A. Gjon Pagëzori përgatit udhën (3:1-12)
Midis kapitujve 2 dhe 3 ekziston një interval prej njëzet e tetë ose njëzet e nëntë vjetësh, të cilin Mateu nuk e përmend. Gjatë kësaj kohe Jezusi ishte në Jeruzalem, duke u përgatitur për veprën që shtrihej përpara. Ishin vite gjatë të cilëve Ai nuk kreu mrekulli, megjithatë vite në të cilët Ai gjeti kënaqësi të plotë në sytë e Perëndisë (Mateu 3:17). Me këtë kapitull ne vijmë te pragu i shërbesës së Tij publike. 3:1-2 Gjon Pagëzori ishte gjashtë muaj më i madh se Jezusi, kushëriri i tij (shih Luka 1:26, 36). Ai u ngjit në skenën e historisë për të shërbyer si pararendës për Mbretin e Izraelit. Famullia [zona e shërbesës] e tij e çuditshme ishte shkretëtira e Judesë, një zonë e thatë që shtrihej nga Jeruzalemi deri në Jordan. Mesazhi i Gjonit ishte: «Pendohuni, sepse mbretëria e qiejve është afër!» Mbreti do të shfaqej shpejt, por Ai nuk mund dhe nuk do të mbretëronte mbi njerëz që kapen pas mëkateve të tyre. Ata duhet të ndryshojnë drejtimin, duhet t’i rrëfejnë dhe t’i braktisin mëkatet e tyre. Perëndia po i thërriste ata nga mbretëria e errësirës te mbretëria e qiejve. [box title=”MBRETËRIA E QIEJVE”] Në vargun 2, ne ndeshim për herë të parë frazën «mbretëri e qiejve.» Ajo është përdorur tridhjetë e dy herë në këtë Ungjill. Meqenëse një person nuk mund ta kuptojë drejt Mateun (apo Ungjillin sipas Mateut) pa kuptuar mirë këtë koncept, një përkufizim dhe një përshkrim i termit është me vend në këtë pikë. Mbretëria e qiejve është sfera ku njihet sundimi i Perëndisë. Fjala «qiejt» është përdorur për të treguar Perëndinë. Kjo është treguar te Danieli 4:25, ku Danieli thotë se «Shumë i Larti» sundon në mbretërinë e njerëzve. Në vargun tjetër ai thotë se «qielli» sundon. Kudo që njerëzit i nënshtrohen sundimit të Perëndisë, aty ekziston mbretëria e qiejve (qiellit). Ekzistojnë dy aspekte të mbretërisë së qiejve. Në kuptimin e saj më të gjerë, ajo përfshin këdo që rrëfen se Perëndinë e njeh si Sundues Suprem. Në aspektin e saj më të ngushtë, ajo përfshin vetëm ato që vërtet janë kthyer. Ne mund ta paraqesim këtë me dy rrathë bashkëqendrorë. Rrethi i madh është sfera e rrëfimit; ai përfshin të gjithë ata që janë nënshtetas të vërtetë të Mbretit si dhe ata që vetëm rrëfejnë besnikëri ndaj Tij. Kjo është parë në shëmbëlltyrat e mbjellësit (Mt. 13:3-9), të kokrrës së sinapit (Mateu 13:31-32) dhe të majasë (Mateu 13:33). Rrethi i vogël përfshin vetëm ata që kanë lindur sërish përmes besimit në Zotin Jezus Krisht. Në aspektin e saj të brendshëm, në mbretërinë e qiejve mund të hyjnë vetëm ata që janë kthyer (Mateu 18:3). Duke vënë bashkë të gjitha referimet e Biblës për mbretërinë, ne mund të ndjekim zhvillimin e saj historik në pesë faza të veçanta: E para. Mbretëria ishte profetizuar në DhV. Danieli paratha se Perëndia do të ngrinte një mbretëri që nuk do të shkatërrohej kurrë e që nuk do t’ia lëshonte sovranitetin e saj një populli tjetër (Danieli 2:44). Gjithashtu ai parashikoi ardhjen e Krishtit për të ushtruar sundim universal e të përhershëm (Danieli 7:13-14; shih gjithashtu Jeremia 23:5-6). E dyta. Mbretëria ishte përshkruar nga Gjon Pagëzori, Jezusi dhe nga të dymbëdhjetë dishepujt se ishte afër ose e pranishme (Mateu 3:2; 4:17; 10:7). Te Mateu 12:28, Jezusi tha: «…në qoftë se unë i dëboj djajtë me ndihmën e Frymës së Perëndisë, atëherë Mbretëria e Perëndisë ka ardhur në mesin tuaj.» Te Luka 17:21, Ai tha: «Sepse ja, mbretëria e Perëndisë është përbrenda jush» ose në mesin tuaj. Mbretëria ishte e pranishme në Personin e Mbretit. Siç do ta tregojmë më vonë, termat «mbretëri e Perëndisë» dhe «mbretëri e qiejve» janë përdorur në vend të njëri-tjetrit. E treta. Mbretëria është përshkruar në një trajtë të përkohshme. Mbas refuzimit të Tij nga kombi i Izraelit, Mbreti u kthye në qiell. Ndërsa Mbreti mungon, mbretëria ekziston sot në zemrat e të gjithë atyre që e njohin Atë si Mbret dhe parimet morale dhe etike të saj, duke përfshirë Predikimin në Mal, janë të zbatueshme për ne sot. Kjo fazë e përkohshme e mbretërisë është përshkruar në shëmbëlltyrat e Mateut 13. Faza e katërt e mbretërisë është ajo që mund të quhet shfaqja e saj. Ky është mbretërimi Një Mijë Vjeçar i Krishtit mbi tokë, i cili ishte përshkruar nga Shpërfytyrimi i Krishtit kur Ai ishte parë në lavdinë e mbretërisë së Tij të ardhshme (Mateu 17:1-8). Jezusi iu referua kësaj faze te Mateu 8:11 kur Ai tha: «…shumë do të vijnë nga lindja dhe nga perëndimi dhe do të ulen në tryezë me Abrahamin, me Isakun dhe me Jakobin, në mbretërinë e qiejve.» Trajta përfundimtare do të jetë mbretëria e amshuar. Tek 2 Pjetrit 1:11, për të flitet si për «mbretërinë e amshuar të Zotit dhe Shpëtimtarit tonë Jezus Krisht.» Fraza «mbretëri e qiejve» gjendet vetëm tek Ungjilli i Mateut, por «mbretëri e Perëndisë» gjendet në të katër Ungjijtë. Për të gjitha domethëniet praktike nuk ka ndryshim. Të njëjtat gjëra janë thënë për të dyja. Për shembull, te Mateu 19:23 Jezusi tha se për një të pasur do të ishte e vështirë që të hynte në mbretërinë e qiejve. Si Marku 10:23, ashtu edhe Luka 18:24 shënojnë se Jezusi e tha këtë për mbretërinë e Perëndisë (shih gjithashtu Mateu 19:24, që ka një thënie të ngjashme duke përdorur «mbretëri e Perëndisë»). Më lart pohuam se mbretëria e qiejve ka një aspekt të jashtëm dhe një realitet të brendshëm. Që e njëjta gjë është e vërtetë për mbretërinë e Perëndisë, kjo është akoma më tej një provë se të dy termat tregojnë të njëjtën gjë. Edhe mbretëria e Perëndisë përfshin realen dhe të rremen. Kjo është parë në shëmbëlltyrat e mbjellësit (Luka 8:4-10), të kokrrës së sinapit (Luka 13:18-19) e të majasë (Luka 13:20-21). Përsa i përket realitetit të brendshëm të vërtetë të saj, në mbretërinë e Perëndisë mund të hyjnë vetëm ata që kanë lindur sërish (Gjoni 3:3, 5). Një pikë e fundit: mbretëria nuk është e njëjta gjë sikurse Kisha. Mbretëria filloi kur Krishti u fut në shërbesën e Tij publike; Kisha filloi në ditën e Rrëshajëve [Pentekostit] (Veprat e Apostujve 2). Mbretëria do të vazhdojë mbi tokë derisa toka të jetë shkatërruar; Kisha vazhdon mbi tokë deri në çastin e Rrëmbimit (largimi ose heqja e Kishës nga toka kur Krishti të zbresë nga qielli dhe t’i marrë të gjithë besimtarët me Vete në shtëpi – 1 Thesalonikasve 4:13-18). Në Ardhjen e Tij të Dytë, Kisha do të kthehet me Krishtin për të mbretëruar me Të si Nusja e Tij. Aktualisht njerëzit që janë në mbretëri, në realitetin e brendshëm e të vërtetë të saj, janë edhe në Kishë. [/box] 3:3 Për t’u kthyer te shkrimi i Mateut 3, vërej se shërbesa përgatitore e Gjonit ka qenë profetizuar nga Isaia mbi shtatëqind vjet para kohës së tij:Zëri i dikujt që bërtet në shkretëtirë: «Shtroni udhën e Zotit, hapni në shkretëtirë një rrugë për Perëndinë tonë» (Isaia 40:3).Ai zë ishte Gjoni. Ajo shkretëtirë, e tharë dhe shterpë, ishte Izraeli, duke folur nga ana frymërore. Gjoni u bëri thirrje njerëzve që të përgatitnin udhën e Zotit, duke u penduar dhe duke i braktisur mëkatet e tyre si dhe të drejtonin shtigjet e Tij, duke hequr nga jetët e tyre çdo gjë që do të pengonte sundimin e plotë të Tij. 3:4 Veshja e Pagëzorit ishte bërë nga leshi i devesë, jo stofi i butë dhe luksoz i lëkurës së devesë siç mund të përgatitet në ditët e sotme, por copa e ashpër e një njeriu që jeton jashtë. Ai kishte edhe një brez prej lëkure në bel. Kjo ishte e njëjta veshje si ajo e Elias (2 i Mbreterve 1:8) dhe ndoshta shërbeu për t’u tërhequr vëmendjen judenjve që besonin për ngjashmërinë midis misionit të Gjonit dhe atij të Elias (Malakia 4:5; Luka 1:17; Mateu 11:14; 17:10-12). Gjoni hante karkaleca dhe mjaltë të egër, dieta për t’u mbajtur gjallë e njërit aq të konsumuar nga misioni i tij saqë rehatitë dhe kënaqësitë normale të jetës ishin shndërruar. Duhet të ketë qenë një përvojë bindëse dhe përvëluese të takoje Gjonin, një njeri që nuk kujdesej për asnjërën prej gjërave për të cilat njerëzit e zakonshëm jetonin. Dhënia e tij pas realiteteve frymërore duhet t’i ketë bërë të tjerët të kuptojnë se sa të varfër ishin. Vetëmohimi i tij ishte një qortim thumbues për natyrën materialiste të kohës së tij. 3:5-6 Njerëzit grumbulloheshin për ta dëgjuar atë nga Jeruzalemi, nga gjithë Judea dhe nga zona përtej Jordanit. Disa nga njerëzit i përgjigjeshin mesazhit të tij dhe pagëzoheshin nga ai në Jordan, duke thënë në të vërtetë se ishin gati t’i ishin besnik dhe të bindur Mbretit që po vinte. 3:7 Me farisenjtë dhe saducenjtë gjërat ishin ndryshe. Kur vinin ta dëgjonin, Gjoni e dinte se ata nuk ishin të sinqertë. Ai njohu natyrën e tyre të vërtetë: farisenjtë deklaronin një devotshmëri ndaj ligjit, por përbrenda ishin të prishur, sektarë, hipokritë dhe të vetëkënaqur, ndërsa saducenjtë ishin aristokratët shoqërorë dhe skeptikët fetarë që mohonin doktrina të tilla themelore si ringjallja e trupit, ekzistenca e engjëjve, pavdekshmëria e shpirtit dhe ndëshkimi i përjetshëm. Prandaj ai i dënoi publikisht të dy sektet duke i quajtur pjellë nepërkash, që shtiheshin sikur dëshironin t’i shpëtonin zemërimit që po vjen, por që nuk tregonin kurrfarë shenjë pendimi të vërtetë. 3:8 Ai i sfidoi ata që të dëshmonin për sinqeritetin e tyre duke dhënë fryte të denja të pendesës. Pendimi i vërtetë, siç shkruan J. R. Miller, «barazon me zero gjithçka që prodhon vetëm ca lot, një çast keqardhjeje dhe pak frikë. Ne duhet të heqim dorë nga mëkatet për të cilët pendohemi dhe të ecim në udhët e reja e të pastra të shenjtërisë.» 3:9 Judenjtë duhet të pushojnë së abuzuari me prejardhjen e tyre nga Abrahami duke e përdorur si pasaportë për në qiell. Hiri i shpëtimit nuk transmetohet në lindjen natyrore. Gurët e Jordanit, Perëndia mund t’i bëjë bij të Abrahamit përmes një procesi më pak të fuqishëm sesa ç’është kthimi i farisenjve dhe i saducenjve. 3:10 Duke pohuar se sëpata është në rrënjën e drurëve, Gjoni po thonte se një vepër e gjykimit hyjnor ishte duke filluar. Mbërritja dhe prania e Krishtit do t’i provonte të gjithë njerëzit. Ata që do të gjendeshin të pafryt do të shkatërroheshin sikurse pritet dhe… hidhet në zjarr një dru pa fryt. 3:11-12 Në vargjet 7-10, Gjoni ka qenë duke u folur veçanërisht farisenjve dhe saducenjve (shih v 7), por tani ai me sa duket i drejtohet të gjithë atyre që e dëgjojnë, duke përfshirë këtu si të vërtetët ashtu edhe të rremët. Ai shpjegoi se ekzistonte një ndryshim mjaft i madh midis shërbesës së tij dhe asaj të Mesias që shpejt do të mbërrinte. Gjoni pagëzoi me ujë, për pendim: uji ishte cerimonial dhe nuk kishte fuqi pastruese; pendimi, megjithëse i vërtetë, nuk e çonte një person në shpëtimin e plotë. Gjoni e pa shërbesën e tij si përgatitëse dhe të pjesshme. Mesia do ta nxirrte Gjonin krejtësisht në hije. Ai do të ishte më i fortë. Ai do të ishte më i denjë. Vepra e Tij do të shkonte akoma më larg, sepse Ai do të pagëzonte me Frymën e Shenjtë dhe me zjarrin. Pagëzimi me Frymën e Shenjtë ndryshon nga pagëzimi me zjarrin. I pari është një pagëzim bekimi, i fundit është një pagëzim gjykimi. I pari ndodhi në ditën e Rrëshajëve [Pentekostit], i fundit do të ndodhë në të ardhmen. I pari shijohet nga të gjithë besimtarët e vërtetë në Zotin Jezus, i fundit do të jetë fati i të gjithë jobesimtarëve. I pari do të jetë për të gjithë izraelitët, pagëzimi i të cilëve ishte një shenjë e jashtme e pendimit të brendshëm, ndërsa i fundit do të ishte për farisenjtë, saducenjtë dhe të gjithë ata që nuk shfaqën shenja pendimi të vërtetë. Disa mësojnë se pagëzimi me Frymën e Shenjtë dhe pagëzimi me zjarrin janë e njëjta ngjarje. Pagëzimi me zjarr, pra, a nuk mund t’i referohet gjuhëve të zjarrit që u shfaqën kur Fryma u dha në ditën e Rrëshajëve [Pentekostit]? Në dritën e vargut 12, varg i cili e barazon zjarrin me gjykimin, ka mundësi që jo. Menjëherë pas referimit që i bën pagëzimit me zjarr, Gjoni flet për gjykim. Zoti është përshkruar duke përdorur terploten për ta hedhur grurin e shirë në erë. Gruri (besimtarët e vërtetë) bien drejtpërdrejt në tokë dhe merret e çohet në hambar. Byku (jobesimtarët) hidhet në një farë largësie nga era e pastaj mblidhet dhe digjet me zjarr të pashueshëm. Zjarri në vargun 12 do të thotë gjykim. Meqenëse ky varg është një zmadhim i vargut 11, është e arsyeshme të përfundojmë se pagëzimi me zjarr është një pagëzim gjykimi.
B. Gjoni pagëzon Jezusin (3:13-17)
3:13 Jezusi eci afërsisht 96 km nga Galilea te lumi Jordan i poshtëm për t’u pagëzuar nga Gjoni. Kjo tregon rëndësinë që Ai i jepte kësaj ceremonie si dhe duhet të tregojë vlerën e pagëzimit për ndjekësit e Tij sot. 3:14-15 Duke kuptuar se Jezusi nuk kishte mëkate për të cilat të pendohej, Gjoni kundërshtoi që ta pagëzonte. Ishte një instinkt i vërtetë që e udhëhoqi atë të sugjeronte se tamam e rregullt do të ishte që Jezusi ta pagëzonte atë. Jezusi nuk e mohoi këtë. Ai thjesht përsëriti kërkesën e Tij për pagëzim si mënyra e duhur për të përmbushur çdo drejtësi. Ai e mendoi si diçka me vend që në pagëzim ta identifikonte Veten e Tij me ata izraelitë të perëndishëm që po vinin të pagëzoheshin për pendim. Por kjo kishte një kuptim akoma më të thellë. Për Të pagëzimi ishte një rit, që simbolizonte mënyrën në të cilën Ai do të përmbushte çdo pretendim të drejtë të Perëndisë kundër mëkatit të njeriut. Zhytja e Tij tregonte paraprakisht pagëzimin e Tij në ujërat e gjykimit të Perëndisë në Kalvar. Dalja e Tij nga uji simbolizonte ringjalljen e Tij. Me anë të vdekjes, varrosjes dhe ringjalljes, Ai do të kënaqte kërkesat e drejtësisë hyjnore si dhe do të parashikonte një themel të drejtë me anë të të cilit mëkatarët të shfajësoheshin. 3:16-17 Me të dalë nga uji, Jezusi pa Frymën e Perëndisë duke zbritur nga qielli si një pëllumb e duke ardhur mbi Të. Ashtu sikurse në DhV personat dhe gjërat përkushtoheshin për qëllime të shenjta nëpërmjet «vajit të vajosjes së shenjtë» (Eksodi 30:25-30), po kështu Ai u vajos si Mesia me anë të Frymës së Shenjtë. Qe një çast i shenjtë ky, kur të tre pjesëtarët e Trinisë dukeshin qartë. Ishte Biri i dashur. Ishte edhe Fryma e Shenjtë në trajtë pëllumbi. Zëri i Atit u dëgjua nga qielli duke shprehur bekimin e Tij mbi Jezusin. Ishte një ngjarje e paharrueshme sepse zëri i Perëndisë ishte dëgjuar duke cituar Shkrimin: «Ky është Biri im i dashur (nga Psalmi 2:7), në të cilin jam kënaqur» (nga Isaia 42:1). Ky është njëri prej tre rasteve kur Ati foli nga qielli duke pohuar pëlqimin për Birin e Tij të vetëm (vendet e tjera janë Mateu 17:5 dhe Gjoni 12:28).C. Jezusi tundohet nga Satani (4:1-11)
4:1 Mund të duket e çuditshme që Fryma do ta çonte Jezusin për t’u tunduar. Pse duhej ta udhëhiqte Fryma e Shenjtë në një takim të tillë? Përgjigjja është që ky tundim ishte i nevojshëm që të demonstronte aftësinë e Tij morale për të kryer veprën për të cilën Ai kishte ardhur në botë. Adami i parë dëshmoi paaftësinë e tij për sundim kur ai takoi kundërshtarin në Kopshtin e Edenit. Këtë herë Adami i fundit e takon djallin duke u vënë ballë për ballë dhe del i pacënuar. Fjala greke e përkthyer «të tundojë» ka dy kuptime: (1) të provojë, të vërtetojë, ose të vërë në provë (Gjoni 6:6; 2 e Korintasve 13:5; Hebrenjve 11:17) dhe (2) josh për keq. Fryma e Shenjtë e provoi, ose e vërtetoi Krishtin [d.m.th. e vërtetoi pamëkatshmërinë e Krishtit që Ai nuk njihte mëkat dhe nuk mund të mëkatojë]. Kurse, djalli u përpoq ta joshte Atë për të vepruar keq. Ekziston një mister i thellë në lidhje me tundimin e Zotit tonë. Në mënyrë të pashmangshme ngrihet pyetja: «A mund të kishte mëkatuar Ai?» Nëse përgjigjemi «Jo,» atëherë na duhet të përballojmë pyetjen tjetër: «E si mund të ishte një tundim i vërtetë, në qoftë se Ai nuk mund të dorëzohej?» Nëse përgjigjemi «Po,» ne përballemi me problemin se si mund të mëkatonte Perëndia i mishëruar. Është rëndësi e dorës së parë të kujtojmë që Jezus Krishti është Perëndi e që Perëndia nuk mund të mëkatojë. Është e vërtetë që Ai është njerëzor gjithashtu. Megjithatë, të thuash se Ai mund të mëkatonte si njeri, por jo si Perëndi do të thotë të ndërtosh një çështje që s’ka një themel biblik. Shkrimtarët e DhR shkruan për pamëkatshmërinë e Krishtit në disa raste. Pali shkroi se Ai «nuk njihte mëkat» (2 e Korintasve 5:21); Pjetri thotë se Ai «nuk bëri asnjë mëkat» (1 Pjetrit 2:22); Gjoni thotë se «në Të nuk ka mëkat« (1 Gjonit 3:5). Sikurse edhe tek ne, një tundim mund të vinte tek Jezusi nga jashtë: Satani shkoi tek Ai me sugjerime në kundërshtim me vullnetin e Perëndisë. Por ndryshe prej nesh, Ai nuk mund të tundohej nga brenda. Tek Ai nuk mund të lindnin epshe apo pasione mëkatare. Për më tepër, s’kishte asgjë tek Ai që t’i përgjigjej joshjeve të djallit (Gjoni 14:30). Pavarësisht nga pamëkatshmëria e Krishtit [paaftësia e Jezusit për të mëkatuar], tundimi ishte vërtet real. Ekzistonte mundësia që Ai të përballej me joshje për të mëkatuar, por moralisht ishte e pamundur për Të që të mëkatonte. Ai mund të bënte vetëm çfarë shihte se Ati bënte (Gjoni 5:19), dhe është e pakonceptueshme që Ai ta shihte ndonjëherë Atin duke mëkatuar. Ai s’mund të bënte asgjë me autoritetin e Vet (Gjoni 5:30). Gjithashtu Ati nuk do t’ia jepte kurrë Atij autoritetin për t’iu dorëzuar tundimit. Qëllimi i tundimit nuk ishte për të parë nëse Ai do të mëkatonte, por për të provuar se edhe nën trysni të jashtëzakonshme Ai s’mund të bënte tjetër veçse t’i bindej Fjalës së Perëndisë. Nëse Jezusi mund të mëkatonte si një qenie njerëzore, ndeshemi me problemin se Ai është prapë një qenie njerëzore në qiell. A mund të mëkatojë Ai? Sigurisht që jo. 4:2-3 Pas agjërimit për dyzet ditë e dyzet net, Jezusin e mori uria. Në Shkrimet numri dyzet është përdorur shpesh në kontekste provash. Ky oreks natyror bëri që tunduesi të kishte një epërsi, të cilën ai mund ta shfrytëzonte në shumë njerëz. Ai sugjeroi që Jezusi të përdorte fuqinë e Tij mrekullibërëse për t’i kthyer gurët e shkretëtirës në bukë. Fjalët hyrëse: «Në qoftë se je Biri i Perëndisë», nuk nënkuptojnë dyshim. Në të vërtetë ata duan të thonë: «Meqenëse je Biri i Perëndisë.» Djalli ndoshta po referohet në fjalët që Ati i drejtoi Jezusit në pagëzim: «Ky është Biri im i dashur.» Ai përdor një ndërtim grek{{1}} që e pranon pohimin si të vërtetë, prandaj ai i bën thirrje Jezusit që të ushtrojë fuqinë e Tij për të shuar urinë që ka. Kënaqja e oreksit natyror duke përdorur fuqi hyjnore në përgjigje të shtytjes së Satanit është mosbindje e drejtpërdrejtë ndaj Perëndisë. Ideja që qëndron pas sugjerimit të Satanit është një jehonë e Zanafilla 3:6 («e mirë për t’u ngrënë»). Gjoni e klasifikon këtë tundim si «lakmi të mishit» (1 Gjonit 2:16). Tundimi ynë përkatës është të jetuarit për të plotësuar dëshirat natyrore, për të zgjedhur një shteg rehatie në vend që të kërkojmë mbretërinë e Perëndisë dhe drejtësinë e Tij. Djalli thotë: «Ty të duhet që të jetosh, apo jo?» 4:4 Jezusi iu përgjigj tundimit duke cituar Fjalën e Perëndisë. Shembulli i Zotit tonë mëson se ne s’duhet të jetojmë, por duhet t’i bindemi Perëndisë! Të kesh bukë nuk është gjëja më rëndësishme në jetë. Të bindesh për çdo fjalë të Perëndisë, kjo është më e rëndësishmja. Meqenëse Jezusi nuk kishte marrë udhëzime nga Ati për t’i kthyer gurët në bukë, Ai nuk do të vepronte në kokë të Vet e kështu t’i bindej Satanit, pavarësisht se sa shumë uri kishte. 4:5-6 Tundimi i dytë ndodhi në Jeruzalem në majë të tempullit. Djalli e sfidoi Jezusin që të hidhej poshtë si një shfaqje e bujshme e Birërisë së Tij hyjnore. Përsëri fjala hapëse «nëse» nuk nënkupton dyshim, sikurse është parë në referimin që i bën Satani mbrojtjes së premtuar të Mesias nga Perëndia në Psalmet 91:11-12. Tundimi ishte për Jezusin për të demonstruar se Ai ishte Mesia me anë të kryerjes së një akrobacie ajrore të mahnitshme. Ai mund ta arrinte lavdinë pa vuajtur. Ai mund ta shmangte kryqin e prapëseprapë të arrinte fronin, por ky veprim do të ishte jashtë vullnetit të Perëndisë. Gjoni e përshkruan këtë joshje si «krenaria e jetës» (1 Gjonit 2:16). Kjo ngjan me pemën në Kopshtin e Edenit që «ishte e dëshirueshme për ta bërë të zgjuar dikë» (Zanafilla 3:6), meqenëse të dyja ishin një mënyrë për të arritur lavdinë vetjake duke mospërfillur vullnetin e Perëndisë. Ky tundim vjen te ne në dëshirën për të arritur mirënjohjen fetare pavarësisht nga bashkësia në vuajtjen e Tij. Ne kërkojmë gjëra të mëdha për vetveten, pastaj ia mbathim dhe fshihemi kur vijnë vështirësitë. Kur shpërfillim vullnetin e Perëndisë dhe lartësojmë vetveten, ne tundojmë Perëndinë. 4:7 Përsëri Jezusi i qëndroi sulmit duke cituar Shkrimin: «Është shkruar gjithashtu: ‘Mos e tundo Zotin, Perëndinë tënd’» (shih Ligji i Perterire 6:16). Perëndia kishte premtuar se do ta ruante Mesian, por kjo garanci parakuptonte të jetuarit në vullnetin e Perëndisë. Të pretendosh premtimin në një akt mosbindjeje do të thotë të tundosh Perëndinë. Do të vinte koha kur Jezusi do të zbulohej si Mesi, por më parë duhet të vijë kryqi. Altari i flijimit duhet t’i paraprijë fronit. Kurora e ferrave duhet t’i paraprijë kurorës së lavdisë. Jezusi do të priste kohën e Perëndisë dhe do të përmbushte vullnetin e Perëndisë. 4:8-9 Në tundimin e tretë, djalli e çoi Jezusin mbi një mal shumë të lartë dhe i tregoi të gjitha mbretëritë e botës. Ai ia ofroi ato Jezusit në këmbim të adhurimit prej Tij. Megjithëse ky tundim kishte të bënte me adhurimin, një ushtrim të frymës, ai ishte një përpjekje për ta shtyrë Zotin tonë që të zotëronte një pushtet suprem mbi botën duke adhuruar Satanin. Shpërblimi i ofruar, të gjitha mbretëritë e botës me madhështinë e tyre rridhnin nga «lakmia e syve» (1 Gjonit 2:16). Në një farë kuptimi, mbretëritë e botës i përkasin djallit në kohën e tanishme. Për të shkruhet se është «perëndia i këtij shekulli» (2 e Korintasve 4:4). Gjoni na thotë se «gjithë bota dergjet në ligësi» (1 Gjonit 5:19). Kur Jezusi të shfaqet në Ardhjen e Dytë si Mbret i mbretërve (Zbulesa 19:16), atëherë «mbretëritë e botës» bëhen të Tijat (Zbulesa 11:15). Jezusi nuk do ta dhunonte kalendarin hyjnor dhe sigurisht që Ai s’do ta adhuronte kurrë Satanin! Për ne tundimi është i dyfishtë: të shkëmbejmë të drejtën e lindjes sonë frymërore me lavdinë kalimtare të kësaj bote dhe të adhurojmë e t’i shërbejmë krijesës në vend të Krijuesit. Për të tretën herë, Jezusi i bëri ballë tundimit duke përdorur DhV: «Adhuro Zotin, Perëndinë tënd dhe shërbeji vetëm Atij». Adhurimi dhe shërbimi që rrjedhin prej saj janë vetëm për Perëndinë. Të adhuroje Satanin do të ishte njëlloj si ta njihje atë si Perëndi. Radha e tundimeve të regjistruara nga Mateu ndryshon nga ajo te Luka 4:1-13. Disa kanë dhënë idenë se radha te Mateu shkon parallel me radhën e tundimeve që Izraeli përballoi në shkretëtirë (Eksodi 16; 17; 32). Jezusi e tregoi Vetveten në kontrast të përsosur me reagimin e Izraelit ndaj vështirësive. 4:11 Mbasi Jezusi i kishte hedhur poshtë me sukses tundimet satanike, djalli e la Atë. Tundimet vijnë si valë më tepër se sa si një lumë i vazhdueshëm. «Kur kundërshtari do të vijë si një lumë i furishëm, Fryma e Zotit do të lartojë kundër tij një flamur» (Isaia 59:19). Çfarë inkurajimi për shenjtorët e provuar të Perëndisë! Ne na thuhet se u afruan engjëjt dhe i shërbenin, por asnjë shpjegim nuk është dhënë për këtë ndihmesë të mbinatyrshme. Ndoshta do të thotë se ata siguruan ushqimin fizik për Të, të cilin Ai kishte refuzuar ta siguronte me sugjerimin e Satanit. Nga tundimi i Jezusit ne mësojmë se djalli mund t’i sulmojë ata që janë të kontrolluar nga Fryma e Shenjtë, por që ai është i pafuqishëm kundër atyre që i bëjnë qëndresë atij me Fjalën e Perëndisë.D. Jezusi fillon shërbesën e Tij në Galile (4:12-17)
Shërbesa e Jezusit në Jude, shërbesë që zgjati pothuajse një vit, nuk diskutohet nga Mateu. Kjo periudhë një vjeçare mbulohet te Gjoni 1-4 dhe zë vend te kapitulli i katërt i Mateut midis vargjeve 11-12. Mateu na çon nga tundimi drejtpërdrejt te shërbesa në Galile. 4:12 Jezusi, mbasi dëgjoi se Gjon Pagëzorin e kishin futur në burg, kuptoi se kjo ishte një shenjë e vetë refuzimit të Tij. Duke refuzuar pararendësin e Mbretit, populli, në çdo kuptim praktikisht, po refuzonte edhe Mbretin. Por nuk ishte frika ajo që e tërhoqi Atë drejt veriut në Galile. Në të vërtetë, Ai po shkonte pikërisht në qendër të mbretërisë së Herodit, po ai mbret që sapo kishte burgosur Gjonin. Duke shkuar në Galilenë e johebrenjve, Ai po tregonte se refuzimi i Tij nga ana e judenjve do të përfundonte me shkuarjen e Ungjillit te johebrenjtë. 4:13 Jezusi qëndroi në Nazaret derisa masa u përpoq ta vriste për shpallje të shpëtimit johebrenjve (shih Luka 4:16-30). Pastaj Ai shkoi në Kapernaum, buzë Detit të Galilesë, një zonë në fillim e populluar nga fiset e Zabulonit dhe të Neftalit. Që nga ajo kohë, Kapernaumi u bë qendra e Tij. 4:14-16 Lëvizja e Jezusit në Galile ishte një përmbushje e profetit Isaia 9:1-2. Johebrenjtë e paditur dhe supersticiozët që jetonin në Galile panë një dritë të madhe që është Krishti, Drita e botës. 4:17 Që atëherë e tutje, Jezusi ndërmori mesazhin që Gjoni kishte predikuar: «Pendohuni, sepse mbretëria e qiejve është afër!» Ishte një thirrje e mëtejshme për ripërtëritje morale në përgatitje të mbretërisë së Tij. Mbretëria ishte pranë në kuptimin që Mbreti ishte i pranishëm.E. Jezusi thërret katër peshkatarë (4:18:22)
4:18-19 Aktualisht kjo është hera e dytë që Jezusi thërret Simonin… dhe Andrean. Te Gjoni 1:35-42, ata ishin thirrur për shpëtim; këtu ata janë thirrur për shërbim. Hera e parë ishte në Jude, ndërsa kjo në Galile. Pjetri dhe Andrea ishin peshkatarë, por Jezusi i thirri ata të bëheshin peshkatarë njerëzish. Përgjegjësia e tyre ishte të ndiqnin Krishtin. Përgjegjësia e Tij ishte t’i bënte ata peshkatarë të suksesshëm. Ndjekja e Krishtit nga ana e tyre nënkuptonte më shumë se sa afërsi fizike. Ajo përfshinte imitim të karakterit të Krishtit prej tyre. Shërbesa e tyre do të ishte një shërbesë karakteri. Çfarë ata ishin ishte më e rëndësishme se sa ajo që ata thanë apo bënë. Ashtu sikurse me Pjetrin dhe Andrean, ne duhet të shmangim tundimin e zëvendësimit të frymërisë së vërtetë me gojëtarinë, personalitetin apo argumentet e zgjuara. Duke ndjekur Krishtin, dishepulli mëson të shkojë aty ku peshqit janë duke notuar, të përdorë karremin e tij, të përballojë parehati e vështirësi, të jetë i duruar dhe të mos bjerë në sy. 4:20 Pjetri dhe Andrea e dëgjuan thirrjen dhe u përgjigjën menjëherë. Vërtet për besim ata i lanë menjëherë rrjetat. Në përkushtim dhe në devotshmëri të vërtetë, ata ndoqën Jezusin. 4:21-22 Më pas thirrja ishte për Jakobin dhe Gjonin. Edhe ata u bënë dishepuj të menjëhershëm. Duke lënë jo vetëm mjetet e tyre të jetesës, por edhe atin e tyre, ata njohën përparësinë e Jezusit mbi çdo lidhje tokësore. Duke iu përgjigjur thirrjes së Krishtit, këta peshkatarë u bënë figura kyçe në ungjillëzimin e botës. Po të kishin qëndruar te rrjetat e tyre, ne s’do të kishim dëgjuar asnjëherë të flitet për ta. Njohja dhe pranimi i Krishtit si Zot, kjo ka rëndësi të madhe në botë, përbën ndryshimin e madh në këtë jetë.F. Jezusi shëron një turmë të madhe (4:23-25)
Shërbesa e Zotit Jezus ishte e trefishtë: Ai u mësoi të tjerëve nëpër sinagoga Fjalën e Perëndisë, predikoi Ungjillin e mbretërisë dhe shëroi të sëmurët. Një qëllim i mrekullive të shërimit ishte vërtetimi i Personit dhe i shërbesës së Tij (Hebrenjve 2:3-4). Kapitujt 5-7 janë një shembull i shërbesës së Tij mësimtare, ndërsa kapitujt 8-9 përshkruajnë mrekullitë e Tij. 4:23 Vargu 23 është hera e parë që përdoret fjala «ungjill» në DhR. Termi do të thotë «lajmi i mirë i shpëtimit.» Në çdo epokë të historisë së botës ka patur vetëm një ungjill, vetëm një udhë shpëtimi. [box title=”UNGJILLI”] Ungjilli e ka zanafillën në hirin e Perëndisë (Efesianeve 2:8). Kjo do të thotë se Perëndia u jep bujarisht jetë të përjetshme njerëzve mëkatarë që nuk e meritojnë atë. Baza e Ungjillit është vepra në kryq e Krishtit (1 e Korintasve 15:1-4). Shpëtimtari ynë përmbushi çdo kërkesë të drejtësisë hyjnore, duke i dhënë Perëndisë mundësinë për t’i shfajësuar mëkatarët që besojnë. Besimtarët e DhV u shpëtuan përmes veprës së Krishtit, megjithëse ajo ishte akoma në të ardhmen. Ka mundësi që ata të mos kenë ditur shumë rreth Mesias, por këtë e dinte Perëndia. Dhe ishte Perëndia Ai që vleftën e veprës së Krishtit ua vuri për llogari të tyre (në numrin e tyre të llogarisë). Në një farë mënyre, ata u shpëtuan «me kredi.» Edhe ne jemi të shpëtuar përmes veprës së Krishtit, por në rastin tonë vepra ka qenë kryer tashmë. Ungjilli pranohet me anë të besimit (Efesianeve 2:8). Në DhV, njerëzit shpëtoheshin duke besuar çfarëdo që Perëndia u kishte thënë atyre. Në këtë epokë, njerëzit shpëtohen duke i besuar dëshmisë së Perëndisë në lidhje me Birin e Tij si e vetmja udhë shpëtimi (1 Gjonit 5:11-12). Synimi përfundimtar i Ungjillit është qielli. Ne e kemi shpresën e përjetësisë në qiell (2 e Korintasve 5:6-10), njëlloj sikurse shenjtorët e DhV (Hebrenjve 11:10, 14-16). Ndërsa ka vetëm një Ungjill, në kohë të ndryshme ekzistojnë veçori të ndryshme të Ungjillit. Për shembull, ekziston një theks i ndryshëm midis Ungjillit të mbretërisë dhe Ungjillit të hirit të Perëndisë. Ungjilli i mbretërisë thotë: «Pendohuni dhe pranoni Mesian; atëherë ju do të hyni në mbretërinë e Tij kur të vendoset mbi tokë.» Ungjilli i hirit thotë: «Pendohuni dhe pranoni Krishtin; atëherë ju do të ngriheni për ta takuar Atë dhe për të qenë me Të përgjithmonë.» Në themel, ata janë i njëjti ungjill – shpëtim me anë të hirit përmes besimit – por ata tregojnë se ka administrime të ndryshme të Ungjillit sipas qëllimeve administratore [dispensacionale] të Perëndisë. Kur Jezusi predikoi Ungjillin e mbretërisë, Ai ishte duke lajmëruar ardhjen e Tij si Mbret i judenjve dhe ishte duke shpjeguar kushtet e pranimit në mbretërinë e Tij. Mrekullitë e Tij treguan natyrën e shëndetshme të mbretërisë{{2}}. [/box] 4:24-25 Fama e tij u përhap në gjithë Sirinë (territori në veri dhe në veri-lindje të Izraelit). Të gjithë të sëmurët, ata që ishin të demonizuar dhe të gjymtuar ndjenë prekjen shëruese të Tij. Njerëzit dyndeshin tek Ai nga Galilea, nga Dekapoli (një konfederatë prej dhjetë qytetesh johebrenje në Palestinën veri-lindore), nga Jeruzalemi, nga Judea dhe nga krahina lindore e lumit Jordan. Sikurse ka shkruar B. B. Warfield: «Sëmundjet dhe vdekjet duhet të kenë qenë eliminuar pothuajse për një stinë të shkurtër nga… krahreina.» Pa dyshim që publiku ishte mahnitur aq shumë nga dëshmitë që ata po dëgjonin nga Galilea! [1] Kusht i kategorisë së parë, duke përdorur ei me mënyrën treguese. Ajo mund të parafrazohet kështu: «Në qoftë se Ti je Biri i Perëndisë, dhe unë e pranoj» ose «Meqenëse Ti je Biri i Perëndisë».[[1]] [[2]]Një «dispensacion» është një administrim ose kujdestari. Ai përshkruan metodat që Perëndia përdori duke u marrë me racën njerëzore në çdo kohë të veçantë në histori. Fjala s’do të thotë një periudhë kohore në vetvete, por më tepër programi hyjnor gjatë çdo periudhe. Një përdorim i ngjashëm vërehet kur ne flasim për administrimin e një presidenti, duke treguar linjat e veprimit që presidenti ndoqi gjatë viteve që ishte në atë post.[[2]][previous][next]