Vjetër ku profetët e Perëndisë nuk ishin vlerësuar nga njerëzit e Izraelit dhe kështu që ishin dërguar tek Johebrenjtë. Kur në Izrael ishte një zi e madhe buke, Elia nuk u dërgua në asnjë prej të vejave të Izraelit – megjithëse kishte shumë të tilla – por ai u dërgua tek një e ve Johebrease në Sidon. Edhe megjithëse në Izrael kishte shumë lebrozë kur Eliseu ishte në shërbesë, ai nuk u dërgua tek asnjëri prej tyre. Në vend të kësaj ai u dërgua tek Johebreu Nahaman, kapiteni i ushtrisë Siriane. Imagjinoni ndikimin e fjalëve të Jezusit në mendjet e Judenjve. Ata i vendosnin gratë, Johebrenjtë dhe lebrozët në fund të shkallës shoqërore. Por këtu Zoti i vendosi të tre shtresat e mësipërme mbi Judenjtë jobesues! Ajo që Ai ishte duke thënë ishte që historia e Dhjatës së Vjetër po përsëritej. Pavarësisht nga mrekullitë e Tij, Ai do të hidhej poshtë jo vetëm nga qyteti i Nazaretit, por nga gjithë kombi i Izraelit. Si pasojë Ai do të kthehej tek Johebrenjtë ashtu siç kishte bërë Elia dhe Eliseu.

4:28 Njerëzit e Nazaretit kuptuan saktësisht atë që Ai donte të thoshte. Ata u nxehën shumë nga sugjerimi i thjeshtë favorizues që iu bëhej Johebrenjve. Bishop Ryle komenton:

Njeriu urren hidhshëm doktrinën e sovranitetit të Perëndisë të cilën Krishti sapo e kishte deklaruar. Perëndia nuk ishte i detyruar të kryente mrekulli mes tyre. {{2}}

4:29, 30 Njerëzit e dëbuan nga qyteti dhe e çuan deri në buzë të majës së malit duke dashur ta hidhnin poshtë. Pa dyshim që kjo ishte nxitur nga Satani si një përpjekje tjetër për të shkatërruar Trashëgimtarin mbretëror. Por Jezusi në mënyrë të mrekullueshme eci përmes turmës dhe u largua nga qyteti. Armiqtë e Tij ishin të pafuqishëm për ta ndaluar Atë. Me sa dimë ne, Ai kurrë nuk u kthye në Nazaret.

[[1]] Stewart, Life and Teaching, fq. 45.[[1]] [[2]] John Charles Ryle, Expository Thoughts on the Gospels, St. Luke, I:121.[[2]]


[previous][next]